XZK for You Media

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het

"Weet je nog dat je acht jaar geleden met je dochter in een ballon hebt gevaren?" vraag ik hem. Zijn ogen vernauwen zich terwijl hij zoekt naar een herinnering die allang vervlogen is. "Nee, ik kan het me niet meer herinneren," zegt hij uiteindelijk. De ballonvaart was een van de mooiste dingen die hij ooit had meegemaakt, iets wat hij nooit zou vergeten, dacht hij toen. "Ook niet toen je boven de naturistencamping vloog? Je vond dat zo interessant," probeer ik nog een keer. Maar het blijft stil. De opwinding die hij destijds voelde, de verhalen die hij honderduit vertelde op zijn 80e verjaardag – alles is verdwenen. Het moeilijkste moment moet nog komen: dat hij ons niet meer herkent. Ik leg een fotoboek voor hem neer, vol met beelden van die onvergetelijke ballonvaart. Hij bladert erdoorheen en knikt af en toe, misschien als een reflex, misschien omdat hij denkt dat dat van hem verwacht wordt. Maar aan zijn ogen zie ik dat de herinnering niet terugkeer

In onze onverzadigbare jacht naar meer – meer succes, meer inkomen, een grotere auto, een uitbouw aan ons huis – zijn we misschien de essentie van het bestaan uit het oog verloren. We streven naar materiële vooruitgang en vergeten soms dat het leven meer is dan alleen een reeks van prestaties en bezittingen. Maar wat als, op een dag, de fundamenten van onze identiteit en herinneringen beginnen te wankelen? Wat als we vergeten wat we een week geleden hebben gedaan, onze woorden hun weg niet meer vinden naar de begrijpende oren van onze dierbaren, of als ons geheugen ons in de steek laat tijdens momenten die ertoe doen? Vader en zoon momentje - samen genieten Het is een ongemakkelijke waarheid die we onder ogen moeten zien: ongeacht hoe gezond we leven, hoeveel we bewegen, hoe rijk ons sociaal en familiaal leven is, onze geest kan ons in de steek laten. Dementie discrimineert niet; het is een lot dat velen treft, ongeacht hoe sterk of slim we eens waren. Ik zie het bij mijn schoonvader e

Buiten regent het hard, maar de regen kan de glans van deze dag niet doven. Samen met mijn schoonvader betreed ik het majestueuze Amstel Hotel in Amsterdam, waar hij meer dan twintig jaar geleden achter de bar werkte. Zijn gezondheid laat hem in de steek, dat beseft hij maar al te goed. "Ik vergeet veel dingen," zegt hij met een zachte stem, "maar ik ben nog steeds blij om hier te zijn." Zijn woorden raken me diep. Bij de trap van het hotel neemt hij het voortouw. Een opmerkelijke verandering, want normaal gesproken sloft hij voort en moeten we hem ondersteunen. Vandaag niet. Hij loopt vastberaden naar binnen, zijn gezicht straalt een vreugde uit die ik lang niet meer heb gezien. Eenmaal binnen ontmoeten we een oude collega van mijn schoonvader. "Ab, je bent niets veranderd," zegt Aad met een glimlach. Het is hartverwarmend om te zien hoe ze met elkaar praten, als oude vrienden die elkaar na jaren weer ontmoeten. "Mogen we een kijkje nemen in de keu

Het is een prachtige dag in Amsterdam, de stad waar ik zoveel kilometers al heb afgelegd, de stad waar mijn passie voor hardlopen tot leven is gekomen. Vandaag staat de Amsterdam City Walk op het programma, een uitdaging van 20 kilometer wandelen die ik met mijn meisje ga volbrengen. De start vindt plaats in het betoverende Olympisch Stadion, een plek doordrenkt van geschiedenis en magie. Het is altijd een bijzonder moment om daar te staan, klaar voor een nieuwe krachtmeting. Samen met mijn meisje begin ik aan onze tocht door het Amsterdamse Bos, langs de schilderachtige Amstel en terug naar het hart van de stad. Het meest onvergetelijke moment van deze loop vindt plaats bij het iconische Amstel Hotel, een plek doordrenkt van elegantie en nostalgie. Mijn meisje wil graag een foto maken voor haar vader, die lijdt aan dementie en ooit jarenlang had gewerkt in dit prachtige etablissement. Ze sprak de vriendelijke portier aan en vroeg toestemming om binnen het een en ander vast te mogen

Weet je waar ik kippenvel van krijg? Als een vader tegen zijn dochter zegt: ‘Jij bent mijn allermooiste cadeautje wat ik ooit heb gehad.’ Als hier geen vorm van Liefde en dankbaarheid is, dan weet ik het niet meer. De woorden gaan vaak door mij heen als ik onderweg ben, als ik in bed lig of onder de douche sta. Hoe belangrijk is het voor een kind om door een ouder te worden gezien?   Het is allemaal niet vanzelfsprekend dat een ouder zich zo uitspreekt zoals ik hierboven heb geschreven. Soms kan een ouder zich simpelweg niet uitspreken. Het zit dan misschien wel van binnen, maar het komt er niet uit. Het kan ook zijn dat de ouder het zelf nooit van hem of haar ouders heeft gehoord. Afijn. Ik ben trots om mijn schoonvader, want over hem gaat het verhaaltje. Hij wordt dit jaar 87 jaar en hij spreekt zich zo liefdevol uit over zijn dochter. Helaas gaat zijn geheugen achteruit, maar hopelijk blijft hij nog heel lang de mooie woorden naar zijn dochter uitspreken: Je bent mijn mooiste ca

Als we om 18.00 uur thuiskomen zien we op de huistelefoon een gemiste oproep van mijn schoonouders. Mijn vrouw belt gelijk terug. Een trillende stem aan de ander kant begint te vertellen dat mijn schoonvader vanmiddag om 15.30 uur met de auto is vertrokken, maar nog steeds niet is thuisgekomen. Hij is met boerenkool van zijn landje naar een kennis gegaan, maar is daar nooit aangekomen. Dan stokt je ademhaling. Schoonvader weer gevonden Laatst vertelde ik nog dat een vrouw mij belde om de afspraak te annuleren. Haar man was onderweg naar ons bedrijf, maar hij belde zijn vrouw op omdat hij niet meer wist hoe hij het bedrijf kon bereiken. Hij was de weg kwijtgeraakt. En het verhaal van de man die bij ons bedrijf is weggereden en op een parkeerplaats een hartstilstand had gekregen. De politie vond hem bij toeval met zijn hoofd op het stuur. Het ging als een film voorbij, en bij mijn vrouw ook. We stapten in de auto om naar het adres te gaan waar mijn schoonvader naartoe wilde gaan, om da