XZK for You Media

In onze onverzadigbare jacht naar meer – meer succes, meer inkomen, een grotere auto, een uitbouw aan ons huis – zijn we misschien de essentie van het bestaan uit het oog verloren. We streven naar materiële vooruitgang en vergeten soms dat het leven meer is dan alleen een reeks van prestaties en bezittingen. Maar wat als, op een dag, de fundamenten van onze identiteit en herinneringen beginnen te wankelen? Wat als we vergeten wat we een week geleden hebben gedaan, onze woorden hun weg niet meer vinden naar de begrijpende oren van onze dierbaren, of als ons geheugen ons in de steek laat tijdens momenten die ertoe doen? Dementie in de familie: met vaders ouder herinneringen ophalen Het is een ongemakkelijke waarheid die we onder ogen moeten zien: ongeacht hoe gezond we leven, hoeveel we bewegen, hoe rijk ons sociaal en familiaal leven is, onze geest kan ons in de steek laten. Dementie discrimineert niet; het is een lot dat velen treft, ongeacht hoe sterk of slim we eens waren. Ik zie h

Het is een paradox die maar moeilijk te bevatten is: Finland wordt uitgeroepen tot het gelukkigste land in Europa, terwijl meer dan een miljoen mensen in Nederland antidepressiva slikken. Hoe kan het dat in een land dat hoog scoort op geluk, zoveel mensen toch worstelen met mentale gezondheid? Persoonlijk kan ik het bijna niet geloven. Maar dan kijk ik naar iemand in mijn directe omgeving, iemand die ik voor het gemak 'Robin' noem. Robin is meer dan zomaar iemand; hij staat heel dichtbij mij. Door hevige stemmingswisselingen is Robin aangewezen op medicatie. Deze medicatie heeft echter zijn tol geëist: Robin is nu vlak in de omgang. Lachen of huilen lijken verloren gewaande emoties te zijn. De medicatie heeft de stemmingswisselingen onder controle gebracht, maar tegen welke prijs? Als bijwerking is Robin nu vaak ernstig vermoeid en lijkt hij constant te worstelen met slaperigheid. Het dagelijks functioneren wordt een uitdaging en werken zit er al jaren niet meer in. Robin lee

In de wereld van auto's en hun eigenaren, vind je soms meer mysteries dan in een goede detectivefilm. Als serviceadviseur in de automobielbranche ben ik getuige geweest van talloze situaties waar klanten hun geliefde voertuigen naar de garage brengen, vergezeld van vragen en zorgen die variëren van routineus tot ronduit curieus. Bij een klant draait het om een schijnbaar onverklaarbaar mysterie: een rood knipperlampje op het dashboard dat plotseling zijn intrede deed, terwijl de klant al vier jaar eigenaar van de auto is. Een lampje dat, zoals later blijkt, al die tijd onopgemerkt aanwezig was. Het verhaal begint met de klant die voor onze balie staat, verontrust en vol vragen over dit opvallende rode licht. Bij het afsluiten van de auto gaat er een rood lampje (auto met slotje) op het dashboard knipperen. "Dat was nooit zo, wat is er aan de hand?" vraagt de klant bezorgd. Een begrijpelijke reactie, maar wat volgt is een reis door de psychologische kronkels van de men

Een zwarte broek, een vleugje mysterie, en een dosis onvoorspelbaarheid. Dat is wat mijn dagen vullen wanneer ik me bevind op de sets van filmopnames en reclamespotjes. Waar ik precies terechtkom is altijd een verrassing, en ik omarm het als een avontuur dat zich ontvouwt voor mijn ogen. Herinner je je die reclame van de Staatsloterij met de swingende bewaker in het museum? Dat is mijn ultieme droom - geen tekst, maar toch een prominente rol. Een dagelijkse glimp van het ongewone, en ik wil het. Zoals de band Toontje jaren geleden zong: " Net als in de film, ik wil het ." Wat me aantrekt in deze wereld is niet alleen de glans van opgemaakt worden als een filmster, maar ook de uitdaging om mijn rol tot in perfectie uit te voeren. Het komt zelden voor dat een scène er in één keer op staat. Herhaalde pogingen, nieuwe hoeken, en vooral, het schijnbaar eindeloze vermogen om te schakelen tussen scenario's. Flexibiliteit is mijn metgezel. De onbekende locaties en onvoorzie

