Waar is mijn papa gebleven waar ik vroeger zo tegenop keek? Die stoere pap die auto’s kon omgooien. Een papa die kon vechten als een leeuw. Die door ruiten ging, maar na zoveel jaren ineens zijn tranen niet meer kan onderdrukken, omdat er een veerboot tegen een taxiboot botste in de buurt van Terschelling.
Mijn paps wordt steeds dover en dover. Ik weet het zeker dat hij ook licht dementeert. Hij kan soms antwoorden die niets met de vraag te maken hebben.
‘Hou je nog een beetje van je zoon?’ Ik vraag dat omdat ik
bang ben dat hij mij vergeet. Je glimlacht naar me. ‘Nou!’ Ineens begin je onsamenhangend
verhaal tegen mij te brabbelen.
Ik vind het heel vervelend dat ik dingen over mijn vader ga
vragen, omdat hij mij niet meer kan horen of geen flauw benul heeft waar ik het
over heb, wat er in mij leeft, wat mij nou precies bezighoud.
Mijn schoonvader zegt het gewoon: ‘Ik krijg steeds meer moeite
krijgt met zijn korte termijn geheugen. Ik kan naar een voetbalwedstrijd kijken
en een dag later weet ik de uitslag niet meer.’
Het is fijn om te weten dat er iets met zijn geheugen aan de
hand is. Dat hij het benoemd komt bij mij binnen als een opluchting. Als hij
het dan over dinges heeft kan ik niet boos op hem worden.
Zou je er alsjeblieft met mij over willen praten? Ik zou je beter
begrijpen. Ik zou opgelucht zijn. Ik zou niet meer boos op je zijn als je het
over dinges hebt. Praat met mij, papa, alsjeblieft. PAPA!!!!
Gerelateerde berichten
Hebben wij dezelfde achternaam?
Reacties
Een reactie posten