Vader en zoon aan de startlijn

Huizen - Vorig jaar heb ik mijn hardloopschoenen officieel aan de wilgen gehangen. Na jaren van rennen vond ik het wel mooi geweest. Maar zoals dat vaak gaat, komt er altijd iets op je pad dat je van gedachten doet veranderen. "Pap," zei mijn zoon laatst, "wat denk je hiervan? Ik heb een kaartje gekregen voor de Wolfskamerloop in Huizen, 5 of 10 kilometer."

Nou, wat leuk! Jarenlang heb ik hem en zijn zusje meegesleept naar allerlei hardloopevenementen. Nooit kwam er een moment waarop ze zelf zeiden: “Dat wil ik ook!” Maar nu ineens is mijn zoon klaar om zijn hardloopschoenen aan te trekken. Verbaasd vroeg ik: “Ga je echt hardlopen?!”

Dus besloten we samen te gaan oefenen. Ik had al een tijdje niet gerend, maar hé, ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Samen maakten we onze eerste kilometers, vader en zoon, zij aan zij. En ik moet toegeven: hij deed het verrassend goed! Mijn ademhaling daarentegen... die was iets minder onder controle. Veel te hoog en zwaar. Als ik nog een beetje wil meedoen, moet ik daar echt aan werken.

We hebben nog een maand, dus de tijd dringt. Terwijl ik dit schrijf, voel ik al de spierpijn opkomen. Wat ben ik stijf! Maar ondanks de stijfheid vind ik het geweldig om samen met mijn zoon sportief bezig te zijn. Eerder hebben we al een keer padel gespeeld, wat ik ook ontzettend leuk vind om te doen. Het is een sport wat je met zijn vieren speelt, en eerlijk gezegd weet ik niet of ik alle spelregels precies volg, maar dat maakt me eigenlijk niet uit. Het gaat om het samen doen, het plezier hebben.

Bewegen zit er bij mij van jongs af aan al in, en nu is het mooi om te zien dat mijn zoon het stokje overneemt. Het plezier in sport, of het nu hardlopen is of padel, is iets wat ons verbindt. Over een maand staan we daar samen aan de start van de Wolfskamerloop. Eén ding is zeker: ik kijk er nu al naar uit!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat buiten mijn invloed ligt, laat ik los.

Wandelen. Hoe langer ik het doe, hoe leuker het wordt. Er is iets magisch aan buiten zijn, de frisse lucht die mijn hoofd leegmaakt, het geluid van mijn eigen stappen dat het tempo van mijn gedachten bepaalt. Alleen, met z’n tweeën of in een groep – iedere situatie heeft z’n charme. De afwisseling maakt het extra bijzonder. Vaak trek ik eropuit in mijn eigen omgeving, maar ook nieuwe plekken verkennen geeft een speciaal soort energie. Binnenkort ga ik twee dagen naar Texel, alleen. Een mini-avontuur dat ik nu al voel tintelen. Vanaf de boot wandel ik langs de kust naar het Cocksdorp, waar ik overnacht, en de volgende dag loop ik weer terug. Het is een plek die ik al vaker bezocht heb – ik heb er gefietst en een halve marathon gelopen – maar dit specifieke pad is nieuw voor me. Ik kijk uit naar de weidsheid van de kust, de wind die me vooruit blaast en het gevoel van vrijheid dat zulke wandelingen me altijd brengen. Vrijheid, ja, dat is een van de mooiste cadeaus in het leven. Net a

Reisverhaal Texel: Ontdekkingstocht naar mezelf

Dag 1- De ochtend begint met een rit van Huizen naar Den Helder. Het is druilerig weer, en rond Amsterdam lijkt iedereen tegelijk de weg op te gaan. Het verkeer kruipt voort, maar ik blijf kalm. Mijn stoelverwarming staat op standje “verbranden,” en een podcast houdt me gezelschap terwijl de ruitenwissers ritmisch heen en weer gaan. Geen stress—ik ben op tijd vertrokken, en file of regen kan me niet raken. Bij de veerboot aangekomen, verbaas ik me over de prijs: €2,50 voor een retourtje, goedkoper dan een kop koffie van €2,60. Terwijl ik op de boot stap, lijkt het weer zich ineens te bedenken; de regen stopt. Het is druk aan boord, maar ik voel me ontspannen. Dit is het seizoen waarin je de auto nog naast de boot kunt parkeren, een zeldzaam voordeel van reizen buiten de zomermaanden. Mijn wandeltocht begint door de weilanden en duinen, richting de zee. Zodra ik de kust bereik, voel ik een intense vrijheid. Geen mensen in de buurt, alleen ik en de uitgestrekte leegte van het strand.

Visagie bij Mimiko in Mijdrecht

Mijdrecht - Een visagist(e) word je niet zo maar, daar moet je wel wat voor doen. Een opleiding duurt ruim een half jaar en daarna is het net zoals het halen van het rijbewijs: vooral oefenen, oefenen op zoveel mogelijk mensen. Mimiko Lara de Jong - Foto: Gilbert Vogt Het is niet zo dat er maar een dikke laag make-up wordt aangebracht en klaar. Er wordt heel vaak heel subtiel gewerkt om en persoon er net even wat natuurlijker uit te laten zien dan zonder make-up. Het is ook bijna niet mogelijk om een foto er goed te laten zien zonder dat het gezicht op een natuurlijke manier wordt gecamou-fleerd. Een goede visagist(e) weet bepaalde effecten te creëren die positieve bijdrage levert aan het totaalbeeld van een persoon. Door een goede visagie heeft een model een mooiere uitstraling en heeft de fotograaf minder tijd nodig voor de nabewerking.

Dementie: Een gesprek dat we niet kúnnen uitstellen

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het

Kaakchirurg Cnossen met pensioen

Blaricum - Jarenlang was hij de Friese Vlag op de afdeling kaakchirurgie in het Tergooiziekenhuizen in Blaricum, maar nu is J. Cnossen met pensioen. Per 1 januari 2010 is hij door W. Bouwman opgevolgd. Al vanaf kleins af aan heb ik een abonnement op de afdeling kaakchirurgie, maar de volledige naam van dit specialisme is ‘mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie’. Dat krijg je als je zo vaak in de persoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis hebt gezeten, of erger nog, in zijn ligstoel hebt gelegen. Ik kwam altijd via mijn tandarts bij de kaakchirurg Cnossen terecht. Voor het trekken van mijn hoektanden, verstandskiezen en afgebroken kiezen ben ik er geweest, maar ik kwam er ook voor mijn wortelpuntontstekingen. Gek genoeg wilde ik juist altijd naar hem toe en dat terwijl hij mij jarenlang ontzettend veel, maar op zeer vakkundige wijze, pijn had gedaan. Hij was een man van weinig woorden. Als hij mij had behandeld, dan had ik ook geen woorden meer. Ik had al pijn als ik kwam, maar als

En dan het weer: de wind gaat uit een andere hoek waaien

Een aantal jaren geleden zou ik in blinde paniek zijn geraakt bij het horen van het nieuws: weer een overname. Het idee van verandering zorgde voor angst, met name het verliezen van mijn baan. Ik had geen enkele controle over die situaties, geen grip op de overnames, faillissementen, en nieuwe werkgevers die in rap tempo elkaar opvolgden. Dat gevoel van machteloosheid overviel me, en vaak vluchtte ik. Want wat doe je als je bang bent voor verandering? Juist, je probeert het te vermijden, weg te rennen voordat het je kan raken. De vraag die ik me nu stel: had ik überhaupt ooit ergens controle over? Het antwoord lijkt me duidelijk. Nee. Maar dat is niet meer iets wat me verlamt. Waar ik vroeger heen en weer werd geslingerd tussen pieken van hoop en dalen van wanhoop, heerst er nu een opmerkelijke rust in mij. Hetzelfde nieuws, opnieuw een overname, en toch ben ik kalm. Geen paniek, geen onrust. Alsof ik boven het hele schouwspel zweef en vanuit een helikopterview kan zien wat er gebeurt.

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfietsen en ve

Ernst Rauch heeft wereldrecord nonstop-biljarten

Met nog twee uurtjes te gaan, kwamen mijn vrouw en ik op zondag 26 september om 18:00 uur het Café Dik Trom in Eemnes binnen. Het was het er warm, druk, rokerig, maar de sfeer was er uitstekend. Tjonge, was zag die Ernst (links op de foto) er vermoeid uit die laatste uurtjes voor zijn wereldrecord nonstop-biljarten. Niet vreemd als je al vanaf vrijdagochtend tien uur, onafgebroken, met biljarten bezig bent. Om overeind te blijven dronk hij voornamelijk vloeibaar voedsel, en rookte hij heel wat pakjes sigaretten weg. Toen was er een groot applaus voor Ernst Rauch. Hij zat namelijk op de 57 uur nonstop-biljarten, en kwam hiermee op gelijke hoogte van de huidige wereldrecordhouder John Koolen, ook op dat moment de ene laatste tegenspeler van Ernst. Klokslag 19:00 uur vloeide de tranen bij Ernst, maar ook bij zijn gezin: het evenaren van de huidige wereldrecordhouder was hem gelukt. Lang nadenken kon Ernst niet, hij moest meteen weer verder met zijn laatste uur. Zijn tegenspeler, zijn eige

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt. Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als Joy

Maar zullen we het erover hebben, vraag ik mezelf af?

Als we het leven instappen, leren we geleidelijk wie we zijn en wat we willen. We ontdekken ambities, passies, en dromen. Maar hoe vaak denken we na over hoe we willen dat het leven eindigt? Wanneer ben je nog wilsbekwaam genoeg om aan te geven hoe je leven mag eindigen? Wat is het moment waarop lijden ondraaglijk en uitzichtloos wordt? Wat voor de een ondragelijk is, is voor de ander nog aanvaardbaar. Mijn vader heeft Alzheimer , en als ik naar hem kijk, lijkt hij het nog steeds naar zijn zin te hebben. Hij lacht, maakt soms grapjes, en zijn ogen lichten op bij een herkenning. Voor hem voelt het niet ondraaglijk. Voor mij ligt dat anders. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik zo niet zou willen leven. Ik voel dat ik dit traject anders zou willen bewandelen. Maar ik besef ook dat het zijn leven is, niet het mijne. Ik kan niet bepalen hoe hij zijn leven moet leven, net zo min als hij dat voor mij kan bepalen. Zijn leven blijft van hem, zolang hij het bewust kan ervaren. Mijn vader is een

XZK for You Media

Zoeken in deze blog