Depressie is een keuze

Nederland behoort tot de top tien rijkste landen ter wereld en scoort hoog in levenskwaliteit. Nederlanders waarderen hun leven met een 7,8, wat hen de vijfde plek in Europa oplevert. Toch kampen ruim een miljoen mensen met depressie en slikken hiervoor medicatie. Daarnaast heeft 1 op de 6 werknemers burn-out klachten. Hoe kan dit? We leven in een vrij land, maar kunnen we hier wel mee omgaan?

Help, de blaadjes vallen weer van de bomen

Jarenlang heb ik last gehad van donkere wolken in mijn hoofd, maar op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde dat de zon weer zou gaan schijnen, en wat vaker dan tot nu toe het geval was.

Ik vind het lastig om erover te praten. Ik wil niet dat mensen in mijn omgeving een ander beeld van mij krijgen. Ik heb namelijk altijd gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand kon er ook iets aan doen, alleen ikzelf. Ik wilde ook mijn partner niet met mijn donkere gevoelens opschepen. Ik heb lang mijn best gedaan om het bij haar weg te houden, maar nooit om het op te lossen.

Ik heb een hekel aan het woord depressie. Liever gebruik ik het woord somberheid. Dat klinkt vriendelijker. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit hoe ik het noem, iedereen ervaart het toch verschillend. Wat ik erover schrijf, is op basis van mijn eigen ervaring. Ik kan niet voelen hoe het is bij jou als lezer. Ik kan alleen vertellen hoe ik het heb opgelost. Misschien heb je er iets aan?

Ik zal je meenemen op de reis van mijn verleden. De paden die ik heb bewandeld, de bergen die ik heb beklommen, de dalen die ik heb gezien. Ik ben geboren uit liefde in Hilversum. We waren in mijn beleving een happy gezin. Mijn vader had een baan en mijn moeder zorgde in de jaren zestig en zeventig voor het huishouden. Als ik er zo naar kijk, waren we voor toen een traditioneel gezin.

De eerste acht jaar van mijn leven waren onbezorgd. Ik ging naar school. We gingen met de trein naar Zandvoort en met opa en oma op vakantie naar Duitsland. Ik logeerde ook graag bij opa en oma. Opa maakte op zondag een kopje thee en smeerde een beschuitje met suiker voor oma en mij. Ik was dol op ze. De zon scheen altijd, wat voor mij een teken is dat het toen goed zat.

Dan komen er plotseling donkere wolken in beeld. Het begint te waaien en zelfs te stormen. Het regent heel hard en met een klap slaat de bliksem in ons gezin. Totaal overdonderd verlaat mijn vader het huis voor een "groen blaadje," zoals mijn moeder dat toen noemde. Die klap heeft mij echt hartenpijn bezorgd. Er zijn nog wel eens dagen dat ik het niet begrijp.

Een sombere tijd brak aan, want ook mijn lievelingsopa overleed in dezelfde periode. Ik was dubbel verdrietig. Papa weg, opa dood. Hoe moest het nu verder? De periode die aanbrak was misschien wel het begin van mijn donkere wolken in mijn hoofd. Ze kwamen en ze gingen. Ik besteedde er niet te veel aandacht aan, en als ik iets voelde, dan dronk ik veel alcohol om de boel te verdoven. Want praten met iemand over die tijd was not done.

Vooral in de wintermaanden had ik het lastig. Ik voelde me down en had nergens zin in. Hoe kon ik daar nu uitkomen? In het begin ging ik in de wintermaanden op zonvakantie. Dat werkte goed, want dan ging ik van het donker naar het licht. Helaas is vakantie maar een tijdelijke verdoving. Ik vloog weer terug en nog voordat ik geland was, hoorde ik de regen alweer tegen de kleine raampjes van het vliegtuig aantikken. Ik ben nog een aantal keren naar de zonnebank geweest. Niet om bruin te worden, maar vooral om licht binnen te krijgen.

Ik heb mijn hele leven gesport, en misschien is dat wel mijn redding geweest. Door te bewegen was de depressie minder heftig. Dan kon ik mij even op iets anders focussen. En dat is misschien ook wel de oplossing voor veel mensen. Doordat ik te veel aandacht aan mijn depressie gaf, werd het steeds groter in mijn hoofd. Zo groot dat er geen ruimte meer was voor leuke dingen. Ik ging letterlijk zwart voor mijn ogen zien. Het glas was niet meer halfleeg, maar volledig leeg. De bodem was in zicht. Bijschenken had geen zin meer.

Ik moest mijn overtuiging dat ik depressief ben of zou worden op een of andere manier kunnen stoppen. Ik zei namelijk wel honderd keer tegen mezelf: als de blaadjes in de herfst vallen, dan word ik weer depressief. En je raadt het al, ik werd depressief. Ik riep het over mezelf af. Ik ging geloven dat een depressie een onderdeel van mijn leven was geworden.

