Elk jaar bij het vallen van de blaadjes word ik somber. Ik
ben er sinds vorig jaar achter gekomen hoe dat komt, en dat wil ik graag met
jullie delen. Misschien heb je er iets aan?
|
De blaadjes vallen |
Rond eind oktober begon ik telkens aan mijn depressie te
denken. Ik vroeg me niet af hoe ik daar aan kwam, maar ik voorspelde in mijn
hoofd dat het er weer aankwam. Er dat gebeurde ook.
Het werkt blijkbaar zo dat als je erom vraagt, je ook
daadwerkelijk krijgt. Natuurlijk is dit niet te onderbouwen, het lijkt
misschien zweverig, maar voor mij is het een feit. Ik kreeg het elk jaar.
Ik ging jarenlang rond de koude periode naar het buitenland
om maar in de warmte te krijgen en naar de zonnebank om het licht te zien.
Ik heb me nooit afgevraagd of er een andere manier was om
hier mee om te gaan. Tot vorig jaar.
De donkere periode kwam er aan en ik heb niet meer om de
depressie gevraagd. Ik heb tegen mijzelf gezegd; het best mag gebeuren dat ik
mijn dag niet heb, maar niet structureel. Ik wil blijven sturen.
Ik ben nog iets anders belangrijks gaan doen. Ik ben meer
naar buiten gegaan. Tussen de middag ben ik met licht gaan fietsen. Ik ben
vitamine D3 gaan slikken. Ik ben gestopt met alcohol drinken.
Deze veranderingen hebben een goede stap gezet naar een
beter leven. Ik ben hierdoor veranderd. Ik drink een alcoholvrij biertje. Wat
mijn omgeving daarvan vind? Lekker belangrijk.
Ben ik dan werkelijk nooit meer depressief? Eigenlijk niet.
En als ik voel dat het de verkeerde kant op dreigt te gaan, dan ga ik wandelen.
Want van wandelen word ik weer blij, ook als het regent.
Reacties
Een reactie posten