Je praat maar hakkelt over bijna elke woord. Echte vloeiende zinnen komen er nog nauwelijks uit. Hoewel ik niet merk dat je er last van hebt, heb ik wel met je te doen.
Bij elke ontmoeting waar een paar maanden tussen zit heeft het proces weer een stapje teruggedaan. De woorden die je gebruikt gaan over andere dingen. Niet de dingen wat er in mijn leven speelt.
Ik vind het lastig. Begrijpen wij elkaar nog wel? Weet je
nog wie ik ben? Out of the Blue zegt ie: ‘Ik heb nieuwe schoenen, hoe vind je
ze?’ Dat vraagt een klein kind aan zijn moeder. ‘Ja ze zijn prachtig.’ Ik praat
maar een beetje mee.
Als je niet alle zinnen meer kan verstaan, hoe weet ik dan of
we elkaar nog begrijpen? Jij praat maar door over een kind wat nog steeds voor loopt
in zijn ontwikkeling. Wil je nog weten hoe het met mijn evolutie gaat pap?
Gerelateerde berichten
Papa! Ik ben het, je zoon
Reacties
Een reactie posten