Er zijn van die momenten in het leven waarop je ineens een totaal nieuwe rol krijgt toebedeeld, een rol die je nooit hebt gespeeld, maar waarvan je instinctief voelt: dit wordt de mooiste tot nu toe.
Mijn
zoon en ik bezochten het televisieprogramma Ranking The Stars. Tien bekende
Nederlanders die elkaar schaamteloos in hokjes plaatsen op basis van vragen
als: Wie is hier er geen vliegschaamte? Of Wie kan het beste faken? Heerlijk
vermaak, dat kan ik je zeggen. Na afloop reden we naar huis, met de auto vol
gespreksstof.
Bij de voordeur stelde mijn zoon een onschuldige vraag. “Mag
ik nog even met je meelopen?” Natuurlijk, kom binnen, zei ik. “Wil je een kop
thee?” Terwijl ik in de keuken stond te rommelen met mokken en theezakjes,
voelde ik niets aankomen.
Maar toen ik de thee op tafel zette, kreeg ik een klein
pakje overhandigd. “Voor jou,” zei hij. Een kerstkaart met de wensen voor een
gelukkig 2025, niks geks. Totdat ik het cadeau uitpakte. Onder het inpakpapier
kwam een plankje tevoorschijn. Met daarop een echofoto.
En op dat moment voelde ik alles in één keer. Mijn zoon, mijn kleine jongen, wordt vader. En ik? Ik word opa.
De grond onder mijn voeten leek even te schuiven, maar niet
van schrik – van geluk. Alsof mijn hele leven in dat moment samenviel. Want zeg
nou zelf: alle rollen die ik ooit gespeeld heb – vader, politieagent, fotograaf,
zelfs een halve psycholoog – leidden mij naar deze rol. De rol van opa.
Dus laat Ranking The Stars maar zitten. Mijn nieuwe ranking
is helder. Opa zijn staat vanaf nu met stip op één.
Reacties