Ik zit hier, met mijn gedachten dobberend tussen herinneringen aan mijn achttiende verjaardag en het besef dat ik geen tiener meer ben. Het lichaam, dat ooit zonder veel moeite een avondje stevig door kon zakken, fluistert me nu toe dat die tijden voorbij zijn. Een dag van herstel na een wilde avond is veranderd in twee, soms zelfs meer. Sportieve hoogtepunten hebben ook een transformatie ondergaan. Meer dan dertig jaar lang was waterpolo mijn passie, maar op een dag voelden mijn armen als verroeste scharnieren. Het was tijd voor iets nieuws. Hardlopen werd mijn uitlaatklep, niet meer in teamverband, maar solo, waar ik niemand anders in mijn ritme hoefde te passen. Vanaf morgen, echter, ruil ik mijn hardloopschoenen in voor wandelschoenen. Het is tijd voor een nieuw avontuur, een rustiger tempo. Elke dag koester ik het feit dat ik nog hier ben, dat ik de vrijheid heb om te rijden waar ik wil. Maar ergens in mijn achterhoofd fluistert een stem dat zelfs deze vrijheid niet eeuwig za

In de schaduw van de jaarwisseling, wanneer de koude decemberlucht doordrenkt is met nostalgie, leg ik mijn hardloopschoenen neer. Zondag 31 december 2023 markeert het einde van een tijdperk, een tijdperk van kilometers, zweet en de vreugde van beweging. Jarenlang heb ik mijn voeten laten dansen over wegen van Parijs tot Berlijn, van Maastricht tot Texel, en elke kilometer vertelt een verhaal van plezier, volharding en dankbaarheid. Mijn hardloopschoenen, trouwe metgezellen gedurende bijna twee decennia, zullen na deze dag in rust worden gelegd. Niet omdat mijn lichaam niet meer wil, maar omdat ik ervoor kies een andere weg in te slaan. Het is een bewuste keuze om mijn rennende zelf vaarwel te zeggen en mijn voeten te laten dansen in een ander ritme: het ritme van wandelen.  Terwijl ik terugkijk op de vele kilometers die ik heb afgelegd sinds 2005 , voel ik een golf van dankbaarheid. Dankbaar voor de kracht van mijn lichaam dat me al die tijd heeft gedragen, iets wat niet vanzelfspre

Het lijkt wel alsof we in een tijdperk leven waarin meningen als confetti worden rondgestrooid, en iedereen de behoefte voelt om zijn of haar visie op alles te delen. Maar wat als de kracht juist schuilt in het vermogen om geen mening te hebben? Om, als een ware zenmeester, de chaos van meningen te laten voor wat het is en simpelweg te observeren zonder te veroordelen. Mijn vader, bijna 80 en de trotse berijder van een elektrische fiets, lijkt dit principe tot in de vezels te begrijpen. Terwijl ik me druk maak over de gevaren van het leven en hem smeek een helm te dragen, haalt hij nonchalant zijn schouders op. "Niet nodig," zegt hij, "ik kom nooit op plekken waar het druk is." Natuurlijk, ik kan niet ontkennen dat mijn vader een punt heeft. Hij vermijdt doelbewust drukke plekken en blijft liever op de rustige fietspaden van het leven. Maar zoals het spreekwoord zegt, "het noodlot klopt niet aan voordat het toeslaat." Hoezeer hij ook denkt de controle

Hilversum - Afgelopen zondag 3 december betrad Tony Hadley, voormalig frontman van Spandau Ballet, het podium van de Vorstin in Hilversum. Een avond die niet alleen gevuld was met muziek, maar ook een terugkeer betekende naar een tijdperk vol herinneringen en persoonlijke ontdekkingen. Het leek wel een reünie van de generatie die de jaren tachtig intens beleefde; de zaal gevuld met lachrimpels en grijzende haren, een menigte waarvan het merendeel de mijlpaal van vijftig al had bereikt. Only When You Leave Terwijl de bekende hits één voor één voorbij kwamen, voelde ik mezelf teruggevoerd worden naar dat kleine zolderkamertje in het begin van de jaren tachtig. Een periode waarin ik worstelde met mijn identiteit en mijn weg zocht in het leven onder het dak van mijn vader. Het was ook de tijd van de abrupte breuk met mijn moeder, een verwijdering die meer dan dertig jaar had geduurd. Destijds had ik geen idee dat ik mijn moeder zo lang niet zou zien. Through the Barricades Die jaren

