Als je het niet in je hoofd kan oplossen, dan is medicatie misschien een oplossing? Het is misschien wel de laatste hoop om het ‘probleem’ op te lossen. Ik geloof niet dat alle medicatie een oplossing is als er een stofje ontbreekt. Het zou daarom fijn zijn als het ontbreken van het stofje kan worden aangetoond, want anders blijft het maar gissen en blijf je voor niets slikken.
 |
| Word je beter van pillen slikken? |
Krijg je medicatie aangeboden om dat het de beste oplossing is of omdat er geen geld is voor andere zorg? In dit geval bedoel ik praatzorg. Hebben we geen tijd meer met elkaar te praten, en daarom wordt er medicatie voorgeschreven? Is medicatie goedkoper dan praten? En kan je met langer praten misschien tot een ander inzicht komen?
Ik geloof ook niet dat alles is aangeboren. Ik geloof dat je
ook dingen wordt aangepraat. Dat mensen het tegen je zeggen en dat je dat ‘als
patiënt’ gaat geloven. Als maar genoeg mensen in je omgeving zeggen dat je iets
mankeert, dan ga je het op een dag ook geloven dat het zo is. Hun uitwerpselen
worden jouw waarheid. Voor je het weet hebben ze je in een label gegoten.
Natuurlijk geeft een label veel mensen ook een bepaalde rust. Bovendien kan bij
een label weer medicatie nemen…?
Is medicatie de enige oplossing? Dat is de vraag die je aan
jezelf mag stellen. Je hoeft echt niet alles te slikken om tot een ander
inzicht te komen. Want daar gaat het toch over? Je hebt een ander inzicht nodig
voor het ‘probleem’ waar je mee rondloopt. Wat er is gebeurd verandert niet,
alleen hoe jij er naar kijkt kan je veranderen. Een psycholoog doet niet anders
dan jou op een andere manier naar je eigen situatie leert kijken. Gewoon omdat
je het zelf niet meer ziet.
Een label geeft dus rust. Althans, dat zou kunnen. Als je
een naam hebt wat het is, dan weet je ook wat je ermee kan doen om eraf te
komen? Van de pillen of van wat je hebt? Of allebei? Of ga je accepteren dat je
het hebt en kan je aankijken wat je (nog) wel kan? Het enge van een diagnose
vind ik dat je je mogelijk ook gaat gedragen naar het label wat je krijgt
opgeplakt.
Ik heb het hier al eerder over gehad toen ik in een
depressie zat. Ik praatte mijzelf elke keer weer een depressie aan. Tot ik erachter
kwam dat ik me alleen maar depressief deed, en het dus een keuze was om me zo
te gedragen. Als het een keuze is om depressief te doen, dan heb je toch ook de
keuze om iets anders te doen? Ik besloot om het glas eens goed vol te schenken
in plaats naar een halfleeg glas te staren. En een aantal energievreters in
mijn omgeving eruit te kiepen. Anderen opzoeken die een positievere kijk hebben
op het leven. Die er wel zin in hebben.
Dus is pillen innemen wel zo verstandig? En hoe kom je van
die pillen af? Of is het net als met de Postcodeloterij. Op een dag zeg je op, valt
de prijs bij de buren. En juist die angst zorgt ervoor dat je de pillen blijft
slikken, en dat je lid blijft van de Postcodeloterij.
Reacties
Een reactie posten