Het verlaten dorp Dionysos op Kreta

Greece - Tijdens onze vakantie op Kreta belandden we onverwachts in een verlaten dorp. Wat ooit een bruisend vakantiedorp had moeten worden, ligt er nu spookachtig en stil bij.

Dionysos Village - Foto: Gilbert Vogt

Op vakantie op Kreta verwacht je azuurblauwe zeeën, volle strandstoelen, drukke terrasjes en overal het geluid van krekels. Maar soms kom je iets heel anders tegen. Zo stuitten wij tijdens een rit ineens op een verlaten complex. Een dorp bijna, met tientallen huisjes, een receptie, zwembaden en smalle straatjes. Alsof hier ooit een levendige vakantieoase heeft bestaan, maar waar de tijd ineens is stilgezet.

We dwalen er rond, net als een paar andere nieuwsgierigen. Het voelt een beetje illegaal, want er is niemand die ons tegenhoudt, maar ook niemand die ons welkom heet. Sommige huisjes lijken al jaren niet meer geopend. Toch hangen er bij een paar andere huisjes handdoeken te drogen en staan er zelfs auto’s voor de deur. We ontmoeten een Duits stel dat er een paar maanden verblijft. Ze vertellen dat er hier nog steeds mensen wonen. Het blijft een spookachtige ervaring.

Dionysos Village - Foto Gilbert Vogt

Rondom de huisjes groeit verrassend veel groen, alsof er toch iemand de boel bijhoudt. Maar het grote zwembad is leeg, en de receptie ziet eruit alsof je er jaren geleden kon inchecken en daarna nooit meer. Alsof de bewoners halsoverkop zijn vertrokken.

Thuisgekomen besloot ik eens te zoeken wat dit nu eigenlijk voor plek was. En dan blijkt dat dit niet zomaar een verlaten vakantiepark is, maar een groot timeshare-project dat al zo’n tien jaar problemen kent. Volgens de website newsb2green.gr wonen er nog zo’n tien gezinnen permanent, en in de zomer zouden er tot wel 200 huizen bewoond zijn door eigenaren of toeristen. Maar veel huizen zijn slecht onderhouden of helemaal verlaten.

De grootste problemen? De gemeenschappelijke ruimtes, die er troosteloos uitzien. De winkels openen alleen in het hoogseizoen, slechts één zwembad wordt af en toe nog gebruikt en het grote bad is al jaren buiten werking door een constructiefout.

Dionysos Village - Foto Gilbert Vogt

En dan het strand: dat blijkt helemaal geen aantrekkelijk pluspunt te zijn, maar juist een probleem. Het kustgebied voor de nederzetting is rotsachtig, en het kleine zandstrandje in de buurt wordt door stromingen overspoeld met afval. Een bron noemde het zelfs “het slechtste strand van de Middellandse Zee”.

Als je er rondloopt, zie je vooral gemiste kansen. Wat ooit een droom had moeten zijn. Een luxe vakantiedorp met voorzieningen. Het is langzaam vervaagd tot een plek waar stilte en nieuwsgierigheid overheersen. En toch… ergens heeft het iets fascinerends. Het idee dat hier ooit grootse plannen waren, maar dat de natuur, de tijd en misschien ook verkeerde keuzes het overnamen.

Dionysos Village - Foto Gilbert Vogt

Voor ons werd het in elk geval een van de meest bijzondere stops tijdens onze vakantie op Kreta. Niet vanwege de schoonheid, maar vanwege het contrast: wat ooit begon als belofte, staat er nu als herinnering aan vergane glorie. Bron: newsb2green.gr

Reacties

Populaire posts van deze blog

Waarom scoort het ene bericht wel, en het andere niet?

Ik blijf me erover verbazen: waarom het ene artikel massaal wordt gelezen en het andere een stuk minder. Ik probeer altijd vanuit mijn hart te schrijven. Het is eerlijk, het is persoonlijk, en toch… kennelijk komt het ene beter binnen dan het ander. Kijk op mijn Linked-In pagina Soms denk ik: dit wordt een knaller. En dan blijft het stil. Niet spannend. En soms tik ik iets neer waarvan ik niet verwacht dat het indruk maakt, en ineens is het boem: tienduizenden lezers. Vorig jaar bijvoorbeeld. Ik schreef een bericht waarin ik de opvolger van Victor van First Dates zou worden. Ik kreeg honderden felicitaties in mijn inbox. Het was een grap, maar wat een bereik: meer dan 50.000 lezers. En dan de berichten over dementie. Dat onderwerp raakt me diep. Mijn vader en schoonvader hebben het. Als ik daarover schrijf, doe ik dat met aandacht en emotie. Het wordt goed gelezen, dat zeker, maar nooit komt het in de buurt van die 50.000. Terwijl dat juist de teksten zijn die ik het meest voe...

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt. Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

We hebben 9 miljoen auto’s, maar straks niemand meer die eraan sleutelt

Automonteurs gaan meer verdienen dan de baas. Meer dan een advocaat. Meer dan een minister. Ik zit zelf al bijna 40 jaar in het vak. En eerlijk is eerlijk: het is altijd moeilijk geweest om goede monteurs te vinden. Maar nu? Nu is het écht dramatisch. Elk autobedrijf of dealer smeekt om monteurs. Want jongeren willen geen vieze handen meer. Liever een laptop dan een sleutel 10. Toch hebben we in Nederland miljoenen auto’s. En ook elektrische auto’s hebben remmen, banden en onderdelen die stukgaan. Dat onderhoud verdwijnt niet. De monteurs die straks nog bestaan, kunnen alles eisen: €5.000 salaris, 50 vakantiedagen, een leaseauto én een espressoapparaat naast de brug. En werkgevers? Die knikken beleefd en zeggen: “Prima, als je maar blijft.” Klinkt grappig, maar het is bloedserieus. Zonder monteurs ligt Nederland stil. Letterlijk.