In ons huis regeert een bijzondere poes genaamd Saartje (links op de foto). Vijf jaar geleden kwam ze in ons leven en sindsdien heeft ze ons versteld doen staan met haar eigenzinnige persoonlijkheid. Saartje is niet zomaar een poes; ze is een mysterie, een samenspel van zachte genegenheid en schuwe terughoudendheid. Foto: Saartje (links) Bram (rechts) Onze bovenverdieping herbergt een kamer met een bureau, en onder dat bureau staat een kastje met daar bovenop een sierlijk mandje. Dit is de schuilplaats van Saartje, een plek waar ze zich terugtrekt en waar ze zich veilig voelt. Haar zachte karakter komt tot uiting in haar liefdevolle aard, maar haar schuwheid werpt een waas van mysterie over haar ware zelf. Saartje slaapt meer dan elke andere kat die ons huis deelt. Haar rust lijkt haar gevoeligheid te weerspiegelen, want bij het minste geluid sprint ze naar haar toevluchtsoord in het mandje. De vraag die me bezighoudt is waar die diepgewortelde angst vandaan komt. Is het omdat ze op

De regenboog, dat prachtige samenspel van kleuren die de lucht sieren na een regenbui, is niet alleen een natuurlijk fenomeen. Het is ook een symbool van hoop, vrede en troost. Een letterlijk lichtpuntje in donkere tijden, een teken van een nieuw begin. Een klein zonnestraaltje kan een sombere bui immers veranderen in een kleurrijke ervaring. In mijn eigen leven probeer ik ook zo'n positieve benadering te omarmen. Het leven is te kort om je overal druk over te maken. Daar waar ik geen invloed op heb, probeer ik los te laten. Een recent akkefietje met een collega leert me dat maar al te goed. Laten we hem 'Bromsmurf' noemen, vanwege zijn knorrige houding. En eerlijk gezegd, ik vraag me af waarom hij nog steeds geen verkering heeft - wie zou er nou met zo'n brombeer willen zijn? Maar, in plaats van me te laten meeslepen door zijn chagrijn, ben ik nieuwsgierig geworden naar zijn beweegredenen. In zijn ogen doe ik alles verkeerd, terwijl ik simpelweg het belang van de kla

Hilversum Mediapark - Daar staan ze dan, op het gloednieuwe podium van de Battle of the Bands, klaar om de muzikale wereld te veroveren. Tributebands met maar één droom: schitteren in een uitverkochte Ziggo Dome. Als fervent bezoeker van televisiestudio's ben ik hier om getuige te zijn van deze muzikale krachtmeting. Het is een bonte verzameling van muziekliefhebbers, elk met een stemkastje in de hand. Want ja, wie gaat er door naar de volgende ronde? Het is aan het publiek en een driekoppige jury om te beslissen. Maar voordat de spanning echt voelbaar wordt, moeten we door de soms wat haperende optredens heen. Opvallend is hoe elke band met een zekere kou begint. Het lijkt alsof Studio 22 hen ijskoud ontvangt, wat de start van sommige acts niet ten goede komt. Twee minuten is alles wat ze hebben, en in die korte tijd moeten ze laten zien wat ze waard zijn. Niet elke band slaagt erin de zaal vanaf het begin te veroveren, maar begrijpelijk is het wel. Wat me opvalt, is dat je ei

Het is fascinerend hoe krachtig onze gedachten kunnen zijn, vooral wanneer we ze herhaaldelijk tegen onszelf uitspreken. Onlangs ontdekte ik dit fenomeen tijdens mijn dagelijkse hardlooproutine, die plotseling verstoord werd door een knagende pijn in mijn knie. Het kraakgeluid bij elke buiging deed vermoeden dat er iets ernstigs mis was. Mijn eerste reflex was om mijn geliefde hardloopgewoonte te verminderen en mijn knie te ontzien. De pijn verspreidde zich echter, waardoor mijn heup ook begon te protesteren. De gedachte aan een knievervanging drong zich op en ik onderging een reeks medische onderzoeken. Tot mijn verrassing bleken beide knieën identiek en in uitstekende staat te verkeren. Ik hoefde helemaal niet te stoppen met hardlopen. Verwarring en opluchting vochten om voorrang in mijn gedachten. Dit bracht me tot een intrigerende overdenking: heb ik mezelf met mijn herhaalde uitspraken overtuigd dat mijn lichaam niet meer in staat was tot hardlopen? Heb ik mijn eigen realiteit g

