Mores. Wat mag nog wel?

Het woord mores hoor je niet vaak meer. Maar sinds het proces tegen Marco Borsato blijft het in mijn hoofd hangen. Want wat mag er nog wél?

En waar ligt de grens tussen menselijkheid en misverstand?

Afgelopen week draaide het nieuws om twee dingen: de verkiezingen en het proces tegen Marco Borsato. Twee totaal verschillende werelden, maar allebei vol spanning, oordeel en emotie.

Marco moest uitleggen waarom hij aan een 15-jarig meisje had gezeten. Hij zou naar boven zijn gegaan, terwijl hij wist dat zij naakt in bed lag. Het is een verhaal dat schuurt, dat vragen oproept en dat je niet zomaar naast je neerlegt.

Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt wat daarop lijkt. Maar zulke verhalen zetten me wel aan het denken. Want waar ligt de grens nog? Wanneer is iets nog gewoon menselijk, en wanneer is het opeens verdacht?

In de tijd dat mijn kinderen klein waren, stond ik weleens met een van hen onder de douche. Dat was vanzelfsprekend. Warm water, lachen, sop in het haar. Gewoon vader en kind. Er zat niets verkeerds achter, niets spannends, alleen zorg en nabijheid. Mijn toenmalige vrouw vond dat ook niet raar. Het hoorde bij de geborgenheid van ons gezin.

Maar soms vraag ik me af: zou ik dat nu, in deze tijd, nog doen? Alleen die gedachte al maakt me ongemakkelijk. Niet om wat ik toen deed, maar om hoe het misschien nu bekeken zou worden.

De tijd is veranderd. De mores zijn veranderd. Wat ooit normaal was, wordt nu door een andere bril bekeken. Waar vroeger een knuffel of een hand op een schouder vanzelfsprekend was, wordt nu eerst gewogen, geïnterpreteerd en soms zelfs verdacht.

Ik begrijp dat we alert moeten zijn op grensoverschrijdend gedrag. Dat is belangrijk, en nodig. Maar ergens is er ook iets verloren gegaan. Iets zachts, iets vertrouwds. We lijken met elkaar bang geworden voor aanraking. Bang voor wat een ander ervan zou kunnen denken.

Misschien komt het doordat we tegenwoordig overal een mening over hebben. Niets blijft nog gewoon wat het is. En soms verlang ik terug naar de tijd dat een knuffel gewoon een knuffel was, zonder bijsluiter of risicoanalyse.

Misschien is dát wel de mores van nu:
dat we niet meer durven voelen zonder na te denken.