In onze onverzadigbare jacht naar meer – meer succes, meer inkomen, een grotere auto, een uitbouw aan ons huis – zijn we misschien de essentie van het bestaan uit het oog verloren. We streven naar materiële vooruitgang en vergeten soms dat het leven meer is dan alleen een reeks van prestaties en bezittingen. Maar wat als, op een dag, de fundamenten van onze identiteit en herinneringen beginnen te wankelen? Wat als we vergeten wat we een week geleden hebben gedaan, onze woorden hun weg niet meer vinden naar de begrijpende oren van onze dierbaren, of als ons geheugen ons in de steek laat tijdens momenten die ertoe doen?
 |
| Vader en zoon momentje - samen genieten |
Het is een ongemakkelijke waarheid die we onder ogen moeten zien: ongeacht hoe gezond we leven, hoeveel we bewegen, hoe rijk ons sociaal en familiaal leven is, onze geest kan ons in de steek laten. Dementie discrimineert niet; het is een lot dat velen treft, ongeacht hoe sterk of slim we eens waren. Ik zie het bij mijn schoonvader en, pijnlijk genoeg, nu ook bij mijn eigen vader. Beiden strijden ze tegen een ziekte waarover we weinig controle hebben, een ziekte die stukje bij beetje hun herinneringen en daarmee een deel van hun identiteit wegvaagt.
Wat rest ons dan nog? Moeten we ons blijven blindstaren op die volgende promotie, die nog grotere auto, dat nog luxueuzere huis? Of is het tijd om onze blik te verruimen naar wat werkelijk waarde heeft in ons leven?
Het antwoord ligt in de herwaardering van de kleine, vaak over het hoofd geziene momenten. Het vermogen om nog steeds te genieten van de aanwezigheid van onze dierbaren, zelfs als de conversaties niet meer zijn wat ze geweest zijn. De eenvoudige vreugde van een omhelzing, een gezamenlijk museumbezoek, het delen van een taartje en een kop koffie. Dit zijn de momenten die we moeten koesteren, want ze herinneren ons eraan dat het leven meer is dan een race naar materieel succes.
De confrontatie met dementie binnen mijn eigen familie heeft mij geleerd dat acceptatie van onze kwetsbaarheid en de onvermijdelijke ouderdom deel uitmaakt van onze menselijkheid. Het heeft mij geleerd om de waarde te zien in het nu, in het koesteren van de banden die we hebben zolang we ze nog kunnen ervaren. Het is een les in nederigheid, in het erkennen dat niet alles binnen onze controle ligt, hoe graag we dat ook zouden willen.
Dus ja, we kunnen en moeten ons leven beteren waar we kunnen – gezonder leven, bewegen, sociaal actief blijven. Maar laten we ook niet vergeten om te leven voor de momenten die er echt toe doen. Om waarde te hechten aan de relaties die we hebben, om de kleine dingen te waarderen die het leven rijk en zinvol maken. Want uiteindelijk is het niet de grootte van onze auto of ons huis dat telt, maar de liefde en verbinding die we ervaren en delen met de mensen om ons heen.
Laten we dus, terwijl we streven naar verbetering en succes, niet vergeten wat werkelijk belangrijk is. En misschien, in die herwaardering van wat telt, vinden we een diepere, meer vervullende vorm van succes.
Gerelateerde berichten:
Een tijdmachine van herinneringen
Ouder worden is de kunst van het loslaten
Reacties
Een reactie posten