Weet je waar ik kippenvel van krijg? Als een vader tegen zijn dochter zegt: ‘Jij bent mijn allermooiste cadeautje wat ik ooit heb gehad.’ Als hier geen vorm van liefde en dankbaarheid in zit, dan weet ik het niet meer.
Je bent mijn mooiste cadeautje.
Die woorden gaan vaak door mijn hoofd, als ik onderweg ben, in bed lig of onder de douche sta. Hoe belangrijk is het voor een kind om door een ouder te worden gezien, echt gezien? Om te voelen dat je er mag zijn, dat je geliefd bent, gewoon omdat je er bént?
Toch is het niet vanzelfsprekend dat een ouder zich zo uitspreekt. Soms kan een ouder het simpelweg niet. De liefde zit er dan misschien wel, maar de woorden blijven steken. Of misschien heeft die ouder zelf nooit zulke woorden gehoord van zijn of haar eigen ouders. Hoe kun je dan iets geven dat je zelf nooit hebt ontvangen?
En toch. Soms breekt dat patroon. Soms vindt iemand de woorden. En dat raakt. Zoals bij mijn schoonvader. Hij wordt dit jaar 87, een leeftijd waarop je zou kunnen denken dat woorden er niet meer zo toe doen. Maar niets is minder waar. Zijn geheugen laat hem steeds vaker in de steek, maar déze woorden blijft hij zeggen: ‘Je bent mijn mooiste cadeautje.’
Ik ben trots op hem. Trots dat hij, ondanks alles, de kracht vindt om zich zo liefdevol uit te spreken naar zijn dochter. Misschien heeft hij het vroeger niet geleerd. Misschien kost het hem moeite. Maar wat een geluk dat hij het doet. Want hoe lang je ook leeft, hoe oud je ook bent: de woorden van je ouder kunnen je hart nog steeds vullen.
Ik hoop dat hij het nog heel lang blijft zeggen. Voor haar. Voor zichzelf. En voor iedereen die eraan herinnerd wil worden dat liefde zich soms verstopt in eenvoudige woorden. Woorden die, als ze eenmaal zijn uitgesproken, nooit meer vergeten worden: Je bent mijn mooiste cadeautje.
Reacties