Elk jaar, als de bladeren beginnen te vallen, merk ik een somberte die zich langzaam over me heen legt. Een soort sluimerende neerslachtigheid die stilletjes komt binnensluipen met de korter wordende dagen en de kilte van de herfst. Jarenlang heb ik dit gevoel gewoon geaccepteerd, als een onvermijdelijke metgezel van de herfst. Maar sinds vorig jaar weet ik hoe het komt, en dat wil ik graag met jullie delen. Misschien heb je er iets aan.
De blaadjes vallen |
Om aan die donkere gevoelens te ontsnappen, zocht ik
jarenlang de warmte op. Ik reisde naar zonnige oorden en ging trouw naar de
zonnebank, op zoek naar licht en warmte die de winter me niet kon bieden. Het
was een tijdelijke oplossing die de werkelijke oorzaak nooit echt aanpakte. Tot
vorig jaar.
Toen de donkere periode weer in aantocht was, besloot ik
iets anders te proberen. Ik besloot om niet langer om de depressie te vragen.
In plaats daarvan sprak ik mezelf toe: “Het is oké om soms een mindere dag te
hebben, maar ik laat het niet meer structureel mijn leven bepalen. Ik blijf de
baas over mijn gedachten.”
Ik nam nog een paar belangrijke beslissingen. Ik begon meer
naar buiten te gaan, vooral tijdens de middag, als het licht nog op zijn
sterkst is. Fietsen in het zonnetje, ook al was het koud, gaf me een frisse
blik op de wereld. Daarnaast ben ik vitamine D3 gaan slikken en heb ik iets
drastisch veranderd in mijn levensstijl: ik ben gestopt met alcohol drinken.
Deze veranderingen hebben me in staat gesteld om mijn leven
een andere richting te geven. Het was niet gemakkelijk, maar het heeft gewerkt.
Mijn omgeving vroeg zich misschien af waarom ik plots een alcoholvrij biertje
bestelde, maar wat ze daarvan vinden, kon me niet meer schelen. Dit was voor
mij.
Ben ik dan nooit meer depressief? Eigenlijk niet. Natuurlijk
zijn er nog momenten waarop ik voel dat het de verkeerde kant op dreigt te
gaan. Maar nu weet ik wat ik moet doen. Ik trek mijn schoenen aan en ga
wandelen. Want van wandelen word ik blij, zelfs als het regent.
De herfst is nu geen vijand meer. De vallende blaadjes zijn
geen teken van naderend verdriet, maar een herinnering aan de schoonheid van
verandering. Misschien kun jij, net als ik, ook leren om de somberte niet
langer binnen te laten. Soms begint het met iets eenvoudigs, zoals een
wandeling in het herfstbos.
Reacties
Een reactie posten