Kaatsheuvel - Het geeft mij een gevoel dat ik er ook echt grip op heb, of ik denk het in ieder geval. En dat maakt ‘het doen’ ook zo aantrekkelijk, want als het muntje valt, dan gaat het spel pas echt beginnen. Ik bedien de linker rode knop en hijskraan van meccano glijdt over de rails van mij af. Halverwege haal ik mijn hand er vanaf en wacht tot de grijper is uitgewiebeld. Dan bedien ik de rechter rode knop en het hele boeltje verplaatst zich vervolgens naar rechts.
Als ik boven mijn doel ben, laat ik gauw los. De grijper gaat als een raket op de beer af. Dan spreidt hij zijn armen en gaat om de beer heen staan. Nu wordt het spannend. De armen gaan dicht en de beer kan geen kant meer op, ontsnappen is zinloos, tenminste zo lijkt het. De hijskraan ratelt en gaat langzaam weer omhoog. De muziek riedelt nog steeds. Dan ineens begint de beer te spartelen. ‘Laat me los’, schreeuwt hij. Maar de drie poten laten hem niet meer gaan, hij is en is van MIJ. Lalalalalalaaaa.
Als de grijper bijna boven is en de beer binnen handbereik komt, worstelt hij zich snel los tussen de drie poten vandaan. Plotseling valt de beer met een harde klap tussen de stenen. BANG! De beer beweegt niet meer en de grijper loopt nu binnen op spoor één. De muziek stopt met spelen en het orkest gaat naar huis. De beer kijkt niet op of om.
Het zit ‘m in de spanning van het wel of niets eruit halen wat er inzit. Ik kan geen kermis voorbij laten gaan, zonder dat ik ‘moet’ graaien. Eerst doe ik altijd een beetje alsof het mij helemaal niet interesseert. Dan loop ik er een beetje nonchalant aan voorbij, waarop mijn vrouw zegt: ‘Moet je niet effen grijpen?’ ‘Ah, nee joh, dat hoeft echt niet...Eh, ok, omdat je zo aandringt', zeg ik met een smile.
Want mijn handen trillen, mijn lichaam schokt en er gaat altijd van alles door mijn heen, IK BEN NIET TE HOUDEN. Ik voel me namelijk als een magneet tot ‘haar’ aangetrokken. En ik ben echt niet verslaafd hoor, maar ja, dat zeggen natuurlijk alle verslaafden.
‘Jammer pap, de beer is gevallen’, zegt mijn dochter. ‘Nog één keer dan’, zeg ik vervolgens. ‘Niks daarvan’, zegt mijn vrouw. ‘Het is mooi geweest. We gaan naar huis, daar is het ook beregezellig.’ En gelijk heeft ze.
Als ik boven mijn doel ben, laat ik gauw los. De grijper gaat als een raket op de beer af. Dan spreidt hij zijn armen en gaat om de beer heen staan. Nu wordt het spannend. De armen gaan dicht en de beer kan geen kant meer op, ontsnappen is zinloos, tenminste zo lijkt het. De hijskraan ratelt en gaat langzaam weer omhoog. De muziek riedelt nog steeds. Dan ineens begint de beer te spartelen. ‘Laat me los’, schreeuwt hij. Maar de drie poten laten hem niet meer gaan, hij is en is van MIJ. Lalalalalalaaaa.
Als de grijper bijna boven is en de beer binnen handbereik komt, worstelt hij zich snel los tussen de drie poten vandaan. Plotseling valt de beer met een harde klap tussen de stenen. BANG! De beer beweegt niet meer en de grijper loopt nu binnen op spoor één. De muziek stopt met spelen en het orkest gaat naar huis. De beer kijkt niet op of om.
Het zit ‘m in de spanning van het wel of niets eruit halen wat er inzit. Ik kan geen kermis voorbij laten gaan, zonder dat ik ‘moet’ graaien. Eerst doe ik altijd een beetje alsof het mij helemaal niet interesseert. Dan loop ik er een beetje nonchalant aan voorbij, waarop mijn vrouw zegt: ‘Moet je niet effen grijpen?’ ‘Ah, nee joh, dat hoeft echt niet...Eh, ok, omdat je zo aandringt', zeg ik met een smile.
Want mijn handen trillen, mijn lichaam schokt en er gaat altijd van alles door mijn heen, IK BEN NIET TE HOUDEN. Ik voel me namelijk als een magneet tot ‘haar’ aangetrokken. En ik ben echt niet verslaafd hoor, maar ja, dat zeggen natuurlijk alle verslaafden.
‘Jammer pap, de beer is gevallen’, zegt mijn dochter. ‘Nog één keer dan’, zeg ik vervolgens. ‘Niks daarvan’, zegt mijn vrouw. ‘Het is mooi geweest. We gaan naar huis, daar is het ook beregezellig.’ En gelijk heeft ze.
Reacties
Een reactie posten