10 kg afvallen in 2 maanden

Huizen - Lees hier mijn geheim over verantwoordelijk afvallen en de onzin van het Sonja Bakker dieet, Dr. Frank dieet, Montignacen, afslankpillen, boeken en nog meer rotzooi in: “Afslanken Ontmaskerd.” Tien kilo afvallen zonder dieet in twee maanden, kan dat?

Het is nu ruim twee maanden geleden dat ik in een enorme shock terecht kwam. Het leek wel alsof ik mij ineens realiseerde, dat ik de laatste jaren, niet had zitten opletten of zo. En niemand, maar ook daadwerkelijk niemand, leek zich ook maar enigszins te realiseren hoe kwetsend sommige opmerkingen bij mij overkwamen. Het voelde alsof er een bom was ingeslagen: “Wat zie jij er goed uit zeg,” maar eigenlijk bedoelde ze, “Jeeeé, wat ben jij lekker dik geworden zeg!” En op een dag werd ik wakker. Liep naar de badkamerspiegel en ging er eens goed voorstaan. Ik probeerde mijn bierbuik nog een beetje in te houden en dacht: Zo kan het (echt) niet langer! Dit is de grens.

Bijna 100kg

Hoe heeft het toch zo ver heeft kunnen komen en waarom heb ik mijzelf zo lang voor de gek gehouden? Ik dacht steeds: Het valt wel mee…het valt wel mee, maar toen ik het aandurfde om op de weegschaal te gaan staan, woog ik maar liefst vijfennegentig kilo. Awwaaahhhh shock, bijna 100kg dus. Diep in mij hart wist ik wel waar aan het aan lag, maar dat gevoel negeerde ik telkens. Alarm, dit voelde niet goeddddddddd….Joehoeeeeeeee!

Het goede leven
Maar ik hield zo van het goede leven, lekker eten, lekker drinken. De grens om door te gaan of te stoppen was volledig door mijn handen geglipt. Een valkuil die misschien al bij mijn geboorte was aangelegd? Wie zal het zeggen. In ieder geval wilde ik mezelf een halt toeroepen en mijn eet- en drinkgewoonte drastisch veranderen. Ik wilde weer meer bewuster gaan leven, en niet met zo’n vette pens en fietstassen door het leven gaan. Ik ben goddomme nog geen vijftig…

Geen druppel meer
De grote vraag was natuurlijk, hoe ga ik verantwoord doen, wat is mijn doel, en wat wil ik bereiken? Allereerst geen druppel alcohol mee, geen gesnaai van borrellootjes, niet meer extra warm eten opscheppen. Misschien een pizza bestellen of zelf maken, maar dan alleen nog maar de helft opeten. En meer sporten (lees: meer bewegen, minimaal een kwartier per dag). Dit moest toch gaan lukken? In eerste instantie liep het afvallen niet, maar mijn lichaam moest er misschien ook wel aan wennen, en na drie weken begon ik dan toch eindelijk gewicht kwijt te raken. Ik raakte enthousiast, en wilde meer, eh nee, ik wilde (alleen nog) minder natuurlijk…Tien kilo eraf in totaal. Dat was mijn doel, ik moest vasthouden.

Bewegen, bewegen
Dus niet te veel eten, geen alcohol, geen frisdrank, en meer bewegen. Geen Sonja Bakkeren, geen Dr. Frank, geen dure diëten, boeken of weet ik veel. ‘Gewoon’ de discipline opbrengen om dingen te laten staan, en mij niet te laten verleiden door lekkere dingen of door mijn omgeving met ‘Wat ben jij zaai, toe neem nou toch een glaasje wijn.’ Durf NEE te zeggen tegen jezelf…IK DOE HET NIET! En dat valt echt niet altijd mee, het is doorzetten, afzien, ongezellig zijn misschien, MAAR JE MAG HET NIET VAN JEZELF…Fff.

"Moet jij nog naar de Gall?"

Het is net als met ‘roken,’ je moet eerst stoppen tussen je oren. Je moet van jezelf van die opgeblazen dikke buik af, en je moet er elke dag aan werken om er vanaf te komen. Dat is het advies van Dr. Gilbert. En…het heeft mij geen dure boeken gekost, gekke diëten of wat dan ook. Sterker nog, het heeft me nu al weken geld bespaard. Ze zien mij namelijk bij de Gall niet meer. Misschien hebben voor ze voor mij wel een personeelslid moeten ontslaan. Maar dat kan mij geen reet schelen, ik ging voor het afslankresultaat.

