Dementie binnen de familie roept veel vragen op. Wat gebeurt
er in iemands hoofd als ze niet meer weten door welke plaats ze rijden? Als de
uitslag van de klassieker tussen Ajax en Feyenoord verdwijnt in een mist van
vergeten? Als ze de herinnering aan dat gezellige diner bij de Molen
kwijtraken, of de diepgaande gesprekken die we ooit samen voerden?
Vader en zoon momentje |
Als familie is het verleidelijk om je te fixeren op alles
wat verloren is gegaan, op wat iemand niet meer weet of kan. We rouwen om het
verlies van de persoon zoals we die kenden, de gesprekken die we niet meer
kunnen voeren, de herinneringen die niet meer gedeeld kunnen worden. Maar in
die rouw schuilt ook een gevaar: het vergeten van wat er nog wél is. Mijn beide
(schoon)vaders worden steeds vergeetachtiger. Het woord “dementie” gebruik ik
alleen om anderen te helpen begrijpen, want iedereen heeft zo zijn eigen
gedachten bij dat woord. Voor mij zijn ze meer dan hun diagnose.
Beide vaders kunnen nog steeds genieten van de kleine
dingen: samen aan tafel eten, een wandeling maken, fietsen door het park. Ze
kleden zichzelf nog aan, en hoewel de bestemming soms onduidelijk is, kunnen ze
nog steeds ergens naartoe gaan. We kunnen ze nog steeds vasthouden, knuffelen,
omhelzen. Hun aanwezigheid, hoe anders die nu ook is, blijft een kostbaar goed.
Het is moeilijk om vast te houden aan wat blijft, wanneer er
zoveel verloren gaat. Maar zolang ze er nog zijn, is dat wat telt.
Gerelateerde berichten
15-03-2023: Jij bent mijn mooiste cadeautje
21-12-2022: Vader vermist
05-11-2022: Papa, weet je nog wie ik ben?
23-10-2022: Hebben we dezelfde achternaam?
08-10-2022: Ik mis mijn vader elke dag
Reacties
Een reactie posten