Er zijn van die momenten in het leven die alles even stilzetten. Opa worden is er zo één. In dit verhaal neem ik je mee in de emoties, trots en verwondering van mijn nieuwe rol
Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo?
En dat is precies wat er is gekomen.
Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein
wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen
draaien overuren. Dit is nieuw leven. Aan het begin van alles. En ik? Ik voel
me in deze nieuwe rol als opa alsof ik eindelijk op de juiste plek sta. Ik heb
in veel producties gefigureerd, maar dit… dit is mijn mooiste rol ooit.
Er was ooit dat moment waarop mijn kinderen het huis uit
gingen. Ze werden zelfstandig. Dat stemde me toen al gelukkig. Het idee dat ze
hun eigen pad gingen, hun eigen keuzes maakten. En nu Floran er is, voel ik
datzelfde geluk opnieuw. De familie gaat door. De lijn loopt verder. Hij heeft
ouders die klaarstaan om verantwoordelijkheid te dragen. En dat maakt mij
rustig.
Toen mijn eigen kinderen klein waren, vond ik het opvoeden
vaak topsport. Een huis, werk, sport, sociale contacten en kinderen. Dat is best
veel. Ik begrijp goed dat je daar jong voor moet zijn. Ik zou het nu niet meer
kunnen. Maar opa zijn? Dat past me perfect.
Natuurlijk schuif ik daarmee ook weer een stukje op in de
tijdslijn van het leven. Richting de herfst, om het maar zo te zeggen. Maar als
ik nog een jaar of vijfentwintig mag genieten van jouw leven, lieve Floran, dan
teken ik daarvoor.
Je bent een mooi, gaaf mannetje. En ik hou nu al van je. Je
hebt geweldige ouders uitgezocht om bij geboren te worden. Het komt goed met
jou. En ik ben zó dankbaar dat je er bent. En dat jouw wieg straks staat in
Huizen. Wat een mooie plek om te beginnen.
Reacties