In een wereld waarin zelfzorg en welzijn centraal staan, duiken steeds meer mensen in de fascinerende wereld van ijsbaden. Een tijd gelden heb ik deze uitdagende ervaring zelf ondergaan, en het was allesbehalve een alledaagse duik. Laat me je meenemen naar dat moment van spanning, de eerste keer dat ik me waagde aan de koude omarming van een ijsbad. Met een kloppend hart en een focus op ademhaling, betrad ik het water. Al snel voelde ik de kou tot in mijn botten doordringen en schoot mijn ademhaling omhoog. Het verliezen van controle over mijn adem bracht angst met zich mee, maar ik vocht om kalm te blijven, om te blijven staan in dat ijzige water. Na de sessie stapte ik euforisch uit het bad, doordrenkt van trots en vitaliteit. Ik had mijn angsten overwonnen en mijn lichaam voelde levendig aan. Het was een sensatie die ik niet snel zou vergeten. Mijn afgekoelde huid gloeide, en ik voelde me sterker dan ooit. Het was niet alleen een fysieke overwinning, maar ook een triomf over mij

Buiten regent het hard, maar de regen kan de glans van deze dag niet doven. Samen met mijn schoonvader betreed ik het majestueuze Amstel Hotel in Amsterdam, waar hij meer dan twintig jaar geleden achter de bar werkte. Zijn gezondheid laat hem in de steek, dat beseft hij maar al te goed. "Ik vergeet veel dingen," zegt hij met een zachte stem, "maar ik ben nog steeds blij om hier te zijn." Zijn woorden raken me diep. Bij de trap van het hotel neemt hij het voortouw. Een opmerkelijke verandering, want normaal gesproken sloft hij voort en moeten we hem ondersteunen. Vandaag niet. Hij loopt vastberaden naar binnen, zijn gezicht straalt een vreugde uit die ik lang niet meer heb gezien. Eenmaal binnen ontmoeten we een oude collega van mijn schoonvader. "Ab, je bent niets veranderd," zegt Aad met een glimlach. Het is hartverwarmend om te zien hoe ze met elkaar praten, als oude vrienden die elkaar na jaren weer ontmoeten. "Mogen we een kijkje nemen in de keu

Ah, de winterdip, die jaarlijkse traditie waarbij we ons allemaal voelen alsof we in een eindeloze aflevering van Game of Thrones zijn beland, maar dan zonder de draken. Veel mensen hebben er last van, inclusief ikzelf. Vroeger was ik een ware winterdip-expert. Ik kon die ellendige periode al in oktober voelen aankomen, en ja hoor, daar was 'ie dan, mijn jaarlijkse portie neerslachtigheid. Maar laten we even in de verleden tijd praten, want gelukkig is die winterdip nu verder weg dan de kans op een fatsoenlijke wifi-verbinding in een afgelegen hutje in de bergen. Wat is er veranderd, vraag je je misschien af? Heb ik mijn winterdip doorgegeven aan een ongelukkige ziel, zonder dat ik het doorhad? Of ben ik er simpelweg overheen gegroeid? Wie zal het zeggen? Misschien heb ik gewoon geleerd wat me echt blij maakt. Dus nu ga ik bewust op zoek naar dingen die me laten glimlachen. Gelukkig ontdek ik dat ik van veel dingen kan genieten. Een van mijn favoriete ontsnappingsroutes uit de wi

