In 2005, nadat ik jarenlang mijn passie voor waterpolo had beleefd, besloot ik mijn leven een andere wending te geven: ik werd een hardloper. Een vreemde keuze, gezien mijn gebrek aan het typische 'hardloopfiguur' en de zware fysieke tol die het eiste. Mijn eerste uitdaging was de Dam tot Dam Loop, zestien slopende kilometers die mijn lichaam en geest op de proef stelden. Over de finish komen was een strijd, maar het gevoel van trots, blijdschap en zelfs euforie was onbeschrijfelijk. Ik had het gedaan.
Die ene loop leidde tot vele andere, van 5 kilometer tot halve marathons, in steden als Berlijn, Parijs, Antwerpen, Maastricht, Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Egmond aan Zee, Texel, en meer. Elke keer voelde ik de gezonde spanning bij de start. De opzwepende muziek, het aftellen – het gaf me een kick. Tijdens het lopen probeerde ik te genieten van mijn omgeving, soms letterlijk achter het 'kontje' van een andere loper aan. Maar ook van mezelf, van de gedachten die door mijn hoofd raasden. Hardlopen werd meer dan een sport voor me; het werd een manier om mijn emoties te verwerken, om mijn innerlijke demonen onder controle te houden.Waarom deed ik mezelf dit aan? Waarom trotseerde ik de pijn, zowel fysiek als emotioneel? Het antwoord lag in mijn verleden, in een pijnlijke scheiding die mijn wereld op zijn kop zette. Hardlopen werd mijn therapie, mijn manier om de emotionele pijn te vervangen door fysieke inspanning. Terwijl mijn lichaam zich overgaf aan de vermoeidheid, nam het de rol van mijn emotionele pijn over. De pijn in mijn buik drukte ik weg, maar als ik over de finishlijn strompelde, kwamen alle onderdrukte emoties eruit.
Hardlopen werd een ritueel van genezing, een manier om mijn gebroken hart te lijmen en mijn gedachten te ordenen. Het was niet alleen de fysieke inspanning die hielp, maar ook de combinatie van hardlopen en het praten met een psycholoog die me hielp alles op een rijtje te krijgen. Het gaf me de kracht om door te gaan, om te blijven rennen, niet alleen op het parcours, maar ook in het leven.
Dus ja, ik ben nog steeds geen 'hardloopfiguur'. Maar elke stap die ik zet, herinnert me eraan hoe ik mijn pijn heb omgezet in kracht. In 2005 begon ik met hardlopen om een scheiding te verwerken. In 2023 ren ik nog steeds, niet weg van mijn verleden, maar richting een toekomst vol veerkracht, vastberadenheid en innerlijke vrede. Want soms zijn het juist de zwaarste stappen die ons het verst brengen.
Gerelateerde berichten
15-10-2023 Invullen voor een ander is niet altijd de beste keuze
Reacties
Een reactie posten