XZK for You Media

Het is een paradox die maar moeilijk te bevatten is: Finland wordt uitgeroepen tot het gelukkigste land in Europa, terwijl meer dan een miljoen mensen in Nederland antidepressiva slikken. Hoe kan het dat in een land dat hoog scoort op geluk, zoveel mensen toch worstelen met mentale gezondheid? Persoonlijk kan ik het bijna niet geloven. Maar dan kijk ik naar iemand in mijn directe omgeving, iemand die ik voor het gemak 'Robin' noem. Robin is meer dan zomaar iemand; hij staat heel dichtbij mij. Door hevige stemmingswisselingen is Robin aangewezen op medicatie. Deze medicatie heeft echter zijn tol geëist: Robin is nu vlak in de omgang. Lachen of huilen lijken verloren gewaande emoties te zijn. De medicatie heeft de stemmingswisselingen onder controle gebracht, maar tegen welke prijs? Als bijwerking is Robin nu vaak ernstig vermoeid en lijkt hij constant te worstelen met slaperigheid. Het dagelijks functioneren wordt een uitdaging en werken zit er al jaren niet meer in. Robin lee

Ik zit hier, met mijn gedachten dobberend tussen herinneringen aan mijn achttiende verjaardag en het besef dat ik geen tiener meer ben. Het lichaam, dat ooit zonder veel moeite een avondje stevig door kon zakken, fluistert me nu toe dat die tijden voorbij zijn. Een dag van herstel na een wilde avond is veranderd in twee, soms zelfs meer. Sportieve hoogtepunten hebben ook een transformatie ondergaan. Meer dan dertig jaar lang was waterpolo mijn passie, maar op een dag voelden mijn armen als verroeste scharnieren. Het was tijd voor iets nieuws. Hardlopen werd mijn uitlaatklep, niet meer in teamverband, maar solo, waar ik niemand anders in mijn ritme hoefde te passen. Vanaf morgen, echter, ruil ik mijn hardloopschoenen in voor wandelschoenen. Het is tijd voor een nieuw avontuur, een rustiger tempo. Elke dag koester ik het feit dat ik nog hier ben, dat ik de vrijheid heb om te rijden waar ik wil. Maar ergens in mijn achterhoofd fluistert een stem dat zelfs deze vrijheid niet eeuwig za

Ah, de winterdip, die jaarlijkse traditie waarbij we ons allemaal voelen alsof we in een eindeloze aflevering van Game of Thrones zijn beland, maar dan zonder de draken. Veel mensen hebben er last van, inclusief ikzelf. Vroeger was ik een ware winterdip-expert. Ik kon die ellendige periode al in oktober voelen aankomen, en ja hoor, daar was 'ie dan, mijn jaarlijkse portie neerslachtigheid. Maar laten we even in de verleden tijd praten, want gelukkig is die winterdip nu verder weg dan de kans op een fatsoenlijke wifi-verbinding in een afgelegen hutje in de bergen. Wat is er veranderd, vraag je je misschien af? Heb ik mijn winterdip doorgegeven aan een ongelukkige ziel, zonder dat ik het doorhad? Of ben ik er simpelweg overheen gegroeid? Wie zal het zeggen? Misschien heb ik gewoon geleerd wat me echt blij maakt. Dus nu ga ik bewust op zoek naar dingen die me laten glimlachen. Gelukkig ontdek ik dat ik van veel dingen kan genieten. Een van mijn favoriete ontsnappingsroutes uit de wi

Als je het niet in je hoofd kan oplossen, dan is medicatie misschien een oplossing? Het is misschien wel de laatste hoop om het ‘probleem’ op te lossen. Ik geloof niet dat alle medicatie een oplossing is als er een stofje ontbreekt. Het zou daarom fijn zijn als het ontbreken van het stofje kan worden aangetoond, want anders blijft het maar gissen en blijf je voor niets slikken. Word je beter van pillen slikken? Krijg je medicatie aangeboden om dat het de beste oplossing is of omdat er geen geld is voor andere zorg? In dit geval bedoel ik praatzorg. Hebben we geen tijd meer met elkaar te praten, en daarom wordt er medicatie voorgeschreven? Is medicatie goedkoper dan praten? En kan je met langer praten misschien tot een ander inzicht komen? Ik geloof ook niet dat alles is aangeboren. Ik geloof dat je ook dingen wordt aangepraat. Dat mensen het tegen je zeggen en dat je dat ‘als patiënt’ gaat geloven. Als maar genoeg mensen in je omgeving zeggen dat je iets mankeert, dan ga je het op

