Amsterdam - Ferdinand en ik zijn al jaren waterpolomaatjes bij De Otters Het Gooi in Bussum. We houden van onze sport, maar we houden ook van nieuwe uitdagingen, zoals racefietsen. En daarom schreven we ons in voor de Dam tot Dam FietsClassic 2011.
Om precies 8:30 uur staan we aan de start. Als we vertrekken is het weer nog goed, maar al gauw slaat het weer compleet om en worden we overspoeld door harde regen, hagelstenen en onweersbuien. Drijfnat, en zwijgzaam naar elkaar toe, volgen we het parcours. Dit is een mooie landelijke route, maar de donkere wolken met harde regen voorkomen volledig ons uitzicht. Wat we zien wel veel wielrijders met lekke banden langs de kant van de weg staan.
Tijdens het fietsen wilden wij ook nog maar één ding: zo snel mogelijk naar de finish op de Dam. Deze fietstocht is, dankzij het lelijke weer, de moeilijkste opgave van mijn sportcarrière tot nu toe geworden. Halverwege het parcours wil ik het liefst afstappen, want rusten onderweg is gewoon onmogelijk, maar ik zet toch door. Ik wil me per se niet laten kennen, al staan de tranen in mijn ogen. Het is zo koud en nat en daarom moeten we blijven doorfietsen. De warme trein is voor mij dan ook één keer mijn beste vriend, maar de twee mannen hebben hun (105km binnen 5 uur) missie wel volledig volbracht.
Om precies 8:30 uur staan we aan de start. Als we vertrekken is het weer nog goed, maar al gauw slaat het weer compleet om en worden we overspoeld door harde regen, hagelstenen en onweersbuien. Drijfnat, en zwijgzaam naar elkaar toe, volgen we het parcours. Dit is een mooie landelijke route, maar de donkere wolken met harde regen voorkomen volledig ons uitzicht. Wat we zien wel veel wielrijders met lekke banden langs de kant van de weg staan.
Tijdens het fietsen wilden wij ook nog maar één ding: zo snel mogelijk naar de finish op de Dam. Deze fietstocht is, dankzij het lelijke weer, de moeilijkste opgave van mijn sportcarrière tot nu toe geworden. Halverwege het parcours wil ik het liefst afstappen, want rusten onderweg is gewoon onmogelijk, maar ik zet toch door. Ik wil me per se niet laten kennen, al staan de tranen in mijn ogen. Het is zo koud en nat en daarom moeten we blijven doorfietsen. De warme trein is voor mij dan ook één keer mijn beste vriend, maar de twee mannen hebben hun (105km binnen 5 uur) missie wel volledig volbracht.
Reacties
Een reactie posten