Waarom zei ik toch elke keer tegen mezelf: ik ben depressief, terwijl dat blijkbaar niet zo was? Ik deed namelijk depressief. En als je depressief doet, kun je ook besluiten om iets anders te doen. Toch? Ik kan ook tegen mijzelf zeggen dat ik vrolijk wil zijn, en mezelf daarvan overtuigen. En dat ben ik gaan doen. Ik ben ook echt leukere dingen gaan doen waar ik blij van word. Van mensen waar ik geen energie van krijg, heb ik afscheid genomen. En het resultaat? Elke dag vrolijk, al komt het met bakken water uit de lucht.

Een depressie is voor mij achteraf een keuze geweest. Waarom? Ik wilde graag een slachtoffer van de omstandigheden zijn. Een ander de schuld geven. Maar uiteindelijk ben ik erachter dat het echt alleen tussen mijn eigen oren zit. De omstandigheden kun je vaak niet veranderen, maar hoe je met de omstandigheden omgaat, wel.

Ik weet dat het verlangen om het anders te doen met de dag steeds groter werd. En dat is voor mij doorslaggevend geweest. Ik heb een switch kunnen maken naar een mooier leven en daar ben ik elke dag dankbaar voor.

Heb ik dan nooit meer een mindere dag? Natuurlijk wel. Het is dan bij me, en het mag er zijn. Ik laat het plaatsnemen op de berijdersstoel van mijn auto, maar ik zit zelf achter het stuur. Ik bepaal waar we heengaan. De overtuiging om elk jaar een depressieve periode te krijgen is daarmee gelukkig voorbij. En als ik het kan, dan kan jij het ook. Overtuig jezelf.

Gerelateerde berichten
22-11-2020: Help de blaadjes vallen weer
24-10-2021: Hoe kwam ik van mijn depressie af

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat buiten mijn invloed ligt, laat ik los.

Wandelen. Hoe langer ik het doe, hoe leuker het wordt. Er is iets magisch aan buiten zijn, de frisse lucht die mijn hoofd leegmaakt, het geluid van mijn eigen stappen dat het tempo van mijn gedachten bepaalt. Alleen, met z’n tweeën of in een groep – iedere situatie heeft z’n charme. De afwisseling maakt het extra bijzonder. Vaak trek ik eropuit in mijn eigen omgeving, maar ook nieuwe plekken verkennen geeft een speciaal soort energie. Binnenkort ga ik twee dagen naar Texel, alleen. Een mini-avontuur dat ik nu al voel tintelen. Vanaf de boot wandel ik langs de kust naar het Cocksdorp, waar ik overnacht, en de volgende dag loop ik weer terug. Het is een plek die ik al vaker bezocht heb – ik heb er gefietst en een halve marathon gelopen – maar dit specifieke pad is nieuw voor me. Ik kijk uit naar de weidsheid van de kust, de wind die me vooruit blaast en het gevoel van vrijheid dat zulke wandelingen me altijd brengen. Vrijheid, ja, dat is een van de mooiste cadeaus in het leven. Net a

Reisverhaal Texel: Ontdekkingstocht naar mezelf

Dag 1- De ochtend begint met een rit van Huizen naar Den Helder. Het is druilerig weer, en rond Amsterdam lijkt iedereen tegelijk de weg op te gaan. Het verkeer kruipt voort, maar ik blijf kalm. Mijn stoelverwarming staat op standje “verbranden,” en een podcast houdt me gezelschap terwijl de ruitenwissers ritmisch heen en weer gaan. Geen stress—ik ben op tijd vertrokken, en file of regen kan me niet raken. Bij de veerboot aangekomen, verbaas ik me over de prijs: €2,50 voor een retourtje, goedkoper dan een kop koffie van €2,60. Terwijl ik op de boot stap, lijkt het weer zich ineens te bedenken; de regen stopt. Het is druk aan boord, maar ik voel me ontspannen. Dit is het seizoen waarin je de auto nog naast de boot kunt parkeren, een zeldzaam voordeel van reizen buiten de zomermaanden. Mijn wandeltocht begint door de weilanden en duinen, richting de zee. Zodra ik de kust bereik, voel ik een intense vrijheid. Geen mensen in de buurt, alleen ik en de uitgestrekte leegte van het strand.

Visagie bij Mimiko in Mijdrecht

Mijdrecht - Een visagist(e) word je niet zo maar, daar moet je wel wat voor doen. Een opleiding duurt ruim een half jaar en daarna is het net zoals het halen van het rijbewijs: vooral oefenen, oefenen op zoveel mogelijk mensen. Mimiko Lara de Jong - Foto: Gilbert Vogt Het is niet zo dat er maar een dikke laag make-up wordt aangebracht en klaar. Er wordt heel vaak heel subtiel gewerkt om en persoon er net even wat natuurlijker uit te laten zien dan zonder make-up. Het is ook bijna niet mogelijk om een foto er goed te laten zien zonder dat het gezicht op een natuurlijke manier wordt gecamou-fleerd. Een goede visagist(e) weet bepaalde effecten te creëren die positieve bijdrage levert aan het totaalbeeld van een persoon. Door een goede visagie heeft een model een mooiere uitstraling en heeft de fotograaf minder tijd nodig voor de nabewerking.

