Doorgaan naar hoofdcontent

Wokken in Huizen

Huizen - Nieuw wokrestaurant aan het plein 2000 in Huizen (boven de bibliotheek en bioscoop).

Wokrestaurant Huizen - Foto: © Gilbert Vogt
Je kunt met de lift of met de trap naar de eerste verdieping. Als je daar uitkomt loop je meteen de ontvangsthal in. Rechts van de lift is een balie en daar moet je gelijk voor je eten gaan betalen? Ze hebben een vaste prijs voor eten en drinken, waarbij je een prijs betaalt voor onbeperkt eten en drinken (excl. alcoholische dranken). Met een bonnetjessysteem kun je de alcoholische dranken betalen. Je schat een beetje in hoeveel bier of wijn je wilt gaan drinken en niet gebruikte bonnetjes kunnen worden ingeleverd.

Vooraf betalen dus, dat voelt een beetje vreemd aan en dat zijn wij bij het uit eten gaan ook helemaal niet gewend. Doet me een beetje Curaçao denken. Daar kun je ook alleen maar tanken als je vooraf aan het loket hebt betaald. In de eerste ruimte staan allemaal buffetten met verse groente en vlees- en visproducten. Dat ziet er gewoon goed en schoon uit. Je kunt hier een bordje opscheppen en aan de koks vragen of ze het voor je willen wokken. Toen wij hadden opgeschept moesten wij wel even in de rij wachten, dat is echt zo La Place. Het eten is overigens wel uitstekend.

In de tweede ruimte is de eetzaal en het ziet er net zo uit als bij een all exclusive hotel. De inrichting is zeer eenvoudig en je zit wat dicht op je buurman of buurvrouw. Het is er aan de koude kant, dus een extra trui is aan te bevelen, zeker als je net de oververhitte bioscoop bent uitgelopen. De tl verlichting is wel saai en een kaarsje komt hier niet goed tot zijn recht. De bediening voor de drankjes is uiterst vriendelijk. Vooraf betaling heeft ook een nadeel voor het personeel, je bent minder geneigd om een fooitje te geven als je weggaat, je hebt immers alles al betaald.

De prijs voor het eten is overzichtelijk en duidelijk, zelfs goedkoop, laagdrempelig. De sfeer is er wat killig maar de prijzen zijn zeker niet te vergelijken met bijvoorbeeld een veel duurdere Red Sun in Blaricum. Advies voor de zaak, minder fel licht en meer sfeer creëren door een leukere aankleding in de eetzaal. Kijk voor meer informatie op de website: Gooische Wok

De zaak is vorige week open gegaan en wij hebben er op 14 februari 2010 gegeten.

Nu: XZK for You: Wokken in Huizen (Update 2011)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vader-zoonweekend met Jimny

Ik ben niet zo van het geld geven voor verjaardagen. Ik ben meer van het beleven. Samen iets doen. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg, dan weet ik al heel snel niet meer wat ik ermee heb gedaan. Maar samen met mijn kind wakker worden in een vouwtent met uitzicht over het water? Dat is onvergetelijk. Dus voor de verjaardag van mijn zoon Robert (28) had ik wat bedacht. Dankzij Autobedrijf Kreijne kon ik een weekend op pad met een Suzuki Jimny 4x4. Alleen ja… off-road rijden in Nederland? Dat lukt hier niet. De Ardennen dan? Dat is 3,5 uur sturen. Nee joh, net even te ver voor een weekend. Dus ik hield het dichterbij: de Beekse Bergen. Geen berg te zien, maar wel gezellig tussen de dieren. En eigenlijk ging het mij erom dat we gewoon even samen weg waren. Alleen vader en zoon momentje. En niet per se met modder tot aan de buitenspiegels. Bij aankomst zijn we eerst gaan wandelen. Daarna reden we een rondje met de 4x4 door het safaripark. Robert bleek een dierentuin fan te zijn. Dat w...

Kaakchirurg Cnossen met pensioen

Blaricum - Jarenlang was hij de Friese Vlag op de afdeling kaakchirurgie in het Tergooiziekenhuizen in Blaricum, maar nu is J. Cnossen met pensioen. Per 1 januari 2010 is hij door W. Bouwman opgevolgd. Al vanaf kleins af aan heb ik een abonnement op de afdeling kaakchirurgie, maar de volledige naam van dit specialisme is ‘mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie’. Dat krijg je als je zo vaak in de persoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis hebt gezeten, of erger nog, in zijn ligstoel hebt gelegen. Ik kwam altijd via mijn tandarts bij de kaakchirurg Cnossen terecht. Voor het trekken van mijn hoektanden, verstandskiezen en afgebroken kiezen ben ik er geweest, maar ik kwam er ook voor mijn wortelpuntontstekingen. Gek genoeg wilde ik juist altijd naar hem toe en dat terwijl hij mij jarenlang ontzettend veel, maar op zeer vakkundige wijze, pijn had gedaan. Hij was een man van weinig woorden. Als hij mij had behandeld, dan had ik ook geen woorden meer. Ik had al pijn als ik kwam, maar als ...

