In 2005 maakte ik een van de zwaarste keuzes van mijn leven.
Ik trok de voordeur achter me dicht en stapte op de fiets, op weg naar mijn
vader. Een simpele handeling, maar de last die ik die dag droeg, was
allesbehalve simpel. Terwijl ik voor ons huis stond, keek ik omhoog naar het
slaapkamerraam van mijn kinderen. Daar stonden mijn kanjers, met onbegrip in
hun ogen. Ze wisten niet wat er aan de hand was, maar ze voelden dat er iets
onherroepelijks gebeurde. De tranen liepen over mijn wangen terwijl ik hun verwarde
blikken opving. Hoe kon ik ze in de steek laten? Het was een gedachte die me
niet losliet, en die ik ook nu, jaren later, nog steeds met me meedraag.
Die dag op de fiets huilde ik de hele weg. Het voelde alsof
mijn hart in stukken was gebroken. Het was niet zomaar een keuze om te
vertrekken; het was een beslissing die onvermijdelijk was geworden. Ons
huwelijk was stukgelopen, en hoewel ik nooit had gewild dat het zo zou
eindigen, moest ik de realiteit onder ogen zien. Mijn vader had ooit zijn gezin
verlaten voor een andere vrouw, en mijn moeder was ons later kwijtgeraakt aan
de drank. En nu, nu was ik degene die mijn kinderen moest achterlaten. Niet voor
een ander of voor een verslaving, maar toch... het voelde hetzelfde. Ik wilde
geen scheiding. Ik wilde geen gezin dat uiteen viel. Ik had bewust gekozen om
te trouwen en kinderen te krijgen. Voor mij was een gezin ‘het leven’. Maar
soms loopt het leven anders dan je had gehoopt.
De afgelopen jaren heb ik moeten accepteren dat ik mijn
kinderen niet dagelijks kon zien opgroeien. Het was geen keuze die ik
vrijwillig maakte, maar het leven gaat door. Ik weigerde om in de put te
blijven zitten. Het leven is te kostbaar en te mooi om dat toe te laten. Het
idee van een ‘tweede leg’ is vaak voorbijgekomen. Misschien zou dat gevoel van
een gezin daarmee terugkomen. Maar ik heb het nooit gewild. Ik heb twee
kinderen, en dat is genoeg voor mij. Bovendien kon ik het beeld van nog een
scheiding en opnieuw een huis verlaten, niet verdragen. Weer een kind niet zien
opgroeien? Nee, dat zou ik niet aankunnen.
Nu, in 2023, kijk ik terug en realiseer ik me dat ik
tevreden ben met de keuzes die ik heb gemaakt. Natuurlijk, ik vraag me wel eens
af hoe het zou zijn geweest, maar dat is als achterom kijken naar een koe – het
verandert niets. Ik troost me met de gedachte dat een tweede leg niet altijd de
oplossing is, en dat het goed is zoals het is. Het leven heeft zijn eigen
manier om dingen op hun plek te laten vallen, en ik heb geleerd dat je soms
moet accepteren wat is, en koesteren wat je hebt.
Het was niet het leven dat ik voor mezelf had voorgesteld, maar het is wel het leven dat ik leef. En dat, op zichzelf, is genoeg.
Reacties