XZK for You Media

Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overuren. Dit is nieuw leven. Aan het begin van alles. En ik? Ik voel me in deze nieuwe rol als opa alsof ik eindelijk op de juiste plek sta. Ik heb in veel producties gefigureerd, maa...

Afgelopen week liep ik met mijn moeder langs het strand van mijn favoriete kustplaats, van Noordwijk naar Katwijk. Het was een moment van rust en verbinding, iets dat niet altijd vanzelfsprekend is geweest. Er was een tijd dat ik mijn moeder niet meer wilde zien. Moeder en zoon - de eerste ontmoeting na al die jaren juni 2019 Eind jaren zeventig gingen mijn ouders uit elkaar. In die tijd was dat niet iets waar openlijk over gesproken werd. Een scheiding werd toen nog als een schande gezien, en ondanks dat mijn vader een ander had, werd door de samenleving verwacht dat je bij elkaar bleef. De scheiding trof mijn moeder hard, en ze kon er op de een of andere manier niet goed mee omgaan. Ze raakte verslaafd aan drank. Na school vond ik haar vaak laveloos op de bank, of met een halflege fles aan de keukentafel. Het maakte me woedend. Alsof dat niet genoeg was, begonnen er ook mannen in haar leven te verschijnen. Mannen die niets met kinderen te maken wilden hebben, maar wel met haar. ...

Vergeten is een van de meest angstaanjagende dingen die een mens kan overkomen. Je eigen dochter niet meer herkennen, zoeken naar herkenningspunten die er niet meer zijn, niet meer weten waar het toilet is, niet meer weten wat je voelt. En misschien wel het ergste: niet meer kunnen uitspreken wat je denkt. Wanneer bereiken we het punt waarop we onszelf afvragen of dit nog menswaardig is? En wie bepaalt dat? Zelfs als je, in heldere momenten, het leven uit handen hebt gegeven aan je vrouw of dochter, en dit hebt laten vastleggen bij de notaris, wie beslist dan of het leven nog waardig is? Dementie in de familie - hier was iets vroeger, maar wat ook alweer? Mijn schoonvader, nog volledig bij zijn volle verstand, heeft ooit zijn wensen vastgelegd. Als hij ooit in deze staat zou komen, zo zei hij, wilde hij niet verder leven. Hij vertrouwde zijn vrouw en dochter om die beslissing voor hem te maken wanneer hij dat zelf niet meer kon. Maar nu het moment daar is, blijkt het idee van een spuit...