Egmond aan Zee – Mijn eerste loop van het nieuwe jaar. Dé winterklassieker die elk jaar op de tweede zondag van januari plaatsvindt. Egmond staat bekend om zijn zware omstandigheden: het rulle zand, het glooiende parcours in de duinen en de koude wind.
Komend vanaf de A9 parkeren wij de auto bij het Alkmaar Sportpaleis. Een pendelbus brengt ons naar de start van de loop. Echter de dranghekken maken het voor mij onmogelijk om meteen in het goede startvak te beginnen…grrr. Ik begin daarom dus achteraan. Veer en ik nemen afscheid van elkaar en ik begin te lopen. En ondanks mijn vliegende start voel ik mij meteen vanaf het eerste begin goed. Zelfs na de vijf biertjes en de mosseltjes van gisteravond.
Na een paar kilometer hardlopen door het dorp ga ik de duinen over het strand op. Ik voel me nog steeds uitstekend. Als mijn ademhaling weer normaal is en de zon op mijn hoofd schijnt, de zee lekker ver weg is, begint mijn koppie te malen. Ik moet ineens aan de twee kindertjes denken die vorige week in Huizen om het leven kwamen – verschrikkelijk. Ik draag daarom vandaag mijn medaille op aan de overleden kindertjes en hun vaders en moeders die radeloos zijn achtergebleven.
Op het strand is het nog hardlopen. Maar als ik door het rulle zand bij de duinen kom, dan gaat het ineens stapvoets. Tientallen hardlopers willen allemaal tegelijk het smalle duinpad op, en dat gaat niet. Het is superdruk, en ik kan niemand meer passeren. ‘Meedoen is belangrijker dan winnen’, denk ik dan. Eenmaal op de verharde weg voelen de laatste kilometers ook nog goed. Ik kom lachend de finish over. Even zoeken naar mijn trouwste fan. “Oh gelukkig, daar ben je.” Lekker samen een kopje koffie drinken en dan weer met een voldaan gevoel naar huis.
Eén keer eerder liep ik de halve marathon in 2006 en de 10,5 km in 2007. De 10,5 km liep ik toen in 1:06:15. Vandaag liep ik de 10,5 km in 0:55:14. Temperatuur 7 graden, droog, en soms zelfs zonnig.
Vorig bericht over hardlopen: Kerstmannenloop eindigt in de kroeg
Komend vanaf de A9 parkeren wij de auto bij het Alkmaar Sportpaleis. Een pendelbus brengt ons naar de start van de loop. Echter de dranghekken maken het voor mij onmogelijk om meteen in het goede startvak te beginnen…grrr. Ik begin daarom dus achteraan. Veer en ik nemen afscheid van elkaar en ik begin te lopen. En ondanks mijn vliegende start voel ik mij meteen vanaf het eerste begin goed. Zelfs na de vijf biertjes en de mosseltjes van gisteravond.Na een paar kilometer hardlopen door het dorp ga ik de duinen over het strand op. Ik voel me nog steeds uitstekend. Als mijn ademhaling weer normaal is en de zon op mijn hoofd schijnt, de zee lekker ver weg is, begint mijn koppie te malen. Ik moet ineens aan de twee kindertjes denken die vorige week in Huizen om het leven kwamen – verschrikkelijk. Ik draag daarom vandaag mijn medaille op aan de overleden kindertjes en hun vaders en moeders die radeloos zijn achtergebleven.
Op het strand is het nog hardlopen. Maar als ik door het rulle zand bij de duinen kom, dan gaat het ineens stapvoets. Tientallen hardlopers willen allemaal tegelijk het smalle duinpad op, en dat gaat niet. Het is superdruk, en ik kan niemand meer passeren. ‘Meedoen is belangrijker dan winnen’, denk ik dan. Eenmaal op de verharde weg voelen de laatste kilometers ook nog goed. Ik kom lachend de finish over. Even zoeken naar mijn trouwste fan. “Oh gelukkig, daar ben je.” Lekker samen een kopje koffie drinken en dan weer met een voldaan gevoel naar huis.
Eén keer eerder liep ik de halve marathon in 2006 en de 10,5 km in 2007. De 10,5 km liep ik toen in 1:06:15. Vandaag liep ik de 10,5 km in 0:55:14. Temperatuur 7 graden, droog, en soms zelfs zonnig.
Vorig bericht over hardlopen: Kerstmannenloop eindigt in de kroeg
Reacties
Een reactie posten