XZK for You Media

Als we het leven instappen, leren we geleidelijk wie we zijn en wat we willen. We ontdekken ambities, passies, en dromen. Maar hoe vaak denken we na over hoe we willen dat het leven eindigt? Wanneer ben je nog wilsbekwaam genoeg om aan te geven hoe je leven mag eindigen? Wat is het moment waarop lijden ondraaglijk en uitzichtloos wordt? Wat voor de een ondragelijk is, is voor de ander nog aanvaardbaar. Mijn vader heeft Alzheimer , en als ik naar hem kijk, lijkt hij het nog steeds naar zijn zin te hebben. Hij lacht, maakt soms grapjes, en zijn ogen lichten op bij een herkenning. Voor hem voelt het niet ondraaglijk. Voor mij ligt dat anders. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik zo niet zou willen leven. Ik voel dat ik dit traject anders zou willen bewandelen. Maar ik besef ook dat het zijn leven is, niet het mijne. Ik kan niet bepalen hoe hij zijn leven moet leven, net zo min als hij dat voor mij kan bepalen. Zijn leven blijft van hem, zolang hij het bewust kan ervaren. Mijn vader is een

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het

De aantrekkingskracht van programma’s zoals Kamp van Koningsbrugge en Special Forces ligt diep verankerd in de menselijke psyche. Het is niet de fysieke kracht die ons werkelijk boeit, maar de mentale vastberadenheid die de deelnemers uitstralen. Het vermogen om door te gaan, om niet op te geven, zelfs wanneer elke spier in je lichaam schreeuwt om te stoppen, dat is wat ons fascineert. Opgeven zit tussen je oren, maar doorgaan ook. Uiteindelijk komt het neer op een keuze die je zelf maakt. Ray Klaassens theatertour Groeipijn op 02-09-2024 Spant Bussum Het lichaam krijgt vaak de schuld als we opgeven. We wijzen naar vermoeidheid, pijn, uitputting. Maar meestal is dit een excuus, een reden die we zoeken om te stoppen. Het werkelijke gevecht speelt zich af in ons hoofd. Daar, in het diepst van onze gedachten, ligt de keuze: doorgaan of opgeven. Deze mentale strijd reikt verder dan alleen fysieke uitdagingen. Het is een spiegel voor ons dagelijks leven en onze relaties met anderen. Hoe

Vergeten is een van de meest angstaanjagende dingen die een mens kan overkomen. Je eigen dochter niet meer herkennen, zoeken naar herkenningspunten die er niet meer zijn, niet meer weten waar het toilet is, niet meer weten wat je voelt. En misschien wel het ergste: niet meer kunnen uitspreken wat je denkt. Wanneer bereiken we het punt waarop we onszelf afvragen of dit nog menswaardig is? En wie bepaalt dat? Zelfs als je, in heldere momenten, het leven uit handen hebt gegeven aan je vrouw of dochter, en dit hebt laten vastleggen bij de notaris, wie beslist dan of het leven nog waardig is? Dementie in de familie - hier was iets vroeger, maar wat ook alweer? Mijn schoonvader, nog volledig bij zijn volle verstand, heeft ooit zijn wensen vastgelegd. Als hij ooit in deze staat zou komen, zo zei hij, wilde hij niet verder leven. Hij vertrouwde zijn vrouw en dochter om die beslissing voor hem te maken wanneer hij dat zelf niet meer kon. Maar nu het moment daar is, blijkt het idee van een spuit

"Weet je nog dat je acht jaar geleden met je dochter in een ballon hebt gevaren?" vraag ik hem. Zijn ogen vernauwen zich terwijl hij zoekt naar een herinnering die allang vervlogen is. "Nee, ik kan het me niet meer herinneren," zegt hij uiteindelijk. De ballonvaart was een van de mooiste dingen die hij ooit had meegemaakt, iets wat hij nooit zou vergeten, dacht hij toen. "Ook niet toen je boven de naturistencamping vloog? Je vond dat zo interessant," probeer ik nog een keer. Maar het blijft stil. De opwinding die hij destijds voelde, de verhalen die hij honderduit vertelde op zijn 80e verjaardag – alles is verdwenen. Het moeilijkste moment moet nog komen: dat hij ons niet meer herkent. Ik leg een fotoboek voor hem neer, vol met beelden van die onvergetelijke ballonvaart. Hij bladert erdoorheen en knikt af en toe, misschien als een reflex, misschien omdat hij denkt dat dat van hem verwacht wordt. Maar aan zijn ogen zie ik dat de herinnering niet terugkeer

Eibergen Hilversum - Elke week zat ik aan de buis gekluisterd wanneer tante Es in haar kleurrijke jurk met een breed gebaar vroeg: "Wie is je vader, wie is je moeder?" Het was een vraag die al zoveel verhalen had blootgelegd, maar bij ons thuis had het een veel diepere resonantie. De familie van mijn moeder was altijd duidelijk geweest, maar de kant van mijn vader? Dat was een compleet mysterie. De heer Spilleman Eibergen 45 jaar (vader) Mijn vader, geboren in de Oorlogswinter, vertelde vaak dat hij het gevoel had anders te zijn dan zijn drie broers. Hij werd altijd een beetje anders behandeld, keek anders naar de wereld, en ergens voelde hij zich altijd een buitenbeentje. Maar waarom? Het verhaal dat rondging was dat hij verwekt was voor een zak aardappelen. Een verhaal dat in de Achterhoek, waar hij vandaan kwam, met een mengeling van schaamte en gêne werd gesproken. In het pittoreske dorpje Eibergen, te midden van de uitgestrekte groene velden en eindeloze maisvelden, vo

