Vrijdag 24 september 2010 heen, en zaterdag 25 september terug. Een reisverslag met de collega's van Koops-Auto en Fivan-Auto Utrecht in Italië.
Ineens ontstond er het idee, om met een groepje mannen van het werk, naar Italië te gaan. We gingen voor een bezoek aan de Fiat Fabriek in Turijn. Michel van Dijk, een van mijn collega’s, had het tripje uitgewerkt. En zo stonden wij vrijdagmorgen al vroeg al op Schiphol om met het vliegtuig naar Milaan af te reizen. Het zou een bliksembezoek worden, want op zaterdag gingen we alweer terug.
In een ruimte ver achter de bekende witte slurven op Schiphol, is het een komen en gaan van de vliegtuigen van easy Yet. In een kleine vertrekhal konden we wachtten op ons vertrek. Als de passagiers van onze vlucht de trap aflopen, en het platform af zijn, dan kunnen wij naar het vliegtuig toelopen. De Airbus is niet al te groot, maar ziet er van binnen toch verrassend schoon en netjes uit. En, de beenruimte, die valt echt behoorlijk mee. Je zit wel met zijn drieën naast elkaar.
De vliegreis zelf stelde helemaal niets voor. In minder dan anderhalf uur ben je van Amsterdam in Milaan. Op het vliegveld aangekomen gingen we op zoek naar onze twee huurauto’s, maar wat bleek: deze stonden niet bij het vliegveld, nee deze stonden een paar kilometer verderop. Gelukkig konden we met een pendelbus worden vervoerd. Eenmaal daar aangekomen konden we zo instappen…
…Instappen? Dus niet! Hoewel de huurauto’s in Nederland al waren betaald, moest daar alleen nog even een creditcard voor de borg achtergelaten. Eh, creditcard…’Wie heeft er zijn creditcard bij zich?’ Niemand van de tien man bleek een creditcard bij zich te hebben. K*t…maar wat nu? De auto’s gingen niet door, weg geld. Gelukkig waren er nog drie opties over: met de bus, met de taxi, of met de trein.
We besloten met de bus naar Turijn te vertrekken. Nog maar even bijpinnen voor de bus, en van het wachten krijg je ook honger, dus: slurp, slik…de bus in. Helaas kwamen we te laat aan om nog naar de fabriek te gaan, maar we waren in ieder geval op de plaats van bestemming. Na wat zoeken met de TomTom vonden we ons hotel. Wat zal ik daar eens over zeggen…een beetje uit grootmoedertijd?
Maar uiteindelijk gaat het om de lol die je met elkaar moet gaan maken…hèhè eindelijk zeg ik iets positiefs…Ik was misschien ook wel heel hard aan een lekker koud biertje toe, en ja…ook zonder alcohol kan ik zo stom lullen. In Turijn kun je niet lekker uitgaan, of wij konden het niet vinden. Gelukkig is er altijd wel een Engelse Pub…zucht…en we zijn hier echt in Italië hoor. Op een been kan je niet lopen, dus: “Hé ober, nog een keer hetzelfde rondje.”
Het kwam allemaal goed, want na de Engelse Pub kwamen we, na wat geloop door de regen, bij een ‘echt’ Italiaans restaurant. We gingen massaal aan de pizza, en die was dan ook om te smullen. Na het tafelen liepen we weer terug om vervolgens vlak bij ons hotel een biertje te pakken. Wat opviel waren de vrouwen die om twaalf uur bij de deur van een bar staan. Wachten tot iemand ze oppikt.
Ruim voor de wekker werd ik op zaterdagmorgen wakker, terwijl Hans en Maurizio nog samen in één bed lagen te slapen. Toen ik onder de douche vandaan kwam met de Diesel op mijn onderbroek, werden beide mannen ook wakker. Het Italiaans ontbijt was wat karig, maar dat is in ‘dit’ soort hotels altijd zo. En onderweg valt altijd wel iets te happen.
Na het ontbijt besloten we om naar het busstation te