XZK for You Media

Mijn vader leeft met dementie. Het contact wordt steeds moeilijker, maar zijn liefde voor muziek is gebleven. In deze blog neem ik je mee in een bezoek aan hem. Over onbegrijpelijke zinnen, onverwachte momenten en een oude piano die nog altijd klinkt als een stukje geluk. Mijn vader is altijd gek geweest op pianospelen. Al jarenlang zit hij achter die vertrouwde toetsen te pingelen. Niet dat hij ooit echt mooi heeft gespeeld – en dat weet hij zelf eigenlijk ook wel – maar dat doet er niet toe. Als ik hem zie zitten, met een tevreden blik en zijn vingers op de toetsen, dan maakt het me blij. Want dáár zit hij nog. Daar is hij even in zijn element. Praatjes over alledaagse dingen gaan niet meer. Hij hakkelt, struikelt over woorden, en zinnen zijn amper nog te vormen. In het begin waren het nog drie woorden, waarvan ik er vijf maakte om te begrijpen wat hij bedoelde. Tegenwoordig zijn het losse klanken, half uitgesproken woorden. Maar ik probeer hem uit te laten praten. Onderbreken heef...

Het zonlicht danste speels over de blauwe lak van mijn geliefde cabriolet terwijl ik mijn vader meenam op een rit door de tijd. Met elke kilometer die we aflegden, werden niet alleen de wegen onder ons doorgerold, maar ook herinneringen en emoties die als landschappen aan ons voorbijtrokken. In de stilte van onze gedeelde momenten, realiseerde ik me hoe weinig mijn vader de laatste jaren vroeg over mijn leven, mijn werk. Hoe ik hunkerde naar een blijk van interesse, naar een simpele vraag over mijn dagelijkse bezigheden. Misschien was het egoïstisch van mij om te hopen dat hij ooit uit eigen beweging mijn werkomgeving zou willen zien, maar die hoop was er wel. En toch bleef die verwachting onvervuld. Dus nam ik het heft in eigen handen, en besloot ik hem mee te nemen op deze rit. Een poging om hem een glimp te laten opvangen van mijn wereld, voor het geval dat hij ooit niet meer in staat zou zijn om dat zelf te doen. Het was een rit van hoop, van verlangen naar verbinding...

Je hebt dezelfde ogen En ik krijg steeds jou trekken om mijn mond Vroeger was ik driftig Vroeger was jij driftig Texel Vader en Zoon op 15 mei 2017 Jij deed je autoraampje naar beneden en plotseling sloeg je met je vuist op het gezicht van de man die naast onze auto was komen te staan? Je gaf gas en we scheurden dwars door Bussum heen om van hem af te komen…nachten heb ik er niet van kunnen slapen. Maar we hebben onze rust gevonden En we zitten naast elkaar Op een bankje op Texel En we zeggen niet zoveel Voor alles wat jij doet Heb ik hetzelfde ritueel Papa, ik lijk steeds meer op jou Ik heb dan niet dezelfde handen Maar wel jouw rimpels in mijn huid Jij hebt jouw idee Ik heb mijn idee En we zwerven in gedachten Maar we komen altijd thuis De waarheid die ik zocht Die ik nooit heb gevonden, alleen een beetje tocht Ik heb vergeefs gezocht en echt niet heel even Maar al heel mijn leven Goed gedaan papa. Je hebt een geweldig kind opgevoed En misschien ben ik geworden...

Waar is mijn papa gebleven waar ik vroeger zo tegenop keek? Die stoere pap die auto’s kon omgooien. Een papa die kon vechten als een leeuw. Die door ruiten ging, maar na zoveel jaren ineens zijn tranen niet meer kan onderdrukken, omdat er een veerboot tegen een taxiboot botste in de buurt van Terschelling. Mijn paps wordt steeds dover en dover. Ik weet het zeker dat hij ook licht dementeert. Hij kan soms antwoorden die niets met de vraag te maken hebben. ‘Hou je nog een beetje van je zoon?’ Ik vraag dat omdat ik bang ben dat hij mij vergeet. Je glimlacht naar me. ‘Nou!’ Ineens begin je onsamenhangend verhaal tegen mij te brabbelen. Ik vind het heel vervelend dat ik dingen over mijn vader ga vragen, omdat hij mij niet meer kan horen of geen flauw benul heeft waar ik het over heb, wat er in mij leeft, wat mij nou precies bezighoud. Mijn schoonvader zegt het gewoon: ‘Ik krijg steeds meer moeite krijgt met zijn korte termijn geheugen. Ik kan naar een voetbalwedstrijd kijken en een da...

Je praat maar hakkelt over bijna elke woord. Echte vloeiende zinnen komen er nog nauwelijks uit. Hoewel ik niet merk dat je er last van hebt, heb ik wel met je te doen. Bij elke ontmoeting waar een paar maanden tussen zit heeft het proces weer een stapje teruggedaan. De woorden die je gebruikt gaan over andere dingen. Niet de dingen wat er in mijn leven speelt. Ik vind het lastig. Begrijpen wij elkaar nog wel? Weet je nog wie ik ben? Out of the Blue zegt ie: ‘Ik heb nieuwe schoenen, hoe vind je ze?’ Dat vraagt een klein kind aan zijn moeder. ‘Ja ze zijn prachtig.’ Ik praat maar een beetje mee. Als je niet alle zinnen meer kan verstaan, hoe weet ik dan of we elkaar nog begrijpen? Jij praat maar door over een kind wat nog steeds voor loopt in zijn ontwikkeling. Wil je nog weten hoe het met mijn evolutie gaat pap? Gerelateerde berichten Papa! Ik ben het, je zoon

Huizen - Ik heb het er al eens vaker over gehad. Ik mis mijn vader elke dag. Hoe kan dat nou, hij leeft immers toch nog? Ja, dat klopt, hij leeft nog steeds. Gelukkig, maar ik ben niet meer in beeld bij hem. Hij ziet mij niet meer staan, en ik hem misschien ook niet meer. Hoe kan dat nou? Is daar een verklaring voor? Stel ik wel de goede vragen aan mezelf? De afgelopen jaren ben ik mijn vader kwijtgeraakt, terwijl hij er nog 'gewoon' is, maar ik ben niet meer in beeld. Het is net alsof hij in een andere wereld terecht is gekomen, zonder mij. Alsof hij verhuisd is naar een hele andere stad, en waar communicatie niet meer mogelijk is. We zitten met onze ruggen naar elkaar toe. "Hou je nog van mij? Ik hou nog steeds van jou." "Hallo, ben je daar nog?" piep piep piep...de verbinding is verbroken. Ik vind het lastig om van hem zo weinig te zien en te voelen. Ik mis je interesse, jou oprechte belangstelling. "Gaan jullie nog met vakantie, waar gaan jullie hee...

Hilversum - Het gekke is dat ik zoveel aan mijn ouders moet denken. Ik besef misschien wel dat er een bepaalde houdbaarheidsdatum op zit. Ik realiseer me dat de tijd voorbijvliegt. Het leven niet eeuwig is. Dat we nu hier zijn en dat we ooit weer weggaan, voor altijd. Papa Ik zit nu bij paps aan de keukentafel. Hij kijkt mij aan met zijn lieve blauwe oogjes. Wat gaat er allemaal in je om man? Dat vraag ik mezelf af. Waar denk je aan? Ben je trots, ben je voldaan? Ik zie dat hij naar woorden zoekt, je brabbelt iets, je hakkelt over bijna elk woord. ‘Zeg het dan. Zeg het dan’, er gebeurt niets verstaanbaars…Oh, wat heb ik met je te doen joh. Volgens anderen valt het moeizame praten wel mee. Ik weet het niet hoor, maar bij mij komt er weinig uit. Ik voel pijn in mijn rechterbeen? Voel ik nou de struggle van jouw leven pap? Je glimlacht. Je bent blij. Ik zie het aan je oogjes. Je probeert zinnen te maken. Ik knik. Ik laat je uitpraten. ‘Er komen appels aan de boom, mooi he?’, zegt hi...

Waarom krijg ik je nooit aan de telefoon als ik je bel? Waarom neemt er altijd iemand anders op? Waarom hoor ik je stem niet meer? Wie of wat houdt me weg van jou? Is zij het? Is zij het? Zie je wel. Je zegt niets. Je zwijgt. Je zwijgt zoals altijd. Wie zwijgt stemt toe, toch? Hallo, waar is mijn stoere papa? Waar is mijn grote voorbeeld? Het is alsof je de deur bent uitgegaan om een pakje sigaretten te halen, en nooit meer bent teruggekomen. De vlam werd een vuurtje. Het vuurtje werd een vlammetje. Het vlammetje is uitgewaaid. De bloem is uitgebloeid. De blaadjes zijn er vanaf. Papa waarom ben je zo onbereikbaar. Waarom krijg ik je nooit meer aan de telefoon? Papa waarom hoor ik je stem niet meer. KOM TERUG PAPA!!!

Je vertelt me elke dag hetzelfde verhaal. Maar het verhaal wordt steeds kleiner. Met alsmaar minder woorden. De klok tikt traag en droog, en je begint over vroeger. Over de tijd van Karres. Je bent op zoek naar de juiste woorden, maar op dat ene woord kan je niet komen. Ik weet nog dat we samen fietsten op Schiermonnikoog, wandelde in Berlijn. We hebben herinneringen gemaakt. Ik loop over het tuinpad van mijn vader naar de achterdeur. Je handen glijden over de toetsen van de piano. Alleen in mijn dromen zie ik je onwennig gebaren. En je lachte. Ik voel je in mijn hart. Je hebt niets meer te verwachten, niets meer te vrezen. Je bent tevreden hoe het is gegaan. We doen de gordijnen dicht, het wordt donker. Donker tot aan het ochtendlicht. Daar lig je eenzaam en bang. Wat duurt de nacht toch ongelofelijk lang. Elvis, Elvis. Gerelateerde berichten 25-04-2022:  Doe Maar Gewoon