XZK for You Media

Ik neem plaats tegenover een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Zij gaat straks op de foto. Mijn taak? Haar aan het lachen krijgen. Simpel, zou je denken. Maar wat zeg je dan? “Je weet het misschien niet,” begin ik, “maar ik was vroeger al verliefd op je. Op de lagere school. Jij zat altijd bij het raam en ik... ik keek alleen maar.” Ze schiet al een beetje in de lach. Mooi. “En nu,” zeg ik met een zucht, “wil ik met je trouwen?” Ze kijkt verbaasd, maar geamuseerd. “Maar ik heb een vriend,” zegt ze. “Geeft niks,” fluister ik samenzweerderig. “We trouwen gewoon stiekem. Niemand hoeft het te weten. Toch?” Ze lacht. Hardop. Missie geslaagd. En dát is precies de bedoeling. Niet de liefde verklaren — hoewel het goed werkt — maar die glimlach vangen. Want ik figureer. Mijn gezicht mag dan niet op de voorgrond verschijnen, maar ik ben er wel. Achter de lach. Achter het verhaal. Ik mag niks zeggen over het project zelf. Alleen dat er gelachen moest worden. Later vertel ik er misschien nog ...