Geef mij maar een spuitje: wie bepaalt wanneer er een einde aan je leven komt?

Vergeten is een van de meest angstaanjagende dingen die een mens kan overkomen. Je eigen dochter niet meer herkennen, zoeken naar herkenningspunten die er niet meer zijn, niet meer weten waar het toilet is, niet meer weten wat je voelt. En misschien wel het ergste: niet meer kunnen uitspreken wat je denkt. Wanneer bereiken we het punt waarop we onszelf afvragen of dit nog menswaardig is? En wie bepaalt dat? Zelfs als je, in heldere momenten, het leven uit handen hebt gegeven aan je vrouw of dochter, en dit hebt laten vastleggen bij de notaris, wie beslist dan of het leven nog waardig is?

Dementie in de familie - hier was iets vroeger, maar wat ook alweer?

Mijn schoonvader, nog volledig bij zijn volle verstand, heeft ooit zijn wensen vastgelegd. Als hij ooit in deze staat zou komen, zo zei hij, wilde hij niet verder leven. Hij vertrouwde zijn vrouw en dochter om die beslissing voor hem te maken wanneer hij dat zelf niet meer kon. Maar nu het moment daar is, blijkt het idee van een spuitje verre van eenvoudig. Het idee om een huisdier in te laten slapen is al pijnlijk, laat staan je eigen vader. De realiteit van zo’n beslissing is een ander verhaal.

Mijn eigen vader is niet meer in staat om volledige zinnen te vormen. In zijn hoofd misschien wel, maar wat eruit komt is vaak onbegrijpelijk. Hij denkt dat hij zichzelf duidelijk maakt, maar ik begrijp hem niet altijd. Dit vind ik misschien wel het moeilijkste. Ik ben me altijd bewust van hoe ik iets vertel, en ik vraag me af hoeveel hij werkelijk meekrijgt van wat ik zeg. Maar ik wil ook niet telkens controleren of hij me begrepen heeft, uit angst dat ik steeds minder ga zeggen. Want als het lijkt alsof hij me toch niet hoort, waarom zou ik dan nog praten?

Toch heb ik een manier gevonden om om te gaan met de ongemakken van beide vaders. Ik ben niet hun verzorger, ik sta aan de zijlijn. Maar ik kan hun situatie wel omarmen. Natuurlijk, als je de partner bent, is het anders. Zeker als de ene altijd de leiding heeft gehad en door de ziekte gedwongen wordt die rol over te dragen aan de ander.

Dementie is een wrede ziekte die niet alleen degene die eraan lijdt, maar ook hun dierbaren diep raakt. De moeilijkheid van het loslaten, van het moeten beslissen over het einde van iemands leven, brengt ons voor vragen waar geen goed antwoord op is. Het enige wat we kunnen doen is proberen liefdevol aanwezig te blijven, zelfs als woorden hun betekenis verliezen. Want uiteindelijk gaat het er niet om of het leven nog waardig is, maar of we elkaar in die waardigheid blijven zien.

Gerelateerde berichten over dementie in de familie:
19-07-2024 Als je niet meer wordt herkend
08-05-2024 Zoveel mogelijk herinneringen maken
10-04-2024 Wanneer je geheugen het laat afweten
05-11-2023 Hier heb ik ooit gewerkt - Dementie in de familie

Reacties

Populaire posts van deze blog

Hoe ik mijn eigen hoofdpijn veroorzaakte

Al weken had ik last van steken in mijn hoofd. Een zeurende, bonkende pijn die zich van mijn schouder naar mijn linkerslaap verplaatste en later ook de rechterkant begon te teisteren. Midden in de nacht werd ik er wakker van. Wat is dit toch? Ik ben niet iemand die snel naar een pilletje grijpt, maar zelfs ik kon niet anders dan een paracetamol nemen. Misschien dronk ik te veel koffie? Sinds de overname van het bedrijf is de koffie veranderd. Misschien kon mijn lichaam daar niet tegen? Dus besloot ik een paar dagen thee te drinken. Maar nee, de hoofdpijn bleef. En ik miste de koffie. Dan maar een andere theorie: te weinig beweging? Een vastzittende schouder? Of misschien mijn kussen? Ik probeerde alles. De pijn bleef. Het begon op mijn humeur te drukken. Ik probeerde het te verbergen, maar voelde me ellendig. Misschien lag het aan het werk. We gingen van papier naar digitaal en ik was daar al weken in mijn hoofd mee bezig. Vandaag was de dag. Zou ik het kunnen bijhouden? Zou ik het...

De jacht naar meer, maar wat als onze herinneringen vervagen?

