"Weet je nog dat je acht jaar geleden met je dochter in een ballon hebt gevaren?" vraag ik hem. Zijn ogen vernauwen zich terwijl hij zoekt naar een herinnering die allang vervlogen is. "Nee, ik kan het me niet meer herinneren," zegt hij uiteindelijk. De ballonvaart was een van de mooiste dingen die hij ooit had meegemaakt, iets wat hij nooit zou vergeten, dacht hij toen. "Ook niet toen je boven de naturistencamping vloog? Je vond dat zo interessant," probeer ik nog een keer. Maar het blijft stil. De opwinding die hij destijds voelde, de verhalen die hij honderduit vertelde op zijn 80e verjaardag – alles is verdwenen.
Het moeilijkste moment moet nog komen: dat hij ons niet meer herkent. |
Ik leg een fotoboek voor hem neer, vol met beelden van die
onvergetelijke ballonvaart. Hij bladert erdoorheen en knikt af en toe,
misschien als een reflex, misschien omdat hij denkt dat dat van hem verwacht
wordt. Maar aan zijn ogen zie ik dat de herinnering niet terugkeert. Twee keer
bekijkt hij het boek, maar het blijft betekenisloos. "Was jij hier ook
bij?" vraagt hij aan zijn dochter. "Ja pap, ik zat ook in die mand,
samen met jou," antwoordt ze. Maar hij haalt slechts zijn schouders op.
Misschien is het al te laat op de dag; misschien werkt zijn brein 's avonds
niet meer zoals overdag.
Het gevoel bekruipt me steeds vaker dat er een moment zal
komen dat hij ons niet meer herkent, of erger nog, dat hij ons aanziet voor
iemand anders uit de familie. Het lijkt een kwestie van tijd. "Wat is het
vandaag voor dag?" vraag ik hem plotseling. "Ik weet het niet,"
mompelt hij. "Denk eens goed na? Wat heb je vanmorgen gedaan?"
"Weet ik niet. Ik weet niet hoe het heet... dinges." Ik zie de
frustratie in zijn ogen. "Oké, dat geeft niet. Weet je wel wat je
vanmorgen hebt gedaan?" "Oh ja, boodschappen," antwoordt hij,
alsof de mist even optrekt. "En op welke dag doen jullie altijd
boodschappen?" "Donderdag." "Ja precies," zucht ik
opgelucht.
Elke dag lijkt een strijd tegen het vergeten, een strijd die
we langzaam aan het verliezen zijn. De momenten van herkenning worden
zeldzamer, de gaten in zijn geheugen groter. We weten dat het moeilijkste
moment nog moet komen. En toch blijven we hopen, tegen beter weten in, op een
sprankeltje van herkenning, een herinnering die hij nog vast kan houden.
Wil je meer over het onderwerp Dementie in de Familie of een podcast luisteren over Alzheimer? Ga dan naar de de link dementie in de familie.
Gerelateerde berichten
05-11-2023: Dementie in de familie - Een tijdmachine van herinneringen
Reacties
Een reactie posten