XZK for You Media

Jacqueline, mijn collega én inmiddels loopmaatje, besloot vorig jaar dat ze wilde gaan hardlopen. Stoer, dacht ik. Zeker omdat ik een jaar daarvoor juist mijn hardloopschoenen aan de wilgen had gehangen . “Wat vond jij daar nou zo leuk aan?” vroeg ze. Nou, Jacq (zo mag ik haar noemen)… ik vond het vooral fijn dat ík bepaalde hoe hard ik liep. Of ik ging rennen alsof m’n leven ervan afhing, of gewoon joggen met een glimlach – het was mijn feestje. En m’n hoofd werd er lekker leeg van. Nou ja, leeg… opgeruimd. De finish voelde dan als de slagroom op de taart. Of in mijn geval: een frietje met mayonaise en een speciaal tapbiertje na afloop. Maar goed, Jacq wilde serieus aan de bak. “Hoe ga ik het aanpakken?” vroeg ze. Ik zei: “Begin met intervaltrainingen. Dan bouw je het op. En kies een doel.” “Zoals?” “De Hilversum City Run. Je hebt een half jaar. Als jij je inschrijft, doe ik mee.” Ze keek me aan alsof ik net had voorgesteld om de Mount Everest op sneakers te beklimmen. Maar… ze...

Huizen - Vorig jaar heb ik mijn hardloopschoenen officieel aan de wilgen gehangen . Na jaren van rennen vond ik het wel mooi geweest. Maar zoals dat vaak gaat, komt er altijd iets op je pad dat je van gedachten doet veranderen. "Pap," zei mijn zoon laatst, "wat denk je hiervan? Ik heb een kaartje gekregen voor de Wolfskamerloop in Huizen, 5 of 10 kilometer." Nou, wat leuk! Jarenlang heb ik hem en zijn zusje meegesleept naar allerlei hardloopevenementen. Nooit kwam er een moment waarop ze zelf zeiden: “Dat wil ik ook!” Maar nu ineens is mijn zoon klaar om zijn hardloopschoenen aan te trekken. Verbaasd vroeg ik: “Ga je echt hardlopen?!” Dus besloten we samen te gaan oefenen. Ik had al een tijdje niet gerend, maar hé, ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Samen maakten we onze eerste kilometers, vader en zoon, zij aan zij. En ik moet toegeven: hij deed het verrassend goed! Mijn ademhaling daarentegen... die was iets minder onder controle. Veel te ho...

Ik zit hier, met mijn gedachten dobberend tussen herinneringen aan mijn achttiende verjaardag en het besef dat ik geen tiener meer ben. Het lichaam, dat ooit zonder veel moeite een avondje stevig door kon zakken, fluistert me nu toe dat die tijden voorbij zijn. Een dag van herstel na een wilde avond is veranderd in twee, soms zelfs meer. Sportieve hoogtepunten hebben ook een transformatie ondergaan. Meer dan dertig jaar lang was waterpolo mijn passie, maar op een dag voelden mijn armen als verroeste scharnieren. Het was tijd voor iets nieuws. Hardlopen werd mijn uitlaatklep, niet meer in teamverband, maar solo, waar ik niemand anders in mijn ritme hoefde te passen. Vanaf morgen, echter, ruil ik mijn hardloopschoenen in voor wandelschoenen. Het is tijd voor een nieuw avontuur, een rustiger tempo. Elke dag koester ik het feit dat ik nog hier ben, dat ik de vrijheid heb om te rijden waar ik wil. Maar ergens in mijn achterhoofd fluistert een stem dat zelfs deze vrijheid niet eeuwig za...

In de schaduw van de jaarwisseling, wanneer de koude decemberlucht doordrenkt is met nostalgie, leg ik mijn hardloopschoenen neer. Zondag 31 december 2023 markeert het einde van een tijdperk, een tijdperk van kilometers, zweet en de vreugde van beweging. Jarenlang heb ik mijn voeten laten dansen over wegen van Parijs tot Berlijn, van Maastricht tot Texel, en elke kilometer vertelt een verhaal van plezier, volharding en dankbaarheid. Gilbert Vogt aan de laatste loop: tijd voor nieuwe dingen Mijn hardloopschoenen, trouwe metgezellen gedurende bijna twee decennia, zullen na deze dag in rust worden gelegd. Niet omdat mijn lichaam niet meer wil, maar omdat ik ervoor kies een andere weg in te slaan. Het is een bewuste keuze om mijn rennende zelf vaarwel te zeggen en mijn voeten te laten dansen in een ander ritme: het ritme van wandelen.  Terwijl ik terugkijk op de vele kilometers die ik heb afgelegd sinds 2005 , voel ik een golf van dankbaarheid. Dankbaar voor de kracht van mijn lichaa...