In onze onverzadigbare jacht naar meer – meer succes, meer inkomen, een grotere auto, een uitbouw aan ons huis – zijn we misschien de essentie van het bestaan uit het oog verloren. We streven naar materiële vooruitgang en vergeten soms dat het leven meer is dan alleen een reeks van prestaties en bezittingen. Maar wat als, op een dag, de fundamenten van onze identiteit en herinneringen beginnen te wankelen? Wat als we vergeten wat we een week geleden hebben gedaan, onze woorden hun weg niet meer vinden naar de begrijpende oren van onze dierbaren, of als ons geheugen ons in de steek laat tijdens momenten die ertoe doen? Vader en zoon momentje - samen genieten Het is een ongemakkelijke waarheid die we onder ogen moeten zien: ongeacht hoe gezond we leven, hoeveel we bewegen, hoe rijk ons sociaal en familiaal leven is, onze geest kan ons in de steek laten. Dementie discrimineert niet; het is een lot dat velen treft, ongeacht hoe sterk of slim we eens waren. Ik zie het bij mijn schoonvader e

Het lijkt wel alsof we in een tijdperk leven waarin meningen als confetti worden rondgestrooid, en iedereen de behoefte voelt om zijn of haar visie op alles te delen. Maar wat als de kracht juist schuilt in het vermogen om geen mening te hebben? Om, als een ware zenmeester, de chaos van meningen te laten voor wat het is en simpelweg te observeren zonder te veroordelen. Mijn vader, bijna 80 en de trotse berijder van een elektrische fiets, lijkt dit principe tot in de vezels te begrijpen. Terwijl ik me druk maak over de gevaren van het leven en hem smeek een helm te dragen, haalt hij nonchalant zijn schouders op. "Niet nodig," zegt hij, "ik kom nooit op plekken waar het druk is." Natuurlijk, ik kan niet ontkennen dat mijn vader een punt heeft. Hij vermijdt doelbewust drukke plekken en blijft liever op de rustige fietspaden van het leven. Maar zoals het spreekwoord zegt, "het noodlot klopt niet aan voordat het toeslaat." Hoezeer hij ook denkt de controle

Huizen - Ik heb het er al eens vaker over gehad. Ik mis mijn vader elke dag. Hoe kan dat nou, hij leeft immers toch nog? Ja, dat klopt, hij leeft nog steeds. Gelukkig, maar ik ben niet meer in beeld bij hem. Hij ziet mij niet meer staan, en ik hem misschien ook niet meer. Hoe kan dat nou? Is daar een verklaring voor? Stel ik wel de goede vragen aan mezelf? De afgelopen jaren ben ik mijn vader kwijtgeraakt, terwijl hij er nog 'gewoon' is, maar ik ben niet meer in beeld. Het is net alsof hij in een andere wereld terecht is gekomen, zonder mij. Alsof hij verhuisd is naar een hele andere stad, en waar communicatie niet meer mogelijk is. We zitten met onze ruggen naar elkaar toe. "Hou je nog van mij? Ik hou nog steeds van jou." "Hallo, ben je daar nog?" piep piep piep...de verbinding is verbroken. Ik vind het lastig om van hem zo weinig te zien en te voelen. Ik mis je interesse, jou oprechte belangstelling. "Gaan jullie nog met vakantie, waar gaan jullie hee

Hilversum - Het gekke is dat ik zoveel aan mijn ouders moet denken. Ik besef misschien wel dat er een bepaalde houdbaarheidsdatum op zit. Ik realiseer me dat de tijd voorbijvliegt. Het leven niet eeuwig is. Dat we nu hier zijn en dat we ooit weer weggaan, voor altijd. Papa Ik zit nu bij paps aan de keukentafel. Hij kijkt mij aan met zijn lieve blauwe oogjes. Wat gaat er allemaal in je om man? Dat vraag ik mezelf af. Waar denk je aan? Ben je trots, ben je voldaan? Ik zie dat hij naar woorden zoekt, je brabbelt iets, je hakkelt over bijna elk woord. ‘Zeg het dan. Zeg het dan’, er gebeurt niets verstaanbaars…Oh, wat heb ik met je te doen joh. Volgens anderen valt het moeizame praten wel mee. Ik weet het niet hoor, maar bij mij komt er weinig uit. Ik voel pijn in mijn rechterbeen? Voel ik nou de struggle van jouw leven pap? Je glimlacht. Je bent blij. Ik zie het aan je oogjes. Je probeert zinnen te maken. Ik knik. Ik laat je uitpraten. ‘Er komen appels aan de boom, mooi he?’, zegt hi