XZK for You Media

Vergeten is een van de meest angstaanjagende dingen die een mens kan overkomen. Je eigen dochter niet meer herkennen, zoeken naar herkenningspunten die er niet meer zijn, niet meer weten waar het toilet is, niet meer weten wat je voelt. En misschien wel het ergste: niet meer kunnen uitspreken wat je denkt. Wanneer bereiken we het punt waarop we onszelf afvragen of dit nog menswaardig is? En wie bepaalt dat? Zelfs als je, in heldere momenten, het leven uit handen hebt gegeven aan je vrouw of dochter, en dit hebt laten vastleggen bij de notaris, wie beslist dan of het leven nog waardig is? Dementie in de familie - hier was iets vroeger, maar wat ook alweer? Mijn schoonvader, nog volledig bij zijn volle verstand, heeft ooit zijn wensen vastgelegd. Als hij ooit in deze staat zou komen, zo zei hij, wilde hij niet verder leven. Hij vertrouwde zijn vrouw en dochter om die beslissing voor hem te maken wanneer hij dat zelf niet meer kon. Maar nu het moment daar is, blijkt het idee van een spuit

Dementie binnen de familie roept veel vragen op. Wat gebeurt er in iemands hoofd als ze niet meer weten door welke plaats ze rijden? Als de uitslag van de klassieker tussen Ajax en Feyenoord verdwijnt in een mist van vergeten? Als ze de herinnering aan dat gezellige diner bij de Molen kwijtraken, of de diepgaande gesprekken die we ooit samen voerden? Vader en zoon momentje Hoe voelt het wanneer het leven tussen je vingers wegglijdt? Als je niet meer weet wat je gisteravond hebt gegeten, of wat er tien minuten geleden is gezegd? Wanneer je alleen nog in het heden leeft, terwijl de geschiedenis – die je zo vormde – langzaam vervaagt? Het is hartverscheurend om te zien hoe alles wat iemand was, langzaam verdwijnt, alsof het nooit heeft bestaan. Maar ergens is er ook een sprankje hoop, een lichtpuntje: ze weten nog steeds wie we zijn, onthouden onze namen, herkennen ons gezicht. Als familie is het verleidelijk om je te fixeren op alles wat verloren is gegaan, op wat iemand niet meer weet o

Waar is mijn papa gebleven waar ik vroeger zo tegenop keek? Die stoere pap die auto’s kon omgooien. Een papa die kon vechten als een leeuw. Die door ruiten ging, maar na zoveel jaren ineens zijn tranen niet meer kan onderdrukken, omdat er een veerboot tegen een taxiboot botste in de buurt van Terschelling. Mijn paps wordt steeds dover en dover. Ik weet het zeker dat hij ook licht dementeert. Hij kan soms antwoorden die niets met de vraag te maken hebben. ‘Hou je nog een beetje van je zoon?’ Ik vraag dat omdat ik bang ben dat hij mij vergeet. Je glimlacht naar me. ‘Nou!’ Ineens begin je onsamenhangend verhaal tegen mij te brabbelen. Ik vind het heel vervelend dat ik dingen over mijn vader ga vragen, omdat hij mij niet meer kan horen of geen flauw benul heeft waar ik het over heb, wat er in mij leeft, wat mij nou precies bezighoud. Mijn schoonvader zegt het gewoon: ‘Ik krijg steeds meer moeite krijgt met zijn korte termijn geheugen. Ik kan naar een voetbalwedstrijd kijken en een da