De paradox van geluk: Een persoonlijk perspectief

Het is een paradox die maar moeilijk te bevatten is: Finland wordt uitgeroepen tot het gelukkigste land in Europa, terwijl meer dan een miljoen mensen in Nederland antidepressiva slikken. Hoe kan het dat in een land dat hoog scoort op geluk, zoveel mensen toch worstelen met mentale gezondheid?

Persoonlijk kan ik het bijna niet geloven. Maar dan kijk ik naar iemand in mijn directe omgeving, iemand die ik voor het gemak 'Robin' noem. Robin is meer dan zomaar iemand; hij staat heel dichtbij mij. Door hevige stemmingswisselingen is Robin aangewezen op medicatie. Deze medicatie heeft echter zijn tol geëist: Robin is nu vlak in de omgang. Lachen of huilen lijken verloren gewaande emoties te zijn.

De medicatie heeft de stemmingswisselingen onder controle gebracht, maar tegen welke prijs? Als bijwerking is Robin nu vaak ernstig vermoeid en lijkt hij constant te worstelen met slaperigheid. Het dagelijks functioneren wordt een uitdaging en werken zit er al jaren niet meer in. Robin leeft van een uitkering en is onder behandeling van een heel team aan professionals – psychologen, psychiaters en sociaal werkers. Maar ondanks alle inspanningen lijkt er geen einde te komen aan de afhankelijkheid van deze hulpverleners.

Ik vraag me af of de medicatie werkt omdat de pillen effectief zijn, of omdat Robin gelooft dat ze werken en zich daarnaar gedraagt. Zou er een alternatief zijn? Ik geloof dat sporten een krachtig middel kan zijn tegen negatieve stemmingen. Misschien zelfs krachtig genoeg om medicatie overbodig te maken. Maar is dit ooit serieus besproken? Het lijkt me van niet.

Toch aarzel ik om advies te geven. Zo vaak wordt het genegeerd. Mensen lijken gehypnotiseerd door hun bekende patronen en klampen zich vast aan wat ze kennen. Maar wat als ze zouden kiezen voor iets nieuws? Wat als ze durfden te geloven dat er een andere weg is naar een mooier leven? De keuze is aan hen.

Ik weet niet wat de toekomst voor Robin zal brengen, maar ik hoop dat hij de moed vindt om te kiezen voor een leven dat niet gedicteerd wordt door medicatie, maar door eigen kracht. En misschien, heel misschien, kunnen we dan echt begrijpen wat geluk betekent.

Gerelateerde berichten:
Hoe kwam ik van mijn depressie af?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Hoe ik mijn eigen hoofdpijn veroorzaakte

Al weken had ik last van steken in mijn hoofd. Een zeurende, bonkende pijn die zich van mijn schouder naar mijn linkerslaap verplaatste en later ook de rechterkant begon te teisteren. Midden in de nacht werd ik er wakker van. Wat is dit toch? Ik ben niet iemand die snel naar een pilletje grijpt, maar zelfs ik kon niet anders dan een paracetamol nemen. Misschien dronk ik te veel koffie? Sinds de overname van het bedrijf is de koffie veranderd. Misschien kon mijn lichaam daar niet tegen? Dus besloot ik een paar dagen thee te drinken. Maar nee, de hoofdpijn bleef. En ik miste de koffie. Dan maar een andere theorie: te weinig beweging? Een vastzittende schouder? Of misschien mijn kussen? Ik probeerde alles. De pijn bleef. Het begon op mijn humeur te drukken. Ik probeerde het te verbergen, maar voelde me ellendig. Misschien lag het aan het werk. We gingen van papier naar digitaal en ik was daar al weken in mijn hoofd mee bezig. Vandaag was de dag. Zou ik het kunnen bijhouden? Zou ik het...

De jacht naar meer, maar wat als onze herinneringen vervagen?

In onze onverzadigbare jacht naar meer – meer succes, meer inkomen, een grotere auto, een uitbouw aan ons huis – zijn we misschien de essentie van het bestaan uit het oog verloren. We streven naar materiële vooruitgang en vergeten soms dat het leven meer is dan alleen een reeks van prestaties en bezittingen. Maar wat als, op een dag, de fundamenten van onze identiteit en herinneringen beginnen te wankelen? Wat als we vergeten wat we een week geleden hebben gedaan, onze woorden hun weg niet meer vinden naar de begrijpende oren van onze dierbaren, of als ons geheugen ons in de steek laat tijdens momenten die ertoe doen? Vader en zoon momentje - samen genieten Het is een ongemakkelijke waarheid die we onder ogen moeten zien: ongeacht hoe gezond we leven, hoeveel we bewegen, hoe rijk ons sociaal en familiaal leven is, onze geest kan ons in de steek laten. Dementie discrimineert niet; het is een lot dat velen treft, ongeacht hoe sterk of slim we eens waren. Ik zie het bij mijn schoonvader e...

Fietsen door Brussel: Ontdek de stad op twee wielen!

Wat is er leuker dan Brussel te verkennen per fiets? Met Baja Bikes maakten we een onvergetelijke tocht op een elektrische fiets door de Belgische hoofdstad. Hoewel het koud en bewolkt was, deed dat niets af aan de ervaring. Fietsen door de stad was niet alleen leuk, maar ook verrassend ontspannen. De gids gaf duidelijke uitleg en vertelde boeiende verhalen over de stad en haar geschiedenis. Fietsen door de stad met Baja Bikes Opvallend was het respect van automobilisten voor fietsers. Waar je in andere steden soms moet oppassen, stoppen auto’s hier keurig om een lange sliert fietsers door te laten. Brussel is een stad met verschillende gezichten en wijken. Een populaire plek is de Cinéma Aventure, niet vanwege de films, maar ook omdat mensen hier goedkoop hun nagels laten verzorgen – een opvallende stedelijke traditie! Manneke Pis Brussel leeft en bruist. Onderweg stopten we voor een drankje en genoten we van heerlijke Belgische frietjes. De stad is niet enorm groot, waardoor je in ko...

De betovering van Alone

Wekenlang heb ik het programma Alone op de voet gevolgd. Het fascineert me hoe mensen zich gedragen als ze niets hebben en helemaal alleen zijn in een afgelegen gebied. Ze moeten zelf hun onderkomen bouwen, voedsel verzamelen — bloemen, bessen — en proberen vis te vangen. Als dat niet lukt, wordt het zwaar. Het decor van dit seizoen: Noorwegen. Een prachtig maar ongenadig landschap dat genadeloos is voor de onvoorbereide. Wie ben ik als ik hemaal alleen ben? Wat me raakt, is hoe de deelnemers zelf bepalen hoe lang ze blijven. Elke vijf dagen is er een medische controle, maar verder zijn ze volledig op zichzelf aangewezen. Geen luxe, alleen wat gereedschap en een visnet. Geen communicatie met het thuisfront. Alleen de natuur en jezelf. Hoe zou ík daarmee omgaan? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spelen. Het is niet te vergelijken met de twee dagen die ik heb rondlopen op Texel . Dit is een totaal andere wereld. Hier is de uitdaging niet alleen fysiek — de kou trotseren, voedsel vi...

Van Ranking The Stars naar Ranking The Opa’s

Er zijn van die momenten in het leven waarop je ineens een totaal nieuwe rol krijgt toebedeeld, een rol die je nooit hebt gespeeld, maar waarvan je instinctief voelt: dit wordt de mooiste tot nu toe. Mijn zoon en ik bezochten het televisieprogramma Ranking The Stars. Tien bekende Nederlanders die elkaar schaamteloos in hokjes plaatsen op basis van vragen als: Wie is hier er geen vliegschaamte? Of Wie kan het beste faken? Heerlijk vermaak, dat kan ik je zeggen. Na afloop reden we naar huis, met de auto vol gespreksstof. Bij de voordeur stelde mijn zoon een onschuldige vraag. “Mag ik nog even met je meelopen?” Natuurlijk, kom binnen, zei ik. “Wil je een kop thee?” Terwijl ik in de keuken stond te rommelen met mokken en theezakjes, voelde ik niets aankomen. Maar toen ik de thee op tafel zette, kreeg ik een klein pakje overhandigd. “Voor jou,” zei hij. Een kerstkaart met de wensen voor een gelukkig 2025, niks geks. Totdat ik het cadeau uitpakte. Onder het inpakpapier kwam een pl...

En als de bom valt. Dan ligt ik in mijn nette pak, diploma's en mijn cheques op zak

In de jaren zeventig en tachtig leefden we met de dreiging van de atoombom. De angst was tastbaar. Doe Maar zong erover in hun legendarische nummer "Als de bom valt". De boodschap was helder: de bom zou vallen, en de wereld zou eindigen. Maar de bom viel nooit, en de wereld draaide gewoon door. Toch was er die constante bezorgdheid, die permanente onrust, die allesbehalve geruststellend was. Als je kijkt naar vandaag, dan lijken we in hetzelfde patroon terecht te komen. Premier Rutte spreekt in zijn toespraak over de noodzaak om ons voor te bereiden op een conflict, alsof de dreiging van oorlog elke dag dichterbij komt. Wat moeten we in dat ‘oorlogspakket’ stoppen? Water, pasta, misschien wat droogvoer. En wat dan? Moet ik mijn schuilkelder in? Hoe lang blijf ik daar? En als ik eruit kom, is er dan nog een wereld over om in te leven? De vraag blijft onbeantwoord: waarvoor bereiden we ons precies voor? En wie of wat komt er eigenlijk op ons af? De paniek die we voelen, doet ...