Dementie: Een gesprek dat we niet kúnnen uitstellen

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het

Kaakchirurg Cnossen met pensioen

Blaricum - Jarenlang was hij de Friese Vlag op de afdeling kaakchirurgie in het Tergooiziekenhuizen in Blaricum, maar nu is J. Cnossen met pensioen. Per 1 januari 2010 is hij door W. Bouwman opgevolgd. Al vanaf kleins af aan heb ik een abonnement op de afdeling kaakchirurgie, maar de volledige naam van dit specialisme is ‘mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie’. Dat krijg je als je zo vaak in de persoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis hebt gezeten, of erger nog, in zijn ligstoel hebt gelegen. Ik kwam altijd via mijn tandarts bij de kaakchirurg Cnossen terecht. Voor het trekken van mijn hoektanden, verstandskiezen en afgebroken kiezen ben ik er geweest, maar ik kwam er ook voor mijn wortelpuntontstekingen. Gek genoeg wilde ik juist altijd naar hem toe en dat terwijl hij mij jarenlang ontzettend veel, maar op zeer vakkundige wijze, pijn had gedaan. Hij was een man van weinig woorden. Als hij mij had behandeld, dan had ik ook geen woorden meer. Ik had al pijn als ik kwam, maar als

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt. Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als Joy

En dan het weer: de wind gaat uit een andere hoek waaien

Een aantal jaren geleden zou ik in blinde paniek zijn geraakt bij het horen van het nieuws: weer een overname. Het idee van verandering zorgde voor angst, met name het verliezen van mijn baan. Ik had geen enkele controle over die situaties, geen grip op de overnames, faillissementen, en nieuwe werkgevers die in rap tempo elkaar opvolgden. Dat gevoel van machteloosheid overviel me, en vaak vluchtte ik. Want wat doe je als je bang bent voor verandering? Juist, je probeert het te vermijden, weg te rennen voordat het je kan raken. De vraag die ik me nu stel: had ik überhaupt ooit ergens controle over? Het antwoord lijkt me duidelijk. Nee. Maar dat is niet meer iets wat me verlamt. Waar ik vroeger heen en weer werd geslingerd tussen pieken van hoop en dalen van wanhoop, heerst er nu een opmerkelijke rust in mij. Hetzelfde nieuws, opnieuw een overname, en toch ben ik kalm. Geen paniek, geen onrust. Alsof ik boven het hele schouwspel zweef en vanuit een helikopterview kan zien wat er gebeurt.

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfietsen en ve

Ernst Rauch heeft wereldrecord nonstop-biljarten

Met nog twee uurtjes te gaan, kwamen mijn vrouw en ik op zondag 26 september om 18:00 uur het Café Dik Trom in Eemnes binnen. Het was het er warm, druk, rokerig, maar de sfeer was er uitstekend. Tjonge, was zag die Ernst (links op de foto) er vermoeid uit die laatste uurtjes voor zijn wereldrecord nonstop-biljarten. Niet vreemd als je al vanaf vrijdagochtend tien uur, onafgebroken, met biljarten bezig bent. Om overeind te blijven dronk hij voornamelijk vloeibaar voedsel, en rookte hij heel wat pakjes sigaretten weg. Toen was er een groot applaus voor Ernst Rauch. Hij zat namelijk op de 57 uur nonstop-biljarten, en kwam hiermee op gelijke hoogte van de huidige wereldrecordhouder John Koolen, ook op dat moment de ene laatste tegenspeler van Ernst. Klokslag 19:00 uur vloeide de tranen bij Ernst, maar ook bij zijn gezin: het evenaren van de huidige wereldrecordhouder was hem gelukt. Lang nadenken kon Ernst niet, hij moest meteen weer verder met zijn laatste uur. Zijn tegenspeler, zijn eige

Maar zullen we het erover hebben, vraag ik mezelf af?

Als we het leven instappen, leren we geleidelijk wie we zijn en wat we willen. We ontdekken ambities, passies, en dromen. Maar hoe vaak denken we na over hoe we willen dat het leven eindigt? Wanneer ben je nog wilsbekwaam genoeg om aan te geven hoe je leven mag eindigen? Wat is het moment waarop lijden ondraaglijk en uitzichtloos wordt? Wat voor de een ondragelijk is, is voor de ander nog aanvaardbaar. Mijn vader heeft Alzheimer , en als ik naar hem kijk, lijkt hij het nog steeds naar zijn zin te hebben. Hij lacht, maakt soms grapjes, en zijn ogen lichten op bij een herkenning. Voor hem voelt het niet ondraaglijk. Voor mij ligt dat anders. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik zo niet zou willen leven. Ik voel dat ik dit traject anders zou willen bewandelen. Maar ik besef ook dat het zijn leven is, niet het mijne. Ik kan niet bepalen hoe hij zijn leven moet leven, net zo min als hij dat voor mij kan bepalen. Zijn leven blijft van hem, zolang hij het bewust kan ervaren. Mijn vader is een

XZK for You Media

Zoeken in deze blog