Al meer dan 15 jaar stap ik af en toe in de fascinerende wereld van figureren op filmsets en televisieseries. Het begon als een spontane beslissing, maar groeide al snel uit tot een hobby die mijn leven verrijkte. Figureren biedt me de mogelijkheid om nieuwe plekken te ontdekken en onvergetelijke ervaringen te delen met wildvreemden die voor één dag samenkomen in de magie van een filmproductie. Soms sta ik naast bekende gezichten, en soms ben ik de stille achtergrond, maar elke keer is het een avontuur op zich. Wat maakt figureren zo boeiend? Voor mij is het de mix van onvoorspelbaarheid en structuur die deze wereld zo intrigerend maakt. Voordat ik op de set arriveer, hoop ik altijd dat de productiecrew me goed zal informeren over wat er van mij als figurant wordt verwacht. Het gebeurt niet altijd, maar wanneer het wel gebeurt, voel ik me gewaardeerd en op mijn gemak. Een duidelijk beeld van de dag voor me hebben, maakt het mogelijk om me volledig te concentreren op het vervullen van

In 2005, nadat ik jarenlang mijn passie voor waterpolo had beleefd, besloot ik mijn leven een andere wending te geven: ik werd een hardloper. Een vreemde keuze, gezien mijn gebrek aan het typische 'hardloopfiguur' en de zware fysieke tol die het eiste. Mijn eerste uitdaging was de Dam tot Dam Loop, zestien slopende kilometers die mijn lichaam en geest op de proef stelden. Over de finish komen was een strijd, maar het gevoel van trots, blijdschap en zelfs euforie was onbeschrijfelijk. Ik had het gedaan. Die ene loop leidde tot vele andere, van 5 kilometer tot halve marathons, in steden als Berlijn, Parijs, Antwerpen, Maastricht, Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Egmond aan Zee, Texel, en meer. Elke keer voelde ik de gezonde spanning bij de start. De opzwepende muziek, het aftellen – het gaf me een kick. Tijdens het lopen probeerde ik te genieten van mijn omgeving, soms letterlijk achter het 'kontje' van een andere loper aan. Maar ook van mezelf, van de gedachten die door m

Ah, de goede oude tijd, toen mijn jongeheer sneller omhoog schoot dan een champagnekurk op oudejaarsavond! Ik herinner me die douchewedstrijdjes nog, waarbij mijn vrienden en ik probeerden te bewijzen wie het snelst kon afmaken. Wat een grappige tijd was dat! Maar nu, nu ik een zekere leeftijd heb bereikt, is mijn vriend daar beneden niet meer zo vlot van begrip. Hij lijkt te denken dat hij met pensioen is gegaan, terwijl ik nog steeds in de race ben! Ik krijg hem niet meer omhoog #erectieproblemen Moet ik me zorgen maken? Ach, niet echt. Ik bedoel, ik ben niet impotent, maar mijn vriend is gewoon een beetje traag geworden, zelfs als ik aan hem trek. Misschien moet ik een keer aan de blauwe pilletjes? Mijn vrouwelijke collega daarentegen lijkt het seksleven te hebben van een konijn in de lente – om de dag actie! Ze beweert dat het essentieel is voor een goed huwelijk. Nou, ik weet het niet zeker. Als dat het geval is, betekent dat dan dat ik een slecht huwelijk heb? Misschien zijn mi

De zee, het water, de eindeloze golven en de zon oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit. Ik kan er urenlang naar staren en mijmeren over allerlei dingen. Ik vraag mij regelmatig af of ik wel genoeg tijd voor mezelf neem, of laat ik mij volledige opslokken door de dagelijkse hectiek? Als ik ouder word, besef ik steeds meer dat de tijd die ik nog heb steeds korter wordt. Ik betrap mezelf erop hoe vaak ik terugdenk aan het begin van mijn leven, zelfs vóór mijn geboorte. Ik probeer te begrijpen waarom ik ben geworden wie ik ben en kijk ook naar de generaties die na mij komen. Mijn nieuwsgierigheid groeit naar de oorsprong van mijn menselijke eigenschappen en waar ze vandaan komen. Als vijftienjarige ontmoette ik mijn eerste vrouw. Ze was negentien en werkte als kraamverzorgster in ons huis. Ik bewonderde haar enorm en na een paar jaar samenwonen kregen we onze eerste kinderen. Ik herinner me het intense geluk dat ik voelde toen ik vader werd, een verantwoordelijkheid