Oldtimer Festival Huizen in 2018

Na een jaar afwezigheid is het Oldtimer Festival Huizen in 2018 weer terug op de kalender. Omdat het nu is losgekoppeld van de Botterdagen, krijgen de oldtimers dit keer alle aandacht die zij verdienen. Oldtimer Festival Huizen Het Oldtimer Festival Huizen is op zaterdag 1 september 2018. Uiteraard is het sfeervolle Nautisch Kwartier in Huizen weer het decor voor het evenement. Er komt een Brocante-Boeken-Kunst-Antiek-Streek-Lifestyle markt, die in de Havenstraat langs de haven zal plaatsvinden. Bezoekers en deelnemers kunnen rekenen op een zeer gevarieerd programma Oldtimer Festival Huizen Tijdens het Oldtimer Festival Huizen zal een groot deel van het historisch rijdend erfgoed te bewonderen zijn. Niet alleen auto's, maar ook vrachtauto's, tractoren, motoren, scooters en bromfietsen. Speciale aandacht dit jaar voor een collectie van de PreWarCars en een presentatie van de "First Dutch Classic pick-up collectie”. Voor de deelnemers wordt weer een toertocht ...

Gender Reveal Party – meisje of jongen?

Het idee om te vieren of het een meisje of een jongen wordt, is voor mij nieuw. Dit fenomeen, overgewaaid uit Amerika, heeft inmiddels ook Nederland veroverd. Familie en vrienden komen samen om met de aanstaande ouders op verrassende wijze te ontdekken of ze een dochter of zoon mogen verwachten. Spannend, dat zeker. Wordt het een meisje of een jongen? Toen ik vader werd, ging dat heel anders. We wisten niet vooraf wat het zou worden. Een echo werd destijds alleen gemaakt als daar een medische reden voor was. Pas bij de geboorte kwam het verlossende woord: "Het is een meisje!" of "Het is een jongen!" En uiteindelijk draait het er natuurlijk vooral om dat het kindje gezond is. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over de kringloop van het leven. Mijn vader en schoonvader bevinden zich in de laatste fase van hun leven, beide getroffen door Alzheimer. Dit maakt me extra bewust van hoe bijzonder nieuw leven is. We maken ons dagelijks zorgen om hen, maar tegelijkert...

Caro Emerald treedt op in de Vorstin te Hilversum

Hilversum - Vanmiddag trad Caro Emerald op in Tros Muziekcafé te Hilversum. In een special was zij live te horen via Radio 2 – De muziek zegt alles. Caro Emerald - Foto: © Gilbert Vogt Caro Emerald was een paar jaar geleden nog lerares en nu is zij een wereldster in Nederland, en heel ver daarbuiten. Caro Emerald heeft een unieke stem en een geweldig repertoire. Zij en haar professionele band maken muziek en zijn op bijna elk radiostation te horen. Als Caro zingt is ze geconcerteerd. Ze fronst met haar wenkbrauwen en kijkt als een lerares kan kijken als je je huiswerk niet goed hebt gemaakt, een beetje boos. Maar wat kan zij waanzinnig goed zingen en wat is zij boeiend om naar te kijken, van het begin tot het eind. Heerlijk om haar live, en van zo dichtbij, mee te mogen maken. Caro Emerald - Foto: © Gilbert Vogt Caro krijgt in 2009 bekendheid met haar eerste single 'Back it up', die in datzelfde jaar gevolgd wordt door het album Deleted Scenes from the Cutting ...

Cappuccino voor madame

In een kleine koffiebar aan de rand van de stad gebeurt iets magisch elke ochtend. Het is geen bijzondere plek, eigenlijk zou je het bijna over het hoofd zien. Toch schuilt er een verhaal tussen de geur van versgemalen bonen en het gesis van de melkopschuimer. Het verhaal van Norma Jeane, een icoon die iedereen kent maar niemand echt begrijpt. Cappuccino voor madame Iedereen kent haar van het witte doek en de beeldbuis, haar naam is synoniem met glamour en mysterie. Jaren geleden kwam ze mijn leven binnen als een wervelwind, haar frisse uitstraling raakte me diep van binnen. Ze was als een ster die niet te vangen viel, altijd schitterend maar altijd net buiten bereik. Op een dag verdween ze, zoals sterren soms doen, om pas veel later weer op te duiken. En toen, onverwachts, gebeurde er een wonder. Ze stapte mijn koffiebar binnen en het voelde alsof de tijd had stilgestaan. De gevoelens die ik voor haar had, kwamen moeiteloos terug. Jaren waren voorbijgegaan, maar het bloed stroomde nog...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog