XZK for You Media

Het is een paradox die maar moeilijk te bevatten is: Finland wordt uitgeroepen tot het gelukkigste land in Europa, terwijl meer dan een miljoen mensen in Nederland antidepressiva slikken. Hoe kan het dat in een land dat hoog scoort op geluk, zoveel mensen toch worstelen met mentale gezondheid? Persoonlijk kan ik het bijna niet geloven. Maar dan kijk ik naar iemand in mijn directe omgeving, iemand die ik voor het gemak 'Robin' noem. Robin is meer dan zomaar iemand; hij staat heel dichtbij mij. Door hevige stemmingswisselingen is Robin aangewezen op medicatie. Deze medicatie heeft echter zijn tol geëist: Robin is nu vlak in de omgang. Lachen of huilen lijken verloren gewaande emoties te zijn. De medicatie heeft de stemmingswisselingen onder controle gebracht, maar tegen welke prijs? Als bijwerking is Robin nu vaak ernstig vermoeid en lijkt hij constant te worstelen met slaperigheid. Het dagelijks functioneren wordt een uitdaging en werken zit er al jaren niet meer in. Robin lee

Als je het niet in je hoofd kan oplossen, dan is medicatie misschien een oplossing? Het is misschien wel de laatste hoop om het ‘probleem’ op te lossen. Ik geloof niet dat alle medicatie een oplossing is als er een stofje ontbreekt. Het zou daarom fijn zijn als het ontbreken van het stofje kan worden aangetoond, want anders blijft het maar gissen en blijf je voor niets slikken. Word je beter van pillen slikken? Krijg je medicatie aangeboden om dat het de beste oplossing is of omdat er geen geld is voor andere zorg? In dit geval bedoel ik praatzorg. Hebben we geen tijd meer met elkaar te praten, en daarom wordt er medicatie voorgeschreven? Is medicatie goedkoper dan praten? En kan je met langer praten misschien tot een ander inzicht komen? Ik geloof ook niet dat alles is aangeboren. Ik geloof dat je ook dingen wordt aangepraat. Dat mensen het tegen je zeggen en dat je dat ‘als patiënt’ gaat geloven. Als maar genoeg mensen in je omgeving zeggen dat je iets mankeert, dan ga je het op