Het is een prachtige dag in Amsterdam, de stad waar ik zoveel kilometers al heb afgelegd, de stad waar mijn passie voor hardlopen tot leven is gekomen. Vandaag staat de Amsterdam City Walk op het programma, een uitdaging van 20 kilometer wandelen die ik met mijn meisje ga volbrengen. De start vindt plaats in het betoverende Olympisch Stadion, een plek doordrenkt van geschiedenis en magie. Het is altijd een bijzonder moment om daar te staan, klaar voor een nieuwe krachtmeting. Samen met mijn meisje begin ik aan onze tocht door het Amsterdamse Bos, langs de schilderachtige Amstel en terug naar het hart van de stad. Het meest onvergetelijke moment van deze loop vindt plaats bij het iconische Amstel Hotel, een plek doordrenkt van elegantie en nostalgie. Mijn meisje wil graag een foto maken voor haar vader, die lijdt aan dementie en ooit jarenlang had gewerkt in dit prachtige etablissement. Ze sprak de vriendelijke portier aan en vroeg toestemming om binnen het een en ander vast te mogen

In het dorp Hilversum, omgeven door heide en bossen, leefde eens mijn opa. Hij was ooit een levendige ziel geweest, vol levenslust en vreugde, maar na het overlijden van zijn geliefde vrouw, ​​verdween de zingeving uit zijn leven. Oma en opa hadden een onverbrekelijke band, een liefde die dieper ging dan woorden ooit konden beschrijven. Ze waren elkaars rot in de branding, hun liefde een gebakken van warmte in een soms koude wereld. Na oma’s dood voelde opa zich verloren. Hij trok zich steeds verder terug, als een schip zonder kompas op de zee van eenzaamheid. Hij vermeed contact met de buitenwereld, zijn hart verzwaard door een onzichtbare laatste. Zijn ogen, die ooit zo helder hadden geschenen, werden getekend door verdriet en eenzaamheid. De dagen werden nachten en de nachten werden dagen voor Opa. Hij stond later op, zijn bed werd een toevluchtsoord van verdriet waardoor hij nooit meer leek te willen vertrekken. Om de pijn te verdoven, greep hij naar de fles. De warmte van de dra

Dementie binnen de familie roept veel vragen op. Wat gebeurt er in iemands hoofd als ze niet meer weten door welke plaats ze rijden? Als ze de uitslag van de voetbalwedstrijd tussen Ajax en Feijenoord vergeten zijn? Als ze niet meer herinneren dat we bij de Molen hebben gegeten, of de intense gesprekken die we hebben gehad? Foto gemaakt tijdens onze rondreis in Andalusië 2023 Hoe voelt het wanneer het leven tussen je vingers wegglijdt? Als je niet meer weet wat je gisteravond hebt gegeten, of wat er tien minuten geleden is gezegd? Wanneer je alleen nog in het heden leeft, en de geschiedenis vervaagt, terwijl die geschiedenis jou heeft gevormd tot wie je nu bent. Het is pijnlijk om te zien dat dit alles verdwijnt, dat je het niet meer weet. Maar gelukkig onthouden ze nog wel onze namen en wie we zijn. Het is menselijk om te focussen op wat iemand niet meer weet of kan, maar het is belangrijk om te zien wat nog wel mogelijk is. Mijn beide (schoon)vaders worden steeds vergeetachtiger. I

Onder de stralende zon en kletterende regen van Zandvoort schreef Max Verstappen geschiedenis door voor de derde keer de Grand Prix te winnen. Deze overwinning deed me terugdenken aan lang vervlogen dagen. Mijn vader werkte als verkoper bij Jaaps Kledingcentrum in Hilversum, waar hij met trots Wrangler-kleding verkocht, een merk dat ook de opwindende wereld van autosport sponsorde. In die tijd stond een opvallende sportauto, versierd met het kenmerkende Wrangler-logo, tijdelijk in de winkel. Als kind kon ik de verleiding niet weerstaan om achter het stuur te kruipen, een moment dat vastgelegd werd in een vage maar kostbare foto. Mijn ouders, stralend van trots en liefde, stonden naast me op de foto, en die herinnering is me altijd dierbaar gebleven. Terwijl Verstappen triomfeerde op het Zandvoort-circuit, drong het besef tot me door dat ouderlijke trots tijdloos is, of het nu gaat om een Grand Prix-overwinning of een persoonlijk moment zoals dat in de winkel. De foto symboliseert de