Het is fascinerend hoe krachtig onze gedachten kunnen zijn, vooral wanneer we ze herhaaldelijk tegen onszelf uitspreken. Onlangs ontdekte ik dit fenomeen tijdens mijn dagelijkse hardlooproutine, die plotseling verstoord werd door een knagende pijn in mijn knie. Het kraakgeluid bij elke buiging deed vermoeden dat er iets ernstigs mis was. Mijn eerste reflex was om mijn geliefde hardloopgewoonte te verminderen en mijn knie te ontzien. De pijn verspreidde zich echter, waardoor mijn heup ook begon te protesteren. De gedachte aan een knievervanging drong zich op en ik onderging een reeks medische onderzoeken. Tot mijn verrassing bleken beide knieën identiek en in uitstekende staat te verkeren. Ik hoefde helemaal niet te stoppen met hardlopen. Verwarring en opluchting vochten om voorrang in mijn gedachten. Dit bracht me tot een intrigerende overdenking: heb ik mezelf met mijn herhaalde uitspraken overtuigd dat mijn lichaam niet meer in staat was tot hardlopen? Heb ik mijn eigen realiteit g...

In 2005, nadat ik jarenlang mijn passie voor waterpolo had beleefd, besloot ik mijn leven een andere wending te geven: ik werd een hardloper. Een vreemde keuze, gezien mijn gebrek aan het typische 'hardloopfiguur' en de zware fysieke tol die het eiste. Mijn eerste uitdaging was de Dam tot Dam Loop, zestien slopende kilometers die mijn lichaam en geest op de proef stelden. Over de finish komen was een strijd, maar het gevoel van trots, blijdschap en zelfs euforie was onbeschrijfelijk. Ik had het gedaan. Die ene loop leidde tot vele andere, van 5 kilometer tot halve marathons, in steden als Berlijn, Parijs, Antwerpen, Maastricht, Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Egmond aan Zee, Texel, en meer. Elke keer voelde ik de gezonde spanning bij de start. De opzwepende muziek, het aftellen – het gaf me een kick. Tijdens het lopen probeerde ik te genieten van mijn omgeving, soms letterlijk achter het 'kontje' van een andere loper aan. Maar ook van mezelf, van de gedachten die door m...

Soest - Het was vanmiddag om 15.00 uur behoorlijk ploeteren door het mulle zand en de natte bospaden. Afhankelijk wilde mijn lijf NIET door de harde wind en in de regen gaan lopen. Ik heb er een bloedhekel aan. Maar het verlangen, tussen mijn oren, was zo groot, dat ik het niet kon laten om niet te gaan. En ik ging ervoor. Na bijna 10 kilometer zwoegen en zweten kwam ik over de finish. Het geluksmomentje wat mij op dat moment overviel is onbeschrijfelijk. Het is zo'n ongelooflijk fijn gevoel om zo trots te kunnen zijn over mijn eigen prestatie. Ik heb het weer gedaan, het is mij weer gelukt. En nu? Nu zit ik heerlijk comfortabel op de bank blij te zijn. Blij hoe mooi het jaar voor mij is geweest op heel veel gebieden, en helemaal happy de peppie met een mooie sportieve afsluiting van 2022. Op naar 2023… Het tegeltje wat ik kreeg bij de finish is ontworpen door Herman van Veen - Arts Center en Gallery   Gerelateerde berichten 27-11-2022  Waarom is hardlopen zo leuk?

Waarom is hardlopen zo leuk? Na meer dan dertig jaar waterpolo ben ik vanaf 2005 gaan hardlopen. Om goed te kunnen hardlopen heb ik eigenlijk niet het goede lijf, maar daar heb ik nooit mee gezeten. Ik vind het leuk om hard te lopen en daarom doe ik het. Maar wat maakt hardlopen dan zo leuk? In eerste instantie ben ik gaan hardlopen omdat ik over de honderd kilo woog. Ik houd mijn hele leven al van een bourgondisch leven, en dat gaat toch niet helemaal goed met mijn gewicht. Het schommelt al jaren. En in twee instantie omdat ik depressieve klachten kreeg. Wat hardlopen voor mij zo leuk maakt is het meedoen aan hardloopevenementen. Ik vind het kicken om met dertig- of veertigduizend mensen aan de start te verschijnen en samen over de finish te komen. Niet allemaal tegelijk natuurlijk, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Hardlopen is voor mij ook een prettige inspanning en een fijne ontspanning. Tijdens het hardlopen kan ik de dagelijkse dingen van me afzetten. Ik noem het ook wel e...

Door corona is het alweer een tijd geleden dat ik met een hardloopevenement heb kunnen meedoen. Eigenlijk ben ik er ook wel een beetje uit als ik aan de start verschijn in Den Haag. 10 kilometerloop Alle omstandigheden zijn goed bij de City Pier City tien kilometerloop. De muziek en de duizenden mensen om mij heen geven mij een dopamine shot waar ik nog een paar dagen op kan teren.   Er lopen mensen voor- en achter mij met maar een doel: ‘samen’ de finish halen. De eerste acht kilometer gaan nog wel, maar de laatste twee kilometer is echt afzien. Ik voel mijn rechterknie. Ik voel mijn rug, maar ik geef niet op. Het zit tussen mijn oren. Opgeven is nu geen optie. Ik denk aan iets leuks en ren ook de kilometers uit. Opgelucht: ik kan het nog. Uitslag 00:57:34 Gerelateerde berichten 08-01-2012:  Halve Marathon in Egmond aan Zee