XZK for You Media

Ergens diep in ons zit een oeroude behoefte om verbinding te voelen, om mensen in de ogen te kunnen kijken, een warme glimlach te ontvangen, of simpelweg het gevoel te hebben dat je gezien wordt. Sociale contacten bieden troost, geven energie, en zijn als het ware ankers die ons in het moment houden. Maar er is ook een andere kant: de behoefte aan afzondering. De stilte van een bos, het ruisen van bladeren, en het gevoel dat je even helemaal opgaat in je eigen gedachten. Voor mij is dat evenwicht onmisbaar. Een tijd geleden ontdekte ik de klompenpaden , wandelroutes door de provincies Gelderland en Utrecht, vaak door weilanden en zelfs langs de achtertuinen van boeren. Ik merkte dat deze wandelingen, net als het wandelen zelf, me hielpen om mijn gedachten te ordenen, alsof mijn brein even opgeruimd werd door de natuur. Tijdens het lopen over die paden reflecteer ik op het verleden, op oude patronen die ik onbewust heb aangeleerd. Zo kwam ik bijvoorbeeld tot de ontdekking dat ik jarenla

Het is een paradox die maar moeilijk te bevatten is: Finland wordt uitgeroepen tot het gelukkigste land in Europa, terwijl meer dan een miljoen mensen in Nederland antidepressiva slikken. Hoe kan het dat in een land dat hoog scoort op geluk, zoveel mensen toch worstelen met mentale gezondheid? Persoonlijk kan ik het bijna niet geloven. Maar dan kijk ik naar iemand in mijn directe omgeving, iemand die ik voor het gemak 'Robin' noem. Robin is meer dan zomaar iemand; hij staat heel dichtbij mij. Door hevige stemmingswisselingen is Robin aangewezen op medicatie. Deze medicatie heeft echter zijn tol geëist: Robin is nu vlak in de omgang. Lachen of huilen lijken verloren gewaande emoties te zijn. De medicatie heeft de stemmingswisselingen onder controle gebracht, maar tegen welke prijs? Als bijwerking is Robin nu vaak ernstig vermoeid en lijkt hij constant te worstelen met slaperigheid. Het dagelijks functioneren wordt een uitdaging en werken zit er al jaren niet meer in. Robin lee

Ik zit hier, met mijn gedachten dobberend tussen herinneringen aan mijn achttiende verjaardag en het besef dat ik geen tiener meer ben. Het lichaam, dat ooit zonder veel moeite een avondje stevig door kon zakken, fluistert me nu toe dat die tijden voorbij zijn. Een dag van herstel na een wilde avond is veranderd in twee, soms zelfs meer. Sportieve hoogtepunten hebben ook een transformatie ondergaan. Meer dan dertig jaar lang was waterpolo mijn passie, maar op een dag voelden mijn armen als verroeste scharnieren. Het was tijd voor iets nieuws. Hardlopen werd mijn uitlaatklep, niet meer in teamverband, maar solo, waar ik niemand anders in mijn ritme hoefde te passen. Vanaf morgen, echter, ruil ik mijn hardloopschoenen in voor wandelschoenen. Het is tijd voor een nieuw avontuur, een rustiger tempo. Elke dag koester ik het feit dat ik nog hier ben, dat ik de vrijheid heb om te rijden waar ik wil. Maar ergens in mijn achterhoofd fluistert een stem dat zelfs deze vrijheid niet eeuwig za

Ah, de winterdip, die jaarlijkse traditie waarbij we ons allemaal voelen alsof we in een eindeloze aflevering van Game of Thrones zijn beland, maar dan zonder de draken. Veel mensen hebben er last van, inclusief ikzelf. Vroeger was ik een ware winterdip-expert. Ik kon die ellendige periode al in oktober voelen aankomen, en ja hoor, daar was 'ie dan, mijn jaarlijkse portie neerslachtigheid. Maar laten we even in de verleden tijd praten, want gelukkig is die winterdip nu verder weg dan de kans op een fatsoenlijke wifi-verbinding in een afgelegen hutje in de bergen. Wat is er veranderd, vraag je je misschien af? Heb ik mijn winterdip doorgegeven aan een ongelukkige ziel, zonder dat ik het doorhad? Of ben ik er simpelweg overheen gegroeid? Wie zal het zeggen? Misschien heb ik gewoon geleerd wat me echt blij maakt. Dus nu ga ik bewust op zoek naar dingen die me laten glimlachen. Gelukkig ontdek ik dat ik van veel dingen kan genieten. Een van mijn favoriete ontsnappingsroutes uit de wi