In onze onverzadigbare jacht naar meer – meer succes, meer inkomen, een grotere auto, een uitbouw aan ons huis – zijn we misschien de essentie van het bestaan uit het oog verloren. We streven naar materiële vooruitgang en vergeten soms dat het leven meer is dan alleen een reeks van prestaties en bezittingen. Maar wat als, op een dag, de fundamenten van onze identiteit en herinneringen beginnen te wankelen? Wat als we vergeten wat we een week geleden hebben gedaan, onze woorden hun weg niet meer vinden naar de begrijpende oren van onze dierbaren, of als ons geheugen ons in de steek laat tijdens momenten die ertoe doen? Vader en zoon momentje - samen genieten Het is een ongemakkelijke waarheid die we onder ogen moeten zien: ongeacht hoe gezond we leven, hoeveel we bewegen, hoe rijk ons sociaal en familiaal leven is, onze geest kan ons in de steek laten. Dementie discrimineert niet; het is een lot dat velen treft, ongeacht hoe sterk of slim we eens waren. Ik zie het bij mijn schoonvader e...

Cappuccino voor madame

In een kleine koffiebar aan de rand van de stad gebeurt iets magisch elke ochtend. Het is geen bijzondere plek, eigenlijk zou je het bijna over het hoofd zien. Toch schuilt er een verhaal tussen de geur van versgemalen bonen en het gesis van de melkopschuimer. Het verhaal van Norma Jeane, een icoon die iedereen kent maar niemand echt begrijpt. Cappuccino voor madame Iedereen kent haar van het witte doek en de beeldbuis, haar naam is synoniem met glamour en mysterie. Jaren geleden kwam ze mijn leven binnen als een wervelwind, haar frisse uitstraling raakte me diep van binnen. Ze was als een ster die niet te vangen viel, altijd schitterend maar altijd net buiten bereik. Op een dag verdween ze, zoals sterren soms doen, om pas veel later weer op te duiken. En toen, onverwachts, gebeurde er een wonder. Ze stapte mijn koffiebar binnen en het voelde alsof de tijd had stilgestaan. De gevoelens die ik voor haar had, kwamen moeiteloos terug. Jaren waren voorbijgegaan, maar het bloed stroomde nog...

De betovering van Alone

Wekenlang heb ik het programma Alone op de voet gevolgd. Het fascineert me hoe mensen zich gedragen als ze niets hebben en helemaal alleen zijn in een afgelegen gebied. Ze moeten zelf hun onderkomen bouwen, voedsel verzamelen — bloemen, bessen — en proberen vis te vangen. Als dat niet lukt, wordt het zwaar. Het decor van dit seizoen: Noorwegen. Een prachtig maar ongenadig landschap dat genadeloos is voor de onvoorbereide. Wie ben ik als ik hemaal alleen ben? Wat me raakt, is hoe de deelnemers zelf bepalen hoe lang ze blijven. Elke vijf dagen is er een medische controle, maar verder zijn ze volledig op zichzelf aangewezen. Geen luxe, alleen wat gereedschap en een visnet. Geen communicatie met het thuisfront. Alleen de natuur en jezelf. Hoe zou ík daarmee omgaan? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spelen. Het is niet te vergelijken met de twee dagen die ik heb rondlopen op Texel . Dit is een totaal andere wereld. Hier is de uitdaging niet alleen fysiek — de kou trotseren, voedsel vi...

Vader en zoon aan de startlijn

Huizen - Vorig jaar heb ik mijn hardloopschoenen officieel aan de wilgen gehangen . Na jaren van rennen vond ik het wel mooi geweest. Maar zoals dat vaak gaat, komt er altijd iets op je pad dat je van gedachten doet veranderen. "Pap," zei mijn zoon laatst, "wat denk je hiervan? Ik heb een kaartje gekregen voor de Wolfskamerloop in Huizen, 5 of 10 kilometer." Nou, wat leuk! Jarenlang heb ik hem en zijn zusje meegesleept naar allerlei hardloopevenementen. Nooit kwam er een moment waarop ze zelf zeiden: “Dat wil ik ook!” Maar nu ineens is mijn zoon klaar om zijn hardloopschoenen aan te trekken. Verbaasd vroeg ik: “Ga je echt hardlopen?!” Dus besloten we samen te gaan oefenen. Ik had al een tijdje niet gerend, maar hé, ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Samen maakten we onze eerste kilometers, vader en zoon, zij aan zij. En ik moet toegeven: hij deed het verrassend goed! Mijn ademhaling daarentegen... die was iets minder onder controle. Veel te ho...

10 kg afvallen in 2 maanden

Huizen - Lees hier mijn geheim over verantwoordelijk afvallen en de onzin van het Sonja Bakker dieet, Dr. Frank dieet, Montignacen, afslankpillen, boeken en nog meer rotzooi in: “Afslanken Ontmaskerd.” Tien kilo afvallen zonder dieet in twee maanden, kan dat? Het is nu ruim twee maanden geleden dat ik in een enorme shock terecht kwam. Het leek wel alsof ik mij ineens realiseerde, dat ik de laatste jaren, niet had zitten opletten of zo. En niemand, maar ook daadwerkelijk niemand, leek zich ook maar enigszins te realiseren hoe kwetsend sommige opmerkingen bij mij overkwamen. Het voelde alsof er een bom was ingeslagen: “Wat zie jij er goed uit zeg,” maar eigenlijk bedoelde ze, “Jeeeé, wat ben jij lekker dik geworden zeg!” En op een dag werd ik wakker. Liep naar de badkamerspiegel en ging er eens goed voorstaan. Ik probeerde mijn bierbuik nog een beetje in te houden en dacht: Zo kan het (echt) niet langer! Dit is de grens. Bijna 100kg Hoe heeft het toch zo ver heeft kunn...

