XZK for You Media

Eibergen Hilversum - Elke week zat ik aan de buis gekluisterd wanneer tante Es in haar kleurrijke jurk met een breed gebaar vroeg: "Wie is je vader, wie is je moeder?" Het was een vraag die al zoveel verhalen had blootgelegd, maar bij ons thuis had het een veel diepere resonantie. De familie van mijn moeder was altijd duidelijk geweest, maar de kant van mijn vader? Dat was een compleet mysterie. De heer Spilleman Eibergen 45 jaar (vader) Mijn vader, geboren in de Oorlogswinter, vertelde vaak dat hij het gevoel had anders te zijn dan zijn drie broers. Hij werd altijd een beetje anders behandeld, keek anders naar de wereld, en ergens voelde hij zich altijd een buitenbeentje. Maar waarom? Het verhaal dat rondging was dat hij verwekt was voor een zak aardappelen. Een verhaal dat in de Achterhoek, waar hij vandaan kwam, met een mengeling van schaamte en gêne werd gesproken. In het pittoreske dorpje Eibergen, te midden van de uitgestrekte groene velden en eindeloze maisvelden, vo

Ik zit hier, met mijn gedachten dobberend tussen herinneringen aan mijn achttiende verjaardag en het besef dat ik geen tiener meer ben. Het lichaam, dat ooit zonder veel moeite een avondje stevig door kon zakken, fluistert me nu toe dat die tijden voorbij zijn. Een dag van herstel na een wilde avond is veranderd in twee, soms zelfs meer. Sportieve hoogtepunten hebben ook een transformatie ondergaan. Meer dan dertig jaar lang was waterpolo mijn passie, maar op een dag voelden mijn armen als verroeste scharnieren. Het was tijd voor iets nieuws. Hardlopen werd mijn uitlaatklep, niet meer in teamverband, maar solo, waar ik niemand anders in mijn ritme hoefde te passen. Vanaf morgen, echter, ruil ik mijn hardloopschoenen in voor wandelschoenen. Het is tijd voor een nieuw avontuur, een rustiger tempo. Elke dag koester ik het feit dat ik nog hier ben, dat ik de vrijheid heb om te rijden waar ik wil. Maar ergens in mijn achterhoofd fluistert een stem dat zelfs deze vrijheid niet eeuwig za

In het dorp Hilversum, omgeven door heide en bossen, leefde eens mijn opa. Hij was ooit een levendige ziel geweest, vol levenslust en vreugde, maar na het overlijden van zijn geliefde vrouw, ​​verdween de zingeving uit zijn leven. Oma en opa hadden een onverbrekelijke band, een liefde die dieper ging dan woorden ooit konden beschrijven. Ze waren elkaars rot in de branding, hun liefde een gebakken van warmte in een soms koude wereld. Na oma’s dood voelde opa zich verloren. Hij trok zich steeds verder terug, als een schip zonder kompas op de zee van eenzaamheid. Hij vermeed contact met de buitenwereld, zijn hart verzwaard door een onzichtbare laatste. Zijn ogen, die ooit zo helder hadden geschenen, werden getekend door verdriet en eenzaamheid. De dagen werden nachten en de nachten werden dagen voor Opa. Hij stond later op, zijn bed werd een toevluchtsoord van verdriet waardoor hij nooit meer leek te willen vertrekken. Om de pijn te verdoven, greep hij naar de fles. De warmte van de dra

Hilversum- In de jaren tachtig, toen ik nog een kind was, kreeg ik de kans om iets te ervaren wat maar weinig mensen ooit zouden kunnen zeggen: ik zat in het vliegtuig van mijn eigen opa. Ja, je leest het goed. Mijn opa, een man vol passie en creativiteit, had zijn eigen vliegtuig gebouwd, recht onder het schuine dak van zijn zolder. Dit was geen gewoon vliegtuig, maar een meesterwerk dat jaren van toewijding, doorzettingsvermogen en liefde voor luchtvaart vereiste. Foto: mijn opa Mooi bouwt een vliegtuig juli 1980 Ik herinner me nog dat mijn opa vaak verdween in zijn werkplaats boven, omringd door een sfeer van hout en gereedschapsgeluiden. Terwijl andere grootvaders misschien de krant lazen of in de tuin werkten, bouwde mijn opa aan zijn droom. Hij had zelfs een vliegbrevet behaald, een bewijs van zijn vastberadenheid om zijn zelfgemaakte vliegtuig de lucht in te sturen. Die zondagen dat we bij opa op bezoek gingen, waren altijd bijzonder. Terwijl zwart-witfilms op de televisie spe