Meer dan op een houtje bijten

Zakken wortels, maïs, paprika’s, en fruit gegeten. Veel Spa Rood en Thee gedronken. En nu dan het resultaat na twee maanden. Ik ben begonnen met 95kg en we zijn nu we twee maanden verder: 85,1kg. Tien kilogram eraf. Dit is echt te wauw en dit geeft me echt een enorm trots gevoel. Bovendien levert het me een platte buik op. Het lukt me nu zelfs om met Heren 1 mee te trainen. En het hardlopen, dat gaat nu ook weer een steeds beter. Ik voel mij echt geweldig in twee maanden tijd. Het kan dus wel, als je maar wilt!

Opnieuw verslaafd

Ik heb alleen een ander verslaving teruggekregen. Ik ben nu verslaafd aan de Snack a Jacks. Maar ach, daar word ik gelukkig weer niet dik van. Twee maanden geleden kocht ik een nieuwe broek, maar die is nu alweer twee maten te groot. Maar een overhemd dat ik te krap had gekocht, past gelukkig ineens weer. Afvallen zonder dieet, het kan dus. Ik heb het zonder toeters en bellen gerealiseerd. Ik moet er alleen voor zorgen dat ik niet in mijn oude ritme terugval. Maar daar ben ik gelukkig zelf bij.

Update bijna drie maanden verder. Nog steeds niet in mijn oude ritme teruggevallen. Mijn gewicht is nu nog steeds 85 kilo.

Eerder bericht

Wat zie jij er goed uit

Ga voor de laatste update over bewegen en voeding naar: Gezond met Gilbert

Reacties

Anoniem zei…

Gaaf hoor:) Dat wil ik ook. Goed dat je vastberaden bent gebleven

9 juni 2012 om 01:11

Populaire posts van deze blog

Hoe ik mijn eigen hoofdpijn veroorzaakte

Al weken had ik last van steken in mijn hoofd. Een zeurende, bonkende pijn die zich van mijn schouder naar mijn linkerslaap verplaatste en later ook de rechterkant begon te teisteren. Midden in de nacht werd ik er wakker van. Wat is dit toch? Ik ben niet iemand die snel naar een pilletje grijpt, maar zelfs ik kon niet anders dan een paracetamol nemen. Misschien dronk ik te veel koffie? Sinds de overname van het bedrijf is de koffie veranderd. Misschien kon mijn lichaam daar niet tegen? Dus besloot ik een paar dagen thee te drinken. Maar nee, de hoofdpijn bleef. En ik miste de koffie. Dan maar een andere theorie: te weinig beweging? Een vastzittende schouder? Of misschien mijn kussen? Ik probeerde alles. De pijn bleef. Het begon op mijn humeur te drukken. Ik probeerde het te verbergen, maar voelde me ellendig. Misschien lag het aan het werk. We gingen van papier naar digitaal en ik was daar al weken in mijn hoofd mee bezig. Vandaag was de dag. Zou ik het kunnen bijhouden? Zou ik het...

De betovering van Alone

Wekenlang heb ik het programma Alone op de voet gevolgd. Het fascineert me hoe mensen zich gedragen als ze niets hebben en helemaal alleen zijn in een afgelegen gebied. Ze moeten zelf hun onderkomen bouwen, voedsel verzamelen — bloemen, bessen — en proberen vis te vangen. Als dat niet lukt, wordt het zwaar. Het decor van dit seizoen: Noorwegen. Een prachtig maar ongenadig landschap dat genadeloos is voor de onvoorbereide. Wie ben ik als ik hemaal alleen ben? Wat me raakt, is hoe de deelnemers zelf bepalen hoe lang ze blijven. Elke vijf dagen is er een medische controle, maar verder zijn ze volledig op zichzelf aangewezen. Geen luxe, alleen wat gereedschap en een visnet. Geen communicatie met het thuisfront. Alleen de natuur en jezelf. Hoe zou ík daarmee omgaan? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spelen. Het is niet te vergelijken met de twee dagen die ik heb rondlopen op Texel . Dit is een totaal andere wereld. Hier is de uitdaging niet alleen fysiek — de kou trotseren, voedsel vi...

Het is geen oplossing die me is aangereikt door een arts, maar een keuze die ik zelf heb gemaakt

Ergens diep in ons zit een oeroude behoefte om verbinding te voelen, om mensen in de ogen te kunnen kijken, een warme glimlach te ontvangen, of simpelweg het gevoel te hebben dat je gezien wordt. Sociale contacten bieden troost, geven energie, en zijn als het ware ankers die ons in het moment houden. Maar er is ook een andere kant: de behoefte aan afzondering. De stilte van een bos, het ruisen van bladeren, en het gevoel dat je even helemaal opgaat in je eigen gedachten. Voor mij is dat evenwicht onmisbaar. Een tijd geleden ontdekte ik de klompenpaden , wandelroutes door de provincies Gelderland en Utrecht, vaak door weilanden en zelfs langs de achtertuinen van boeren. Ik merkte dat deze wandelingen, net als het wandelen zelf, me hielpen om mijn gedachten te ordenen, alsof mijn brein even opgeruimd werd door de natuur. Tijdens het lopen over die paden reflecteer ik op het verleden, op oude patronen die ik onbewust heb aangeleerd. Zo kwam ik bijvoorbeeld tot de ontdekking dat ik jarenla...

Depressie is een keuze

Nederland behoort tot de top tien rijkste landen ter wereld en scoort hoog in levenskwaliteit. Nederlanders waarderen hun leven met een 7,8, wat hen de vijfde plek in Europa oplevert. Toch kampen ruim een miljoen mensen met depressie en slikken hiervoor medicatie. Daarnaast heeft 1 op de 6 werknemers burn-out klachten. Hoe kan dit? We leven in een vrij land, maar kunnen we hier wel mee omgaan? Help, de blaadjes vallen weer van de bomen Jarenlang heb ik last gehad van donkere wolken in mijn hoofd, maar op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde dat de zon weer zou gaan schijnen, en wat vaker dan tot nu toe het geval was. Ik vind het lastig om erover te praten. Ik wil niet dat mensen in mijn omgeving een ander beeld van mij krijgen. Ik heb namelijk altijd gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand kon er ook iets aan doen, alleen ikzelf. Ik wilde ook mijn partner niet met mijn donkere gevoelens opschepen. Ik heb lang mijn best gedaan om het bij haar weg te houden, maar nooit...

Cappuccino voor madame

In een kleine koffiebar aan de rand van de stad gebeurt iets magisch elke ochtend. Het is geen bijzondere plek, eigenlijk zou je het bijna over het hoofd zien. Toch schuilt er een verhaal tussen de geur van versgemalen bonen en het gesis van de melkopschuimer. Het verhaal van Norma Jeane, een icoon die iedereen kent maar niemand echt begrijpt. Cappuccino voor madame Iedereen kent haar van het witte doek en de beeldbuis, haar naam is synoniem met glamour en mysterie. Jaren geleden kwam ze mijn leven binnen als een wervelwind, haar frisse uitstraling raakte me diep van binnen. Ze was als een ster die niet te vangen viel, altijd schitterend maar altijd net buiten bereik. Op een dag verdween ze, zoals sterren soms doen, om pas veel later weer op te duiken. En toen, onverwachts, gebeurde er een wonder. Ze stapte mijn koffiebar binnen en het voelde alsof de tijd had stilgestaan. De gevoelens die ik voor haar had, kwamen moeiteloos terug. Jaren waren voorbijgegaan, maar het bloed stroomde nog...

Vader en zoon aan de startlijn

Huizen - Vorig jaar heb ik mijn hardloopschoenen officieel aan de wilgen gehangen . Na jaren van rennen vond ik het wel mooi geweest. Maar zoals dat vaak gaat, komt er altijd iets op je pad dat je van gedachten doet veranderen. "Pap," zei mijn zoon laatst, "wat denk je hiervan? Ik heb een kaartje gekregen voor de Wolfskamerloop in Huizen, 5 of 10 kilometer." Nou, wat leuk! Jarenlang heb ik hem en zijn zusje meegesleept naar allerlei hardloopevenementen. Nooit kwam er een moment waarop ze zelf zeiden: “Dat wil ik ook!” Maar nu ineens is mijn zoon klaar om zijn hardloopschoenen aan te trekken. Verbaasd vroeg ik: “Ga je echt hardlopen?!” Dus besloten we samen te gaan oefenen. Ik had al een tijdje niet gerend, maar hé, ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Samen maakten we onze eerste kilometers, vader en zoon, zij aan zij. En ik moet toegeven: hij deed het verrassend goed! Mijn ademhaling daarentegen... die was iets minder onder controle. Veel te ho...

Weet jij waarop we zijn gematcht?

Stel je voor: twee mensen die elkaar net hebben ontmoet, een perfecte match volgens de redactie van het programma First Dates. Ze zitten tegenover elkaar, klaar om die vonk te vinden, maar of er echt een feestje ontstaat... dat is nog de vraag. Scene uit First Dates Hij: "Weet jij waarop we gematcht zijn?” Zij: "Ehm, totaal niet eigenlijk." Hij: "Ik houd van een feestje. Jij ook?" Zij: "Ik lees liever een goed boek." Hij: "Ga je nooit met vriendinnen uit?" Zij: "Oh jawel, maar dan gaan we meestal ergens een hapje eten. Dat is ook een soort feestje toch?" Hij: "Absoluut, maar ik dacht meer aan dansen, een beetje leven in de brouwerij." Dan komt de ongemakkelijke stilte. Ze wisselen blikken uit, allebei zoekend naar een nieuw onderwerp. Hij: "Heb je kinderen? Of misschien nog een kinderwens?" Zij: "Nou, nee, die boot heb ik al gemist. Ik heb twee katten. Hoe oud denk je eigenlijk dat...

Toon Hermans en zijn twee sterren

Bos en Duin - Het is alweer tien jaar geleden dat Toon Hermans is overleden. Ik weet nog als de dag van gisteren onze eerste en laatste ontmoeting. Toon Hermans - Mercedes Benz - Gerard Mulder en Gilbert Vogt - Autocentrum Pordon Utrecht In 1998 werkte ik voor Mercedes Benz dealer Pordon. Dit bedrijf was gelegen op de Autoboulevard in Utrecht. Het bijzondere van het bedrijf was de laagdrempeligheid. Dit kwam door het eenvoudige gebouw en de gastvrije toegankelijkheid van het personeel. We hadden Mercedes Benz in huis, maar wij waren zo gewoon gebleven. Iedereen was daar altijd van harte welkom. In september 1997 kregen wij de opdracht om de Mercedes Benz 500 SEC van Toon Hermans te mogen restaureren. Tot het moment van ophalen, stond de auto 'een beetje afgedankt groen' onder de carport van zijn tuin. Toch had deze steropmotorkap-grill een bijzondere waarde voor hem. In deze auto reed hij namelijk altijd samen met zijn Rietje 'zijn ster' alle theaters van Neder...

Maar zullen we het erover hebben, vraag ik mezelf af?

Als we het leven instappen, leren we geleidelijk wie we zijn en wat we willen. We ontdekken ambities, passies, en dromen. Maar hoe vaak denken we na over hoe we willen dat het leven eindigt? Wanneer ben je nog wilsbekwaam genoeg om aan te geven hoe je leven mag eindigen? Wat is het moment waarop lijden ondraaglijk en uitzichtloos wordt? Wat voor de een ondragelijk is, is voor de ander nog aanvaardbaar. Mijn vader heeft Alzheimer , en als ik naar hem kijk, lijkt hij het nog steeds naar zijn zin te hebben. Hij lacht, maakt soms grapjes, en zijn ogen lichten op bij een herkenning. Voor hem voelt het niet ondraaglijk. Voor mij ligt dat anders. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik zo niet zou willen leven. Ik voel dat ik dit traject anders zou willen bewandelen. Maar ik besef ook dat het zijn leven is, niet het mijne. Ik kan niet bepalen hoe hij zijn leven moet leven, net zo min als hij dat voor mij kan bepalen. Zijn leven blijft van hem, zolang hij het bewust kan ervaren. Mijn vader is een...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog