Nederland staat in de top tien van de rijkste landen ter wereld. Nederlanders waarderen de tevredenheid met hun leven met een 7,8 en staat hiermee op de vijfde plek in Europa. Ruim een miljoen mensen heeft last van de depressie en slikken ook medicatie. 1 op de 6 werknemers heeft burn out klachten. Hoe kan dat toch allemaal? We leven in een vrij land, maar kunnen we hier wel mee omgaan?
 |
| Help, de blaadjes vallen weer van de bomen |
Jarenlang heb ik last van donkere wolken in mijn hoofd gehad, maar op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde dat de zon weer zou gaan schijnen en wat vaker dan tot nu het geval was.
Ik vind het lastig om er over te praten. Ik wil niet dat
mensen in mijn omgeving een ander beeld van mij krijgen. Ik heb namelijk altijd
gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand kon er ook iets aan doen, alleen
ikzelf. Ik wilde ook mijn partner niet met mijn donkere gevoelens opschepen. Ik
heb lang mijn best gedaan om het bij haar weg te houden, maar nooit om het op
te lossen.
Ik heb een hekel aan het woord depressie. Liever gebruik ik
het woord somberheid. Dat klinkt vriendelijker. Eigenlijk maakt het niet zo uit
hoe ik het noem, iedereen ervaart het toch verschillend. Wat ik er over schrijf
is op basis van mijn eigen ervaring. Ik kan niet voelen hoe het is bij jou als
lezer. Ik kan ook alleen vertellen hoe ik het heb opgelost. Misschien heb je er
iets aan?
Ik zal je meenemen in de reis van mijn verleden. De paden
die ik heb doorlopen. De bergen die ik heb bewandeld, de dalen die ik heb
gezien. Ik ben geboren uit liefde in Hilversum. We waren in mijn beleving een
happy gezin. Mijn vader had een baan en mijn moeder zorgde in de jaren zestig en
zeventig voor het huishouden. Als ik er zo naar kijk waren we voor toen een traditioneel
gezin.
De eerste acht jaar van mijn leven waren onbezorgd. Ik ging
naar school. We gingen met de trein naar Zandvoort en met opa en oma op
vakantie naar Duitsland. Ik logeerde ook graag bij opa en oma. Opa maakte op
zondag een kopje thee en smeerde een beschuitje met suiker voor oma en mij. Ik
was dol op ze. De zon scheen altijd, wat voor mij een teken is dat het toen goed
zat.
Dan komen er plotseling donkere wolken in beeld. Het begint
te waaien en zelfs te stormen. Het regent heel hard en met een klap slaat de
bliksem in ons gezin. Totaal overdonderd verlaat mijn vader het huis voor een
groen blaadje, zoals mijn moeder dat toen noemde. Die klap heeft mij echt
hartenpijn bezorgd. Er zijn nog wel eens dagen dat ik het niet begrijp.
Een sombere tijd brak aan, want ook mijn lievelings-opa
overleed in dezelfde periode. Ik was dubbel verdrietig. Papa weg, opa dood. Hoe
moest het nu verder? De periode die aanbrak was misschien wel het begin van
mijn donkere wolken in mijn hoofd. Ze kwamen en ze gingen. Ik besteedde er niet
te veel aandacht aan, en als ik dacht iets te voelen. Dan dronk ik veel alcohol
om de boel te verdoven. Want praten met iemand over die tijd was not done.
Vooral in de wintermaanden had ik het lastig. Ik voel me
down en had nergens zin in. Hoe kon ik daar nu uitkomen? In het begin ging ik
in de wintermaanden op zonvakantie. Dat werkte goed, want dan ging ik van het
donker naar het licht toe. Helaas is vakantie maar een tijdelijke verdoving. Ik
vloog weer terug en nog voordat ik geland was hoorde ik de regen alweer tegen
de kleine raampjes van het vliegtuig aantikken. Ik ben nog een aantal keren
naar de zonnebank geweest. Niet om bruin te worden maar vooral om licht binnen
te krijgen.
Ik heb mijn hele leven gesport, en misschien is dat wel mijn
redding geweest. Door bewegen was de depressie minder heftig. Dan kon ik mij
even op iets anders focussen. En dat is misschien ook wel de oplossing voor een
hele hoop mensen. Doordat ik te veel aandacht aan mijn depressie gaf werd het
steeds groter in je hoofd. Zo groot dat er geen ruimte meer was voor leuke
dingen. Ik ging letterlijk zwart voor mijn ogen zien. Het glas was niet meer halfleeg,
maar volledig leeg. De bodem was in zicht. Bijschenken had geen zin meer.
Ik moest mijn overtuiging dat ik depressief ben of zou
worden op een of andere manier moeten kunnen stoppen. Ik zei namelijk wel
honderd keer tegen mezelf: als de blaadjes in de herfst vallen, dan word ik weer
depressief. En je raadt het al, ik werd depressief. Ik riep het over mezelf af.
Ik ging er in geloven dat een depressie een onderdeel van mijn leven was
geworden.
Waarom zei ik toch elke keer tegen mezelf: ik ben depressief,
terwijl dat blijkbaar niet zo was? Ik deed namelijk depressief. En als je depressief
doet, kan je ook besluiten om iets anders te doen. Toch? Ik kan ook tegen mijzelf
zeggen dat ik vrolijk wil zijn, en mezelf daarvan overtuigen. En dat ben ik
gaan doen. Ik ben ook echt leukere dingen gaan doen waar ik echt blij van word.
Van mensen waar ik geen energie van krijg heb ik afscheid genomen. En het resultaat?
Elke dag vrolijk, al komt het met bakken water uit de lucht.
Een depressie is voor mij achteraf een keuze geweest. Waarom?
Ik wilde graag een slachtoffer van de omstandigheden zijn. Een ander de schuld
geven. Maar uiteindelijk ben ik er achter dat het echt alleen tussen mijn eigen
oren zit. De omstandigheden kun je vaak niet veranderen, maar hoe je met de
omstandigheden omgaat wel.
Ik weet dat het verlangen, om het anders te gaan, doen met
de dag steeds groter werd. En dat is voor mij doorslaggevend geweest. Ik heb een
switch kunnen maken naar een mooier leven en daar ben ik elke dag dankbaar voor.
Heb ik dan nooit meer een mindere dag? Natuurlijk wel. Het
is dan bij me, en het mag er zijn. Ik laat het plaatsnemen op de berijdersstoel
van mijn auto, maar ik zit zelf achter het stuur. Ik bepaal waar we heengaan. De
overtuiging om elk jaar aan een depressieve periode te krijgen is daarmee gelukkig
voorbij. En als ik het kan, dan kan jij het ook. Overtuig jezelf.
Gerelateerde berichten
22-11-2020: Help de blaadjes vallen weer
24-10-2021: Hoe kwam ik van mijn depressie af
Reacties
Een reactie posten