XZK for You Media

Ah, de winterdip, die jaarlijkse traditie waarbij we ons allemaal voelen alsof we in een eindeloze aflevering van Game of Thrones zijn beland, maar dan zonder de draken. Veel mensen hebben er last van, inclusief ikzelf. Vroeger was ik een ware winterdip-expert. Ik kon die ellendige periode al in oktober voelen aankomen, en ja hoor, daar was 'ie dan, mijn jaarlijkse portie neerslachtigheid. Maar laten we even in de verleden tijd praten, want gelukkig is die winterdip nu verder weg dan de kans op een fatsoenlijke wifi-verbinding in een afgelegen hutje in de bergen. Wat is er veranderd, vraag je je misschien af? Heb ik mijn winterdip doorgegeven aan een ongelukkige ziel, zonder dat ik het doorhad? Of ben ik er simpelweg overheen gegroeid? Wie zal het zeggen? Misschien heb ik gewoon geleerd wat me echt blij maakt. Dus nu ga ik bewust op zoek naar dingen die me laten glimlachen. Gelukkig ontdek ik dat ik van veel dingen kan genieten. Een van mijn favoriete ontsnappingsroutes uit de wi

Nederland behoort tot de top tien rijkste landen ter wereld en scoort hoog in levenskwaliteit. Nederlanders waarderen hun leven met een 7,8, wat hen de vijfde plek in Europa oplevert. Toch kampen ruim een miljoen mensen met depressie en slikken hiervoor medicatie. Daarnaast heeft 1 op de 6 werknemers burn-out klachten. Hoe kan dit? We leven in een vrij land, maar kunnen we hier wel mee omgaan? Help, de blaadjes vallen weer van de bomen Jarenlang heb ik last gehad van donkere wolken in mijn hoofd, maar op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde dat de zon weer zou gaan schijnen, en wat vaker dan tot nu toe het geval was. Ik vind het lastig om erover te praten. Ik wil niet dat mensen in mijn omgeving een ander beeld van mij krijgen. Ik heb namelijk altijd gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand kon er ook iets aan doen, alleen ikzelf. Ik wilde ook mijn partner niet met mijn donkere gevoelens opschepen. Ik heb lang mijn best gedaan om het bij haar weg te houden, maar nooit

Elk jaar, als de bladeren beginnen te vallen, merk ik een somberte die zich langzaam over me heen legt. Een soort sluimerende neerslachtigheid die stilletjes komt binnensluipen met de korter wordende dagen en de kilte van de herfst. Jarenlang heb ik dit gevoel gewoon geaccepteerd, als een onvermijdelijke metgezel van de herfst. Maar sinds vorig jaar weet ik hoe het komt, en dat wil ik graag met jullie delen. Misschien heb je er iets aan. De blaadjes vallen Rond eind oktober begon ik steevast aan mijn depressie te denken. Niet eens met de vraag hoe het kwam, maar eerder als een voorspelling. “Daar komt het weer,” hoorde ik mezelf in gedachten zeggen. En, alsof het lot zelf meeluisterde, gebeurde het ook. Elk jaar opnieuw. Het was een cyclus die ik onbewust in stand hield. Het werkt blijkbaar zo: als je erom vraagt, dan krijg je het. Misschien klinkt dit zweverig, maar voor mij was het een onmiskenbare realiteit. Ik kreeg het, elk jaar weer. Om aan die donkere gevoelens te ontsnappen, z