Ik zit hier, met mijn gedachten dobberend tussen herinneringen aan mijn achttiende verjaardag en het besef dat ik geen tiener meer ben. Het lichaam, dat ooit zonder veel moeite een avondje stevig door kon zakken, fluistert me nu toe dat die tijden voorbij zijn. Een dag van herstel na een wilde avond is veranderd in twee, soms zelfs meer.
Sportieve hoogtepunten hebben ook een transformatie ondergaan. Meer dan dertig jaar lang was waterpolo mijn passie, maar op een dag voelden mijn armen als verroeste scharnieren. Het was tijd voor iets nieuws. Hardlopen werd mijn uitlaatklep, niet meer in teamverband, maar solo, waar ik niemand anders in mijn ritme hoefde te passen. Vanaf morgen, echter, ruil ik mijn hardloopschoenen in voor wandelschoenen. Het is tijd voor een nieuw avontuur, een rustiger tempo.
Elke dag koester ik het feit dat ik nog hier ben, dat ik de
vrijheid heb om te rijden waar ik wil. Maar ergens in mijn achterhoofd
fluistert een stem dat zelfs deze vrijheid niet eeuwig zal duren. Het idee mijn
rijbewijs te verliezen en afhankelijk te worden van anderen voor vervoer voelt
als een onwenselijk vooruitzicht.
Loslaten is een vaardigheid die ik blijf leren. Loslaten van
oude hobby's, van de snelheid waarmee ik ooit door het leven racete, en van het
idee dat ik onsterfelijk ben. Hoe eerlijk kan ik zijn tegenover mezelf over wat
ik nog kan doen? Dit vraagstuk strekt zich uit tot mijn werk. Hoelang kan ik
blijven doen wat ik nu doe, zonder dat het een treurig schouwspel wordt van een
oude man die krampachtig vasthoudt aan zijn jeugd?
Maar er is een kracht in positief denken, in het uitdagen
van beperkingen. Als ik mezelf overtuig dat iets niet meer kan, je krijgt wat
je denkt en verwacht. De kunst is om realistisch te zijn, maar niet te snel de
handdoek in de ring te gooien.
Ik herinner me jarenlang te hebben geloofd dat ik worstelde
met een depressie. Ik had geestelijk en lichamelijke symptomen. Maar nu, met de
wijsheid van de jaren, realiseer ik me dat het soms gewoon het leven is dat je
uit evenwicht brengt. Het pad van zelfontdekking is er een van voortdurende
verrassingen en heruitvinding.
Dus, terwijl ik een nieuw jaar tegemoet wandel, omarm ik de
veranderingen en omarm ik de onbekende wegen die voor me liggen. Want
uiteindelijk, net als een goede wijn, worden we misschien wel beter met de
tijd.
Reacties
Een reactie posten