Hilversum - Het gekke is dat ik zoveel aan mijn ouders moet denken. Ik besef misschien wel dat er een bepaalde houdbaarheidsdatum op zit. Ik realiseer me dat de tijd voorbijvliegt. Het leven niet eeuwig is. Dat we nu hier zijn en dat we ooit weer weggaan, voor altijd.
Papa |
Ik zie dat hij naar woorden zoekt, je brabbelt iets, je hakkelt
over bijna elk woord. ‘Zeg het dan. Zeg het dan’, er gebeurt niets verstaanbaars…Oh,
wat heb ik met je te doen joh. Volgens anderen valt het moeizame praten wel
mee. Ik weet het niet hoor, maar bij mij komt er weinig uit. Ik voel pijn in
mijn rechterbeen? Voel ik nou de struggle van jouw leven pap?
Je glimlacht. Je bent blij. Ik zie het aan je oogjes. Je
probeert zinnen te maken. Ik knik. Ik laat je uitpraten.
‘Er komen appels aan de boom, mooi he?’, zegt hij moeizaam.
‘Ja, dat is zeker mooi’, antwoord ik braaf. Ik zal maar niet zeggen dat onze appels
vier keer zo groot zijn. Dat is niet aardig. ‘Zijn die van jullie te eten?’,
vraag ik op een rustige toon.
‘Ze zijn wat zuur’, mompelt hij.
‘Net als sommige mensen’, maar ik slik gauw mijn woorden in. Wat voegt het toe?
Ik ben blij omdat, ik zie dat hij zich beter kan bewegen dan
een tijdje geleden. Dat is eigenlijk het belangrijkste voor mij op dit moment.
Ik ben gerust. Ik ben een product van mijn ouders. Ik zie graag dat ze gelukkig
zijn. Hun leven resoneert. Ik voel het, maar kan niet altijd weten wat ze
denken. Wat ze voelen. Hun struggels.
Gerelateerde berichten
14-11-2021 Papa waarom ben je zo onbereikbaar?
Reacties
Een reactie posten