Als je het niet in je hoofd kan oplossen, dan is medicatie misschien een oplossing? Het is misschien wel de laatste hoop om het ‘probleem’ op te lossen. Ik geloof niet dat alle medicatie een oplossing is als er een stofje ontbreekt. Het zou daarom fijn zijn als het ontbreken van het stofje kan worden aangetoond, want anders blijft het maar gissen en blijf je voor niets slikken. Word je beter van pillen slikken? Krijg je medicatie aangeboden om dat het de beste oplossing is of omdat er geen geld is voor andere zorg? In dit geval bedoel ik praatzorg. Hebben we geen tijd meer met elkaar te praten, en daarom wordt er medicatie voorgeschreven? Is medicatie goedkoper dan praten? En kan je met langer praten misschien tot een ander inzicht komen? Ik geloof ook niet dat alles is aangeboren. Ik geloof dat je ook dingen wordt aangepraat. Dat mensen het tegen je zeggen en dat je dat ‘als patiënt’ gaat geloven. Als maar genoeg mensen in je omgeving zeggen dat je iets mankeert, dan ga je het op

Nederland behoort tot de top tien rijkste landen ter wereld en scoort hoog in levenskwaliteit. Nederlanders waarderen hun leven met een 7,8, wat hen de vijfde plek in Europa oplevert. Toch kampen ruim een miljoen mensen met depressie en slikken hiervoor medicatie. Daarnaast heeft 1 op de 6 werknemers burn-out klachten. Hoe kan dit? We leven in een vrij land, maar kunnen we hier wel mee omgaan? Help, de blaadjes vallen weer van de bomen Jarenlang heb ik last gehad van donkere wolken in mijn hoofd, maar op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde dat de zon weer zou gaan schijnen, en wat vaker dan tot nu toe het geval was. Ik vind het lastig om erover te praten. Ik wil niet dat mensen in mijn omgeving een ander beeld van mij krijgen. Ik heb namelijk altijd gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand kon er ook iets aan doen, alleen ikzelf. Ik wilde ook mijn partner niet met mijn donkere gevoelens opschepen. Ik heb lang mijn best gedaan om het bij haar weg te houden, maar nooit

Iedereen die mij een beetje kent, zal zich misschien afvragen: ‘Jij depressief? Dat kan ik me totaal niet voorstellen. Jij bent altijd zo vrolijk.’ En ja, dat klopt. Ik ben vaak vrolijk. Maar er was een tijd dat mijn leven niet bepaald een lachertje was. Dat ik mijn bed niet meer uitkwam, geen zin had om op te staan, en in mijn auto zat met de gedachte om de vangrail in te rijden. Ik dronk steeds meer. Bier en rode wijn waren mijn kompanen. Niet één flesje bier, maar een stuk of vijf, gevolgd door een fles rode wijn in mijn eentje, soms zelfs twee. Verdoofd kroop ik in mijn bed en viel in een slaap die mijn problemen slechts tijdelijk verdoofde. Ja, ik ben vrolijk. Maar er was eens een tijd dat ik geen mensen meer wilde zien. Mijn kinderen vergat ik, familie vermijdde ik, en mijn enige ‘vrienden’ waren de medewerkers van de Gall & Gall.  Op een dag bereikte ik mijn grens. Ik wist dat er iets moest veranderen. Mijn noodzaak werd mijn redding: Dry January. Een maand zonder alcohol. I

Elk jaar, als de bladeren beginnen te vallen, merk ik een somberte die zich langzaam over me heen legt. Een soort sluimerende neerslachtigheid die stilletjes komt binnensluipen met de korter wordende dagen en de kilte van de herfst. Jarenlang heb ik dit gevoel gewoon geaccepteerd, als een onvermijdelijke metgezel van de herfst. Maar sinds vorig jaar weet ik hoe het komt, en dat wil ik graag met jullie delen. Misschien heb je er iets aan. De blaadjes vallen Rond eind oktober begon ik steevast aan mijn depressie te denken. Niet eens met de vraag hoe het kwam, maar eerder als een voorspelling. “Daar komt het weer,” hoorde ik mezelf in gedachten zeggen. En, alsof het lot zelf meeluisterde, gebeurde het ook. Elk jaar opnieuw. Het was een cyclus die ik onbewust in stand hield. Het werkt blijkbaar zo: als je erom vraagt, dan krijg je het. Misschien klinkt dit zweverig, maar voor mij was het een onmiskenbare realiteit. Ik kreeg het, elk jaar weer. Om aan die donkere gevoelens te ontsnappen, z

Elke herfst lijkt het wel of ik me weer opnieuw in een koude, grijze mist bevind. De blaadjes vallen, de dagen worden korter, en daar is hij weer: de winterblues. Elk jaar dezelfde ellende. Maar wat is een winterdepressie eigenlijk, en waarom laat ik mezelf hier telkens opnieuw door overvallen? Als de zomerse warmte vervliegt en de herfst zijn intrede doet, lijkt het of de wereld om me heen in een kleurloze stilte vervalt. In mijn hoofd tekenen zich donkere wolken af die steeds dreigender worden. Het liefst zou ik me in een hol verstoppen en pas in de lente weer tevoorschijn komen. Maar dit jaar heb ik besloten om niet langer toe te geven aan die negatieve spiraal. Want laten we eerlijk zijn, die winterdip is niet meer dan een vervelende gewoonte die ik wil doorbreken. Een deel van mijn strijd tegen de winterblues was het accepteren van mijn eigen gevoelens. Ja, het is oké om je af en toe rot te voelen. Iedereen heeft wel eens een slechte dag of een sombere bui. Maar wat doe je er ve