Dementie in de familie - Het moeilijkste moment moet nog komen: dat hij ons niet meer herkent.

"Weet je nog dat je acht jaar geleden met je dochter in een ballon hebt gevaren?" vraag ik hem. Zijn ogen vernauwen zich terwijl hij zoekt naar een herinnering die allang vervlogen is. "Nee, ik kan het me niet meer herinneren," zegt hij uiteindelijk. De ballonvaart was een van de mooiste dingen die hij ooit had meegemaakt, iets wat hij nooit zou vergeten, dacht hij toen. "Ook niet toen je boven de naturistencamping vloog? Je vond dat zo interessant," probeer ik nog een keer. Maar het blijft stil. De opwinding die hij destijds voelde, de verhalen die hij honderduit vertelde op zijn 80e verjaardag – alles is verdwenen. Het moeilijkste moment moet nog komen: dat hij ons niet meer herkent. Ik leg een fotoboek voor hem neer, vol met beelden van die onvergetelijke ballonvaart. Hij bladert erdoorheen en knikt af en toe, misschien als een reflex, misschien omdat hij denkt dat dat van hem verwacht wordt. Maar aan zijn ogen zie ik dat de herinnering niet terugkeer...

Mijn vader, de piano en dementie

Mijn vader leeft met dementie. Het contact wordt steeds moeilijker, maar zijn liefde voor muziek is gebleven. In deze blog neem ik je mee in een bezoek aan hem. Over onbegrijpelijke zinnen, onverwachte momenten en een oude piano die nog altijd klinkt als een stukje geluk. Mijn vader is altijd gek geweest op pianospelen. Al jarenlang zit hij achter die vertrouwde toetsen te pingelen. Niet dat hij ooit echt mooi heeft gespeeld, en dat weet hij zelf eigenlijk ook wel, maar dat doet er niet toe. Als ik hem zie zitten, met een tevreden blik en zijn vingers op de toetsen, dan maakt het me blij. Want dáár zit hij nog. Daar is hij even in zijn element. Praatjes over alledaagse dingen gaan niet meer. Hij hakkelt, struikelt over woorden, en zinnen zijn amper nog te vormen. In het begin waren het nog drie woorden, waarvan ik er vijf maakte om te begrijpen wat hij bedoelde. Tegenwoordig zijn het losse klanken, half uitgesproken woorden. Maar ik probeer hem uit te laten praten. Onderbreken heeft ...

De jacht op Buurman en Buurman

Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen. Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug. Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt. Als zo’n kast op de kermis staat, ga ik er als een roofdier op af. Mijn ogen speuren de inhoud, mijn pas vertraagt, mijn jachtinstinct neemt het over. Ik werk doordacht. Eerst loop ik een paar keer om de kasten h...

Wokken in Huizen (Update 2011)

Huizen - Een jaar geleden is het grootse wok restaurant in ’t Gooi open gegaan. Vandaag maken wij opnieuw kennis met dit restaurant aan het Plein 2000 in Huizen. We worden keurig netjes bij de ingang ontvangen. Een vriendelijke dame wijst ons de weg naar de kast waar we onze jassen kunnen ophangen. Ik loop meteen naar de pinautomaat om te betalen, maar dat hoeft gelukkig niet meer. Vorig jaar hebben ze dat systeem na twee weken weer afgeschaft, beter, want we gaan tenslotte niet naar de Mac Donalds. Het ruikt weer heerlijk als we het restaurant binnenlopen. Helaas hebben ze nog niets aan de verlichting gedaan, deze is eigenlijk voor Nederlandse normen te fel. En eerlijk is eerlijk: ik zie er ook gewoon beter uit met kaarslicht, gaap, maar dat terzijde. Hoewel er niet veel mensen binnen zijn, het is rond acht uur ’s avonds, is het toch enigszins wat lawaaierig. Dat komt waarschijnlijk door plavuizen vloer en de wat sobere inrichting: het is en blijft natuurlijk wel een Japans restaurant...