Het is geen oplossing die me is aangereikt door een arts, maar een keuze die ik zelf heb gemaakt

Ergens diep in ons zit een oeroude behoefte om verbinding te voelen, om mensen in de ogen te kunnen kijken, een warme glimlach te ontvangen, of simpelweg het gevoel te hebben dat je gezien wordt. Sociale contacten bieden troost, geven energie, en zijn als het ware ankers die ons in het moment houden. Maar er is ook een andere kant: de behoefte aan afzondering. De stilte van een bos, het ruisen van bladeren, en het gevoel dat je even helemaal opgaat in je eigen gedachten. Voor mij is dat evenwicht onmisbaar. Een tijd geleden ontdekte ik de klompenpaden , wandelroutes door de provincies Gelderland en Utrecht, vaak door weilanden en zelfs langs de achtertuinen van boeren. Ik merkte dat deze wandelingen, net als het wandelen zelf, me hielpen om mijn gedachten te ordenen, alsof mijn brein even opgeruimd werd door de natuur. Tijdens het lopen over die paden reflecteer ik op het verleden, op oude patronen die ik onbewust heb aangeleerd. Zo kwam ik bijvoorbeeld tot de ontdekking dat ik jarenla...

Depressie is een keuze

Nederland behoort tot de top tien rijkste landen ter wereld en scoort hoog in levenskwaliteit. Nederlanders waarderen hun leven met een 7,8, wat hen de vijfde plek in Europa oplevert. Toch kampen ruim een miljoen mensen met depressie en slikken hiervoor medicatie. Daarnaast heeft 1 op de 6 werknemers burn-out klachten. Hoe kan dit? We leven in een vrij land, maar kunnen we hier wel mee omgaan? Help, de blaadjes vallen weer van de bomen Jarenlang heb ik last gehad van donkere wolken in mijn hoofd, maar op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde dat de zon weer zou gaan schijnen, en wat vaker dan tot nu toe het geval was. Ik vind het lastig om erover te praten. Ik wil niet dat mensen in mijn omgeving een ander beeld van mij krijgen. Ik heb namelijk altijd gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand kon er ook iets aan doen, alleen ikzelf. Ik wilde ook mijn partner niet met mijn donkere gevoelens opschepen. Ik heb lang mijn best gedaan om het bij haar weg te houden, maar nooit...

Weet jij waarop we zijn gematcht?

Stel je voor: twee mensen die elkaar net hebben ontmoet, een perfecte match volgens de redactie van het programma First Dates. Ze zitten tegenover elkaar, klaar om die vonk te vinden, maar of er echt een feestje ontstaat... dat is nog de vraag. Scene uit First Dates Hij: "Weet jij waarop we gematcht zijn?” Zij: "Ehm, totaal niet eigenlijk." Hij: "Ik houd van een feestje. Jij ook?" Zij: "Ik lees liever een goed boek." Hij: "Ga je nooit met vriendinnen uit?" Zij: "Oh jawel, maar dan gaan we meestal ergens een hapje eten. Dat is ook een soort feestje toch?" Hij: "Absoluut, maar ik dacht meer aan dansen, een beetje leven in de brouwerij." Dan komt de ongemakkelijke stilte. Ze wisselen blikken uit, allebei zoekend naar een nieuw onderwerp. Hij: "Heb je kinderen? Of misschien nog een kinderwens?" Zij: "Nou, nee, die boot heb ik al gemist. Ik heb twee katten. Hoe oud denk je eigenlijk dat...

Toon Hermans en zijn twee sterren

Bos en Duin - Het is alweer tien jaar geleden dat Toon Hermans is overleden. Ik weet nog als de dag van gisteren onze eerste en laatste ontmoeting. Toon Hermans - Mercedes Benz - Gerard Mulder en Gilbert Vogt - Autocentrum Pordon Utrecht In 1998 werkte ik voor Mercedes Benz dealer Pordon. Dit bedrijf was gelegen op de Autoboulevard in Utrecht. Het bijzondere van het bedrijf was de laagdrempeligheid. Dit kwam door het eenvoudige gebouw en de gastvrije toegankelijkheid van het personeel. We hadden Mercedes Benz in huis, maar wij waren zo gewoon gebleven. Iedereen was daar altijd van harte welkom. In september 1997 kregen wij de opdracht om de Mercedes Benz 500 SEC van Toon Hermans te mogen restaureren. Tot het moment van ophalen, stond de auto 'een beetje afgedankt groen' onder de carport van zijn tuin. Toch had deze steropmotorkap-grill een bijzondere waarde voor hem. In deze auto reed hij namelijk altijd samen met zijn Rietje 'zijn ster' alle theaters van Neder...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog