XZK for You Media

Eibergen Hilversum - Elke week zat ik aan de buis gekluisterd wanneer tante Es in haar kleurrijke jurk met een breed gebaar vroeg: "Wie is je vader, wie is je moeder?" Het was een vraag die al zoveel verhalen had blootgelegd, maar bij ons thuis had het een veel diepere resonantie. De familie van mijn moeder was altijd duidelijk geweest, maar de kant van mijn vader? Dat was een compleet mysterie. De heer Spilleman Eibergen 45 jaar (vader) Mijn vader, geboren in de Oorlogswinter, vertelde vaak dat hij het gevoel had anders te zijn dan zijn drie broers. Hij werd altijd een beetje anders behandeld, keek anders naar de wereld, en ergens voelde hij zich altijd een buitenbeentje. Maar waarom? Het verhaal dat rondging was dat hij verwekt was voor een zak aardappelen. Een verhaal dat in de Achterhoek, waar hij vandaan kwam, met een mengeling van schaamte en gêne werd gesproken. In het pittoreske dorpje Eibergen, te midden van de uitgestrekte groene velden en eindeloze maisvelden, vo...

In 2005 maakte ik een van de zwaarste keuzes van mijn leven. Ik trok de voordeur achter me dicht en stapte op de fiets, op weg naar mijn vader. Een simpele handeling, maar de last die ik die dag droeg, was allesbehalve simpel. Terwijl ik voor ons huis stond, keek ik omhoog naar het slaapkamerraam van mijn kinderen. Daar stonden mijn kanjers, met onbegrip in hun ogen. Ze wisten niet wat er aan de hand was, maar ze voelden dat er iets onherroepelijks gebeurde. De tranen liepen over mijn wangen terwijl ik hun verwarde blikken opving. Hoe kon ik ze in de steek laten? Het was een gedachte die me niet losliet, en die ik ook nu, jaren later, nog steeds met me meedraag. Die dag op de fiets huilde ik de hele weg. Het voelde alsof mijn hart in stukken was gebroken. Het was niet zomaar een keuze om te vertrekken; het was een beslissing die onvermijdelijk was geworden. Ons huwelijk was stukgelopen, en hoewel ik nooit had gewild dat het zo zou eindigen, moest ik de realiteit onder ogen zien. Mijn v...

Wij hebben een kat die poeslief is, alleen soms kan hij met blazen en grommen en helemaal uit zijn dakje gaan. Dan wordt hij vanuit het niets een onmogelijke kattenkop waar je je maar beter bij uit de voeten kan maken. Kattenkwaad Bram Bram is een sensitieve dakhaas. Zijn oortjes staan werkelijk waar nooit stil. Het zijn de antennes die alles horen, zelfs de kleinste geluidjes hoort hij nog. En als ik fluister, dan zie ik hem nog kijken van : hé maat, ik heb jou door.   Als mijn vrouw ziek in bed ligt, dan springt hij letterlijk voor haar in de bres. Hij bromt op het bed, springt tegen mij aan, laat zijn tanden zien en verdedigt haar met alles wat hij in huis heeft. Ik ben doodsbang voor hem. Er is maar een ding om hem tot bedaren te krijgen en dat te gaan slapen op de logeerkamer.  Een ‘echtscheiding’ is een feit. Terror kat Bram heeft gewonnen.