Hilversum- In de jaren tachtig, toen ik nog een kind was, kreeg ik de kans om iets te ervaren wat maar weinig mensen ooit zouden kunnen zeggen: ik zat in het vliegtuig van mijn eigen opa. Ja, je leest het goed. Mijn opa, een man vol passie en creativiteit, had zijn eigen vliegtuig gebouwd, recht onder het schuine dak van zijn zolder. Dit was geen gewoon vliegtuig, maar een meesterwerk dat jaren van toewijding, doorzettingsvermogen en liefde voor luchtvaart vereiste. Foto: mijn opa Mooi bouwt een vliegtuig juli 1980 Ik herinner me nog dat mijn opa vaak verdween in zijn werkplaats boven, omringd door een sfeer van hout en gereedschapsgeluiden. Terwijl andere grootvaders misschien de krant lazen of in de tuin werkten, bouwde mijn opa aan zijn droom. Hij had zelfs een vliegbrevet behaald, een bewijs van zijn vastberadenheid om zijn zelfgemaakte vliegtuig de lucht in te sturen. Die zondagen dat we bij opa op bezoek gingen, waren altijd bijzonder. Terwijl zwart-witfilms op de televisie spe

In een rustig straatje, omgeven door knusse huizen en bloeiende tuinen, leefde een bijzondere kat genaamd Bram. Bram is geen gewone kat; hij heeft een persoonlijkheid die net zo complex is als het labyrint van geuren en geluiden dat zijn buurt vormde. Bram de kat Bram is een echte einzelgänger, een kat met een eigenzinnige ziel. Er is slechts is één persoon voor wie Bram alles opzij zet: het vrouwtje. Zijn liefde voor haar is zo sterk dat het lijkt alsof alle andere gevoelens naar de achtergrond heeft geduwd. Hij volgt haar door het huis, zijn staart omhoog als een trotse vaandel. Als zij thuiskomt, staat hij al bij de deur te wachten, zijn kopje tegen haar hand duwend ter begroeting. Als Bram wordt opgetild, omarmt hij haar als een mens. Er is een schaduw die over Bram's hart lijkt te hangen - een schaduw van verlatingsangst. Als het vrouwtje de deur achter zich dichtdoet, kan Bram's blik veranderen van verlangen naar onzekerheid. Hij miauwt keihard, alsof hij haar smeekt om

Natuurreservaat "Soesterduinen" is een plek in Nederland, bekend om zijn zandduinen en heidevelden. Het is een populaire bestemming voor wandelen, natuurwandelingen en buitenactiviteiten.  Een "blue zone" (blauwe zone) verwijst meestal naar een gebied waar mensen opmerkelijk langer leven en een hogere levensverwachting hebben dan elders. Daarom volgen wij vandaag de blauwe paaltjes, een handige manier om de weg te vinden, die ons leidt door de mooie delen van het gebied. En vooral te genieten van al het moois die het gebied te bieden heeft.  Het geluid van de wind door de bomen voegt een rustgevende sfeer toe aan de natuurlijke omgeving en draagt bij aan de charme van het wandelen. Het witte zand doet ons denken aan de kust en dat maakt de ervaring nog specialer, zelfs als je niet daadwerkelijk aan de kust bent. De natuur heeft een unieke manier om ons te laten dromen en te genieten van het moment.  Blijf genieten van het wandelen in dit prachtige gebied en laat de

Beekse Bergen is een bekend safaripark en vakantieoord in Nederland. Het is een populaire bestemming voor families en toeristen, waar je wilde dieren van dichtbij kunt observeren terwijl je verblijft in comfortabele vakantiehuisjes. Het leven is niet vanzelfsprekend, en daarom gaan wij bewust met elkaar op stap om mooie herinneringen maken. Leuke dingen ambiëren. Lekker actief blijven. Nieuwsgierigheid nastreven, en niet altijd vertrouwen op wat je al weet of kent…    In de Beekse Bergen worden diersoorten beschermd die met uitsterven worden bedreigd. Ze hebben daar zelfs een fok plan voor. Dat is opmerkelijk, want hoe en door wie komt het dat sommige dieren bijna zijn verdwenen?  Het waren twee fantastische dagen zo met elkaar. Ik hoop dat mijn schoonvader nog heel lang dit uitstapje zal blijft herinneren. Gelukkig hebben wij de foto’s nog…