XZK for You Media

Ik wil zo graag dingen blijven delen met mijn vader, ondanks de Alzheimer die langzaam grip op hem krijgt. Het zijn die momenten die onze band versterken, de herinneringen die niet verloren mogen gaan. Daarom besloot ik hem mee te nemen naar het theater. Een avond met Gerard Alderliefste, gevuld met prachtige Franse chansons. Vanaf het moment dat de eerste noten de zaal vulden, gebeurde er iets bijzonders. De ogen van mijn vader begonnen te glimmen. “Ik ken Gerard nog van vroeger,” zei hij ineens. Zijn stem klonk opgewekt, bijna trots. “Hij is later arts geworden.” Dat wist ik niet, maar het deed er ook niet toe. Het belangrijkste was dat mijn vader hem herkende, dat hij ergens in de wirwar van herinneringen een helder punt had gevonden. Toen Gerard het iconische  Laat Me/Vivre  van Ramses Shaffy inzette, zag ik mijn vader letterlijk opleven. Zijn vingers tikten zachtjes mee op de armleuning, zijn mond vormde bijna onbewust de woorden. Even later klonk  Non, non, rien...

Huizen - Vorig jaar heb ik mijn hardloopschoenen officieel aan de wilgen gehangen . Na jaren van rennen vond ik het wel mooi geweest. Maar zoals dat vaak gaat, komt er altijd iets op je pad dat je van gedachten doet veranderen. "Pap," zei mijn zoon laatst, "wat denk je hiervan? Ik heb een kaartje gekregen voor de Wolfskamerloop in Huizen, 5 of 10 kilometer." Nou, wat leuk! Jarenlang heb ik hem en zijn zusje meegesleept naar allerlei hardloopevenementen. Nooit kwam er een moment waarop ze zelf zeiden: “Dat wil ik ook!” Maar nu ineens is mijn zoon klaar om zijn hardloopschoenen aan te trekken. Verbaasd vroeg ik: “Ga je echt hardlopen?!” Dus besloten we samen te gaan oefenen. Ik had al een tijdje niet gerend, maar hé, ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Samen maakten we onze eerste kilometers, vader en zoon, zij aan zij. En ik moet toegeven: hij deed het verrassend goed! Mijn ademhaling daarentegen... die was iets minder onder controle. Veel te ho...