XZK for You Media

Ik neem plaats tegenover een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Zij gaat straks op de foto. Mijn taak? Haar aan het lachen krijgen. Simpel, zou je denken. Maar wat zeg je dan? “Je weet het misschien niet,” begin ik, “maar ik was vroeger al verliefd op je. Op de lagere school. Jij zat altijd bij het raam en ik... ik keek alleen maar.” Ze schiet al een beetje in de lach. Mooi. “En nu,” zeg ik met een zucht, “wil ik met je trouwen?” Ze kijkt verbaasd, maar geamuseerd. “Maar ik heb een vriend,” zegt ze. “Geeft niks,” fluister ik samenzweerderig. “We trouwen gewoon stiekem. Niemand hoeft het te weten. Toch?” Ze lacht. Hardop. Missie geslaagd. En dát is precies de bedoeling. Niet de liefde verklaren, hoewel het goed werkt, maar die glimlach vangen. Want ik figureer. Mijn gezicht mag dan niet op de voorgrond verschijnen, maar ik ben er wel. Achter de lach. Achter het verhaal. Ik mag niks zeggen over het project zelf. Alleen dat er gelachen moest worden. Later vertel ik er misschien nog ee...

In 2005 maakte ik een van de zwaarste keuzes van mijn leven. Ik trok de voordeur achter me dicht en stapte op de fiets, op weg naar mijn vader. Een simpele handeling, maar de last die ik die dag droeg, was allesbehalve simpel. Terwijl ik voor ons huis stond, keek ik omhoog naar het slaapkamerraam van mijn kinderen. Daar stonden mijn kanjers, met onbegrip in hun ogen. Ze wisten niet wat er aan de hand was, maar ze voelden dat er iets onherroepelijks gebeurde. De tranen liepen over mijn wangen terwijl ik hun verwarde blikken opving. Hoe kon ik ze in de steek laten? Het was een gedachte die me niet losliet, en die ik ook nu, jaren later, nog steeds met me meedraag. Die dag op de fiets huilde ik de hele weg. Het voelde alsof mijn hart in stukken was gebroken. Het was niet zomaar een keuze om te vertrekken; het was een beslissing die onvermijdelijk was geworden. Ons huwelijk was stukgelopen, en hoewel ik nooit had gewild dat het zo zou eindigen, moest ik de realiteit onder ogen zien. Mijn v...