Nederland staat in de top tien van de rijkste landen ter wereld. Nederlanders waarderen de tevredenheid met hun leven met een 7,8 en staat hiermee op de vijfde plek in Europa. Ruim een miljoen mensen heeft last van de depressie en slikken ook medicatie. 1 op de 6 werknemers heeft burn out klachten. Hoe kan dat toch allemaal? We leven in een vrij land, maar kunnen we hier wel mee omgaan? Help, de blaadjes vallen weer van de bomen Jarenlang heb ik last van donkere wolken in mijn hoofd gehad, maar op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde dat de zon weer zou gaan schijnen en wat vaker dan tot nu het geval was. Ik vind het lastig om er over te praten. Ik wil niet dat mensen in mijn omgeving een ander beeld van mij krijgen. Ik heb namelijk altijd gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand kon er ook iets aan doen, alleen ikzelf. Ik wilde ook mijn partner niet met mijn donkere gevoelens opschepen. Ik heb lang mijn best gedaan om het bij haar weg te houden, maar nooit om het op

Iedereen die mij een beetje kent zal zich meteen afvragen: ‘Ben jij ooit depressief geweest? Ik kan mij het totaal niet voorstellen. Jij bent altijd zo vrolijk.’ Ja, dat ben ik zeker vrolijk. Maar er was een tijd dat ik mijn bed niet meer uitkwam. Dat ik totaal geen zin meer had om op te staan. Dat ik in de auto zat en zo bam de vangrail had willen inrijden. Ik ben ook steeds meer te drinken. Het liefst bier en daarna rode wijn. Maar dan ook niet een flesje bier, maar een stuk of vijf. En daarna dronk ik een fles rode wijn in mijn eentje op. Soms begon ik aan fles nummer twee. Verdoofd kroop ik in mijn bed en vertrok naar dromenland. Ja, ik ben zeker vrolijk. Maar er was eens een tijd dat ik geen mensen meer wilde zien. Mijn kinderen vergat ik. Familie ontweek ik. Mijn enige ‘vrienden’ die ik wel regelmatig bezocht werkte bij de Gall & Gall. Op een dag kon ik niet meer. Er moest nu echt iets veranderen. Mijn noodzaak werd mijn redding: Dry January. Een maand geen alcohol meer

Elk jaar bij het vallen van de blaadjes word ik somber. Ik ben er sinds vorig jaar achter gekomen hoe dat komt, en dat wil ik graag met jullie delen. Misschien heb je er iets aan? De blaadjes vallen Rond eind oktober begon ik telkens aan mijn depressie te denken. Ik vroeg me niet af hoe ik daar aan kwam, maar ik voorspelde in mijn hoofd dat het er weer aankwam. Er dat gebeurde ook.   Het werkt blijkbaar zo dat als je erom vraagt, je ook daadwerkelijk krijgt. Natuurlijk is dit niet te onderbouwen, het lijkt misschien zweverig, maar voor mij is het een feit. Ik kreeg het elk jaar.   Ik ging jarenlang rond de koude periode naar het buitenland om maar in de warmte te krijgen en naar de zonnebank om het licht te zien.   Ik heb me nooit afgevraagd of er een andere manier was om hier mee om te gaan. Tot vorig jaar.   De donkere periode kwam er aan en ik heb niet meer om de depressie gevraagd. Ik heb tegen mijzelf gezegd; het best mag gebeuren dat ik mijn dag niet heb, maar niet struct

Hoe is het toch mogelijk dat ik weer in die winterdip terecht ben gekomen? Had ik de winterblues kunnen voorkomen? Winterblues Als de zomer voorbij is begint de herfst en daarmee ook mijn winterdip, maar wat is een winterdepressie eigenlijk? Elk jaar als de blaadjes vallen en de donkere dagen voor kerst eraan komen voel ik mij down. Bij tijd en wijle is er dan ook geen land met mij te bezeilen.  In mijn hoofd kleur ik de wolken donkerder en donkerder. Het liefst duik ik in mijn hol en kom er in het voorjaar weer uit. Dit jaar accepteer ik niet meer de gedachte om elk jaar in die dip terecht te komen, omdat ik geloof dat je kunt kiezen wat je wilt laten overheersen. Wat heb ik nodig om het licht weer te zien? Ik ben gaan sporten, ik ben tussen de middag gaan wandelen, ben beter om mijn voeding gaan letten, af en toe heb ik een zonnebankje genomen… Maar het allerbelangrijkste is: Gaan accepteren dat er af en toe een buitje langs kan komen. Iedereen heeft het wel eens…ik ben e