Muziek die verbindt – Jan Vayne, N’Joy en een moment met mijn vader

Eemnes- Er zijn van die middagen die in je geheugen blijven hangen. Zondag 2 november was er zo één. Ik had twee kaartjes gekocht voor een prachtig concert in het Huis van Eemnes: Jan Vayne samen met het geweldige koor N’Joy. Een middag vol muziek, emotie en herinneringen, maar vooral een middag samen met mijn vader.

De zaal was tot de nok gevuld en vanaf de eerste noot wist Jan Vayne iedereen te raken. Zijn doorleefde improvisaties gingen naadloos over in de heldere, vrolijke klanken van het koor. Wat het extra bijzonder maakte: het publiek mocht verzoekjes doen.

Ik kon het niet laten om aan Jan te vragen of hij iets van Ludovico Einaudi wilde spelen. En jawel, even later vulde de zaal zich met die herkenbare melancholische klanken. Slechts een minuut, maar precies lang genoeg om kippenvel te krijgen en om vast te leggen in de video hieronder.

Het mooiste van de middag was niet eens de muziek zelf, maar dat ik hier samen met mijn vader zat. Mijn paps, die leeft met dementie, maar die die middag alles even leek te vergeten. De muziek voerde de boventoon en dat was precies wat we nodig hadden.

Na het concert dronken we samen nog een biertje in het café ernaast, waar toevallig ook een liveband speelde. Nederlandse liedjes, en tot mijn verrassing zong mijn vader zachtjes mee.
Het was één van die momenten waarop ik dacht: dit is goud waard.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Mores. Wat mag nog wel?

Het woord mores hoor je niet vaak meer. Maar sinds het proces tegen Marco Borsato blijft het in mijn hoofd hangen. Want wat mag er nog wél? En waar ligt de grens tussen menselijkheid en misverstand? Afgelopen week draaide het nieuws om twee dingen: de verkiezingen en het proces tegen Marco Borsato. Twee totaal verschillende werelden, maar allebei vol spanning, oordeel en emotie. Marco moest uitleggen waarom hij aan een 15-jarig meisje had gezeten. Hij zou naar boven zijn gegaan, terwijl hij wist dat zij naakt in bed lag. Het is een verhaal dat schuurt, dat vragen oproept en dat je niet zomaar naast je neerlegt. Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt wat daarop lijkt. Maar zulke verhalen zetten me wel aan het denken. Want waar ligt de grens nog? Wanneer is iets nog gewoon menselijk, en wanneer is het opeens verdacht? In de tijd dat mijn kinderen klein waren, stond ik weleens met een van hen onder de douche. Dat was vanzelfsprekend. Warm water, lachen, sop in het haar. Gewoon vader en kin...

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt. Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

Vijf voor twaalf bij dementie: wanneer beslissen we dat het genoeg is?

Een aantal jaar geleden zei mijn schoonvader aan de keukentafel dat hij nooit wilde leven met dementie. Hij had het bij de notaris vastgelegd. “Als ik ooit zo word als mijn schoonmoeder, dan wil ik dat niet meemaken,” zei hij resoluut. We knikten, enigszins ongemakkelijk. Toen leek het nog iets dat ver weg lag. Maar dat moment is nu. Mijn schoonvader weet niet meer wie hij is. Hij loopt vijf minuten nadat hij van de wc komt alweer richting de deur. We zeggen: “Je bent net geweest.” “O ja, is dat zo?” antwoordt hij verbaasd. Hij herkent onze namen niet meer, maar ergens voelt hij nog dat we goed volk zijn. Gesprekken zijn allang niet meer mogelijk. Vroeger kon hij honderduit praten over voetbal. “Pap,” zei mijn vrouw dan, “je weet toch dat Gilbert niets met voetbal heeft?” Maar hij vroeg toch: “Heb je Ajax–Feyenoord gezien?” Uit beleefdheid zei ik dat het een mooie wedstrijd was. “Hoeveel was het geworden?” vroeg ik daarna voorzichtig. Hij wist het niet meer. Dat waren d...

De bielzenmars van verandering over menselijkheid, veerkracht en het tempo van organisaties

Soms voelt verandering op je werk als een bielzenmars. Zwaar, oncomfortabel, en precies bedoeld om te testen of je nog samen loopt. Wie weleens Kamp Van Koningsbrugge kijkt, kent die mars. Een houten balk op je schouders, altijd net te zwaar, net te lang, net te ver. Je komt nooit echt “uit” met je passen, en dat is precies de bedoeling. Het gaat niet om spierkracht, maar om veerkracht. Om samenwerken, vertrouwen en karakter. Soms lijkt werken in een veranderende organisatie precies zo’n bielzenmars. Ik heb dat ooit van dichtbij meegemaakt. Een warm familiebedrijf waar ik met trots werkte, veranderde langzaam van koers. Wat ooit begon met korte lijntjes, humor en besluiten aan de koffietafel, werd steeds formeler en afstandelijker. Er kwamen lagen, regels, protocollen. De spontaniteit verdween, het vertrouwen brokkelde af. Het voelde alsof iemand anders het tempo bepaalde, en wij alleen nog maar meeliepen. Zoals bij de bielzenmars: je probeert bij te blijven, maar er...

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

Vader en Zoon in de slipstream van Formule 1 – Meer dan alleen een race

Een vader-zoonavond vol Formule 1-sfeer bij Viaplay. Van samen racen kijken tot een ontmoeting met kampioen Rocco Coronel. De jongen die ooit bij zijn vader op schoot zat en nu zelf aan de start verschijnt. Het was weer tijd voor een echt vader-zoonmomentje. Eerst samen thuis voor de buis Formule 1, kopje thee met een brownie, en volop racepraat. Daarna stapten we in de auto richting Hilversum, naar het Media Park, waar Vrooooom wordt opgenomen: het programma waarin Rob Kamphues samen met zijn gasten terugblikt op het Formule 1-weekend. Met samenvattingen, analyses, interviews en natuurlijk het laatste nieuws. In de uitzending verscheen ineens een verrassende gast: Rocco Coronel. De naam deed meteen een belletje rinkelen. Hij had net zijn eerste kampioenschap binnengehaald. De titel in het Britse Ginetta Junior Championship op Donington Park. De veertienjarige coureur uit Eemnes had genoeg aan een vierde plek in de slotrace om de titel veilig te stellen. De tekst gaat verder onder de f...

Kaakchirurg Cnossen met pensioen

Blaricum - Jarenlang was hij de Friese Vlag op de afdeling kaakchirurgie in het Tergooiziekenhuizen in Blaricum, maar nu is J. Cnossen met pensioen. Per 1 januari 2010 is hij door W. Bouwman opgevolgd. Al vanaf kleins af aan heb ik een abonnement op de afdeling kaakchirurgie, maar de volledige naam van dit specialisme is ‘mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie’. Dat krijg je als je zo vaak in de persoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis hebt gezeten, of erger nog, in zijn ligstoel hebt gelegen. Ik kwam altijd via mijn tandarts bij de kaakchirurg Cnossen terecht. Voor het trekken van mijn hoektanden, verstandskiezen en afgebroken kiezen ben ik er geweest, maar ik kwam er ook voor mijn wortelpuntontstekingen. Gek genoeg wilde ik juist altijd naar hem toe en dat terwijl hij mij jarenlang ontzettend veel, maar op zeer vakkundige wijze, pijn had gedaan. Hij was een man van weinig woorden. Als hij mij had behandeld, dan had ik ook geen woorden meer. Ik had al pijn als ik kwam, maar als ...

De wereld digitaliseert… maar waar blijft de mens?

In een wereld waarin alles digitaal wordt, lijkt echt contact steeds zeldzamer. Maar soms, op een onverwacht moment, herontdek je wat verbinding écht betekent. We hebben bereik, maar geen ontvangst. We scannen, tikken en klikken en denken dat we verbinding met elkaar hebben. Maar verbinding is geen verbinding als er niemand is die antwoordt met een stem. In de trein kijkt iedereen omlaag. Bij het loket is het stil. In restaurants zit een QR-code op tafel. Doktersvragen? Plan online. Boodschappen? Scan hier. Soms voelt het alsof we langzaam veranderen in digitale wezens: met volle clouds, maar lege harten. Op de zorgboerderij waar ik als vrijwilliger werk, is het een andere wereld. Geen mobieltjes. Geen meldingen. Alleen mensen. Aan tafel wordt gepraat, gelachen en geluisterd. Er wordt koffie geschonken, en tijd gemaakt voor elkaar. Daar voel ik wat echte verbinding is. En dan is er mijn vader. Hij leeft met dementie, en vergeet soms dingen....

XZK for You Media

Zoeken in deze blog