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Vakantie als helderheid

Op Kreta, met de zee als achtergrondmuziek, valt alles langzaam op z’n plek. Vakantie geeft me ruimte in mijn hoofd. Niet dat de gedachten weggaan, maar ze krijgen afstand, ademruimte. Dan kunnen ze zich ordenen alsof iemand de lade van een rommelig bureau opent en alles in nettere stapeltjes legt. Rust in mijn hoofd is niet stilstand, het is zien wat er is zonder dat het alles overneemt. Soms hoor ik een stemmetje dat me meerdere keren toefluistert: “Je voelt dat je ouder wordt.” Ik voel het in mijn lijf. Misschien loop ik anders, misschien let ik op andere dingen. En als ik dat stemmetje blijf herhalen, pas ik me er dan aan? Als ik mezelf vertel dat ik namen vergeet, vergeet ik ze dan expres? Op het werk ken ik mijn klanten. Hun gezichten zijn er, maar hun namen komen soms niet boven. Voor de televisie hetzelfde: “Hoe heet die bekende Nederlander ook alweer?” Het is geen onwil of desinteresse. Het is gewoon even weg. Ik vraag me af: is het trainen? Hoeveel geheuge...

Mijn schoonvader verdwaalt en Nederland verdwaalt met hem

Mijn schoonvader heeft dementie, net als 350.000 andere lotgenoten in Nederland. En dat aantal neemt de komende jaren alleen maar toe. Hij woont nu nog thuis, maar voor hoe lang nog? Want er is een wachtlijst. Net als er in ons land zoveel wachtlijsten zijn voor van alles en nog wat. We wonen in “het mooiste land ter wereld”, volgens oud-president Mark Rutte. Het meest welvarend, het gelukkigste land, waar mensen gemiddeld een 8 geven voor hun bestaan. Maar achter die cijfers gaat een andere werkelijkheid schuil. Ik zie die werkelijkheid elke dag bij mijn schoonouders. De tussendeur tussen woonkamer en gang staat dicht. Mijn schoonvader loopt verdwaald richting de keuken. “Ab, wat zoek je?” vraagt mijn schoonmoeder. “De wc,” antwoordt hij. Het lijkt zo klein, maar daarin zit de grote vraag van onze tijd. Hoe houden we mensen met dementie thuis? Hoe geven we hen en hun naasten nog een waardig bestaan? De politiek, ik heb er geen verstand van, maar ik zie wel hoe partijen meer te...

Die frons wil maar niet verdwijnen

Ik ben nu een paar dagen op het eiland en eerlijk gezegd… mijn voorhoofd verraadt me. Die frons wil maar niet verdwijnen, alsof mijn hoofd nog steeds in werkmodus staat. Al die maanden doorgeknald, spanning gevoeld, altijd "aan" zodra ik binnenstap. Vooral als ik alleen ben. Misschien beginnen de jaren nu ook mee te praten? Mijn wilde haren zijn inmiddels verdwenen. Al zit wat er nog over is soms aardig door de war. Net als ikzelf. Is dat de leeftijd? Toch merk ik dat ik steeds beter kan relativeren. Sommige dingen kan je nu eenmaal niet veranderen, behalve de manier waarop je ermee omgaat. En eerlijk, ik ben blij dat ik even vrij ben van werk. Ik vind mijn baan nog steeds leuk, maar “even niet” is ook een luxe. En luxe is het hier. Zon, zee, strand… het Middellandse-Zeegevoel in optima forma. Met een briesje en 27 graden voelt dit eind september meer als een cadeautje dan als herfst. Ik zou het hier wel een tijdje volhouden. En weet je wat grappig is? Strand en zee verve...

Opa worden is een rol die mij past

Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overuren. Dit is nieuw leven. Aan het begin van alles. En ik? Ik voel me in deze nieuwe rol als opa alsof ik eindelijk op de juiste plek sta. Ik heb in veel producties gefigureerd, maa...

Help, er gaat een lampje branden - deel 2

We rennen voor een lampje in onze auto, maar lopen voorbij de lampje in onszelf. We krijgen een telefoontje: “Er brandt een lampje op mijn dashboard, kan ik direct langskomen?” Natuurlijk, want rijden met een storing voelt onveilig. Je weet nooit wat er kan gebeuren als je blijft doorrijden. Maar gek genoeg zie ik in mijn omgeving mensen rondlopen die óók lampjes hebben branden. Vermoeidheid, hoge bloeddruk, stress, geen plezier meer in het werk. Signalen genoeg. Toch rijden ze door. En dan sta ik soms in de werkplaats en denk: waarom wordt een auto sneller serieus genomen dan ons eigen lijf? Voor een olielampje wordt meteen de agenda vrijgemaakt. Maar als je hart signalen geeft, of je hoofd het niet meer trekt? “Ach, het komt wel goed. Even doorzetten.” Totdat je stilvalt langs de weg. En geloof me: een motor reviseren kost meer dan even op tijd olie bijvullen. Welk lampje brandt er op jouw dashboard? En ga je eindelijk de garage in of blijf je doorrijden tot je echt ni...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog