Eibergen Hilversum - Elke week zat ik aan de buis gekluisterd wanneer tante Es in haar kleurrijke jurk met een breed gebaar vroeg: "Wie is je vader, wie is je moeder?" Het was een vraag die al zoveel verhalen had blootgelegd, maar bij ons thuis had het een veel diepere resonantie. De familie van mijn moeder was altijd duidelijk geweest, maar de kant van mijn vader? Dat was een compleet mysterie.
 |
| De heer Spilleman Eibergen 45 jaar (vader) |
Mijn vader, geboren in de Oorlogswinter, vertelde vaak dat hij het gevoel had anders te zijn dan zijn drie broers. Hij werd altijd een beetje anders behandeld, keek anders naar de wereld, en ergens voelde hij zich altijd een buitenbeentje. Maar waarom? Het verhaal dat rondging was dat hij verwekt was voor een zak aardappelen. Een verhaal dat in de Achterhoek, waar hij vandaan kwam, met een mengeling van schaamte en gêne werd gesproken.
In het pittoreske dorpje Eibergen, te midden van de
uitgestrekte groene velden en eindeloze maisvelden, vond zijn leven een
aanvang. Een paar jaar geleden besloot ik samen met mijn vader terug te keren
naar zijn geboortegrond. We bezochten niet alleen Eibergen, maar ook het
nabijgelegen Haaksbergen en Rekken. Ik herinner me de luchtige geur van het
platteland, de schaduwrijke boerderijen, en de weidsheid die een gevoel van
vrijheid gaf.
 |
| Mario Vogt of toch Spilleman? (ik ben je zoon) |
Tijdens de oorlogsjaren was voedsel schaars en honger een dagelijkse vijand. Mijn oma, een sterke vrouw met een onverzettelijke wil, besloot langs de boeren te gaan voor eten. Zo kwam ze bij boer Spilleman terecht. In ruil voor aardappelen vroeg de boer slechts een knuffel, een gebaar van dankbaarheid voor zijn gulheid. Negen maanden later werd mijn vader geboren.
Mijn oma scheidde van haar man en verhuisde met haar vier
jongens naar Hilversum. Daar ontmoette ze mijn stiefopa, een man die haar hart
wist te winnen. Ondanks een poging van boer Spilleman om haar terug te halen
naar Eibergen, bleef ze in Hilversum, verliefd op haar nieuwe partner en
vastbesloten een nieuw leven op te bouwen.
Mijn vader had altijd het gevoel dat hij niet dezelfde vader
had als zijn broers. Het was een stilzwijgend gegeven, nooit uitgesproken maar
altijd aanwezig. De bevestiging kwam echter pas jaren later, op een moment dat
zijn leven opnieuw een wending zou nemen. Mijn oma, op haar sterfbed, haalde
plotseling een oude vergeelde foto tevoorschijn. Het was een foto van de man
die de echte vader van mijn vader was. Mijn moeder had de foto zorgvuldig
bewaard en gekoesterd, wachtend op het juiste moment om het te onthullen.
Via een app stuurde ik de foto naar mijn vader, wetend dat
het de ontbrekende puzzelstuk zou zijn in zijn zoektocht naar identiteit. Mijn
vader keek naar het gezicht van de man op de foto en voelde een vreemd soort
rust. Eindelijk viel alles op zijn plaats. Tranen rolden over zijn wangen.
Het mysterie van zijn afkomst, het gevoel van anders zijn,
het verhaal van de zak aardappelen – alles werd helder. En hoewel de waarheid
soms bitter kan zijn, bracht het mijn vader ook een onverwachte vrede. Hij was
een kind van de oorlog, geboren uit noodzaak en overleven, maar ook uit een
vorm van liefde en menselijkheid die de tijd had doorstaan.
En zo bleek de vraag "Wie is je vader, wie is je
moeder?" voor ons een brug naar een dieper en complexer verhaal, een
verhaal over oorsprong, familie en de geheimen die ons vormen.
Reacties