De dag die me raakte. Mijn eerste dag als vrijwilliger op de Willemshoeve in Soest

Afgelopen week was het eindelijk zover: ik begon als vrijwilliger bij Dagbeleving Willemshoeve in Soest. Een bijzondere plek waar mensen met dementie, in elke fase, mogen zijn wie ze zijn. Waar gelachen wordt, waar iets te doen is, en waar je je weer even mens voelt. Ik kies hier niet zomaar voor. Mijn vader en schoonvader hebben allebei dementie. Van dichtbij zie ik wat het met iemand doet. Maar ik zie ook wat het laat zien: tederheid, humor, verdriet… en die onverwacht heldere momenten die je diep raken. Mijn dag begint in het busje, samen met Jeroen, de drijvende kracht achter de Willemshoeve. We halen mensen op. Er wordt gepraat, gelachen, gegrapt. “Waar komt u vandaan?” vraagt Jeroen. “Soest,” zegt een vrouw. “Daar wonen gewone mensen, zonder poeha.” “Ik kom uit Laren,” zegt een ander. “Dat is allemaal koude kak,” roept weer een derde. Jeroen kijkt in de spiegel: “Is er ook warme kak?” De hele bus ligt dubbel. En ik lach mee. Want dit is precies wat het is: echt, e...

Trouwen met een glimlach

Ik neem plaats tegenover een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Zij gaat straks op de foto. Mijn taak? Haar aan het lachen krijgen. Simpel, zou je denken. Maar wat zeg je dan? “Je weet het misschien niet,” begin ik, “maar ik was vroeger al verliefd op je. Op de lagere school. Jij zat altijd bij het raam en ik... ik keek alleen maar.” Ze schiet al een beetje in de lach. Mooi. “En nu,” zeg ik met een zucht, “wil ik met je trouwen?” Ze kijkt verbaasd, maar geamuseerd. “Maar ik heb een vriend,” zegt ze. “Geeft niks,” fluister ik samenzweerderig. “We trouwen gewoon stiekem. Niemand hoeft het te weten. Toch?” Ze lacht. Hardop. Missie geslaagd. En dát is precies de bedoeling. Niet de liefde verklaren, hoewel het goed werkt, maar die glimlach vangen. Want ik figureer. Mijn gezicht mag dan niet op de voorgrond verschijnen, maar ik ben er wel. Achter de lach. Achter het verhaal. Ik mag niks zeggen over het project zelf. Alleen dat er gelachen moest worden. Later vertel ik er misschien nog ee...

Retourtje Autoboulevard Utrecht

Utrecht - Op dit bord langs de Franciscusdreef Utrecht staan nog een aantal merken die al lang niet meer op de Autoboulevard in Utrecht zitten. Het bord had al lang ververst moeten worden. In 1995 kwam ik bij Autobedrijf Pordon in Utrecht te werken. De bedrijvigheid van dit bedrijf vond ik toen heel bijzonder. Behalve het autobedrijf, hadden we ook een benzinepomp en een wasstraat. De werkplaats receptionisten vroegen altijd aan de klant of de auto na het onderhoud ook nog even door de wasstraat mocht, en of we de auto mochten aftanken. Behalve deze (extra) service, was het tanken ook een extraatje voor onze omzet. Bij Pordon kwamen er ook heel veel merk dealerbedrijven met auto's om bijvoorbeeld een roetmeting te laten uitvoeren. En ze kwamen ook bij ons om airco's te laten vullen, omdat ze zelf geen STEK bevoegdheid hadden. Door de supermarkt van verderop in de straat, kwamen hier ook klanten om te tanken, hun auto te wassen, of soms gewoon spontaan binnen gelopen om bijvoorb...

Kijkje in de keuken ANWB Den Haag

Den Haag- Woensdag 4 oktober kregen we een rondleiding bij de ANWB in Den Haag. Aanleiding was een bijeenkomst van Opel Nederland en het Klantenbedrijf voor medewerkers van een Klanten Contact Centrum / Business Development Center. ANWB Alarmcentrale - Foto: Gilbert Vogt Het is opvallend hoe rustig het is als je op de afdeling van het klanten contact binnenkomt. De vloerbededekking isolerend en het plafond is met geluidsplaten verlaagd. Tussen de tafels van de medewerkers zit soms een laag schotje. Klanten Contact Centrum (KCC/BDC) ANWB - Foto: Gilbert Vogt Op de Alarmcentrale kan je precies zien waar in Europa een auto stilstaat. De vrachtwagens op het scherm geven aan dat er een oplegger van de ANWB aan het rijden is. De ANWB werkt prettig met Spanje. Ze hebben er ook eigen auto’s rijden. Alarmcentrale ANWB - Waar staat er een auto stil? - Foto: Gilbert Vogt Per dag komen er tussen de 3000 tot 10.000 telefoontjes binnen. Er werken tussen 500 en 900 medewerk...