Je vertelt me elke dag hetzelfde verhaal. Maar het verhaal wordt steeds kleiner. Met alsmaar minder woorden. De klok tikt traag en droog, en je begint over vroeger. Over de tijd van Karres.
Je bent op zoek naar de juiste woorden, maar op dat ene woord kan je niet komen. Ik weet nog dat we samen fietsten op Schiermonnikoog, wandelde in Berlijn. We hebben herinneringen gemaakt.
Ik loop over het tuinpad van mijn vader naar de achterdeur. Je
handen glijden over de toetsen van de piano. Alleen in mijn dromen zie ik je
onwennig gebaren. En je lachte. Ik voel je in mijn hart.
Je hebt niets meer te verwachten, niets meer te vrezen. Je
bent tevreden hoe het is gegaan. We doen de gordijnen dicht, het wordt donker.
Donker tot aan het ochtendlicht.
Daar lig je eenzaam en bang. Wat duurt de nacht toch ongelofelijk
lang. Elvis, Elvis.
Gerelateerde berichten
25-04-2022: Doe Maar Gewoon
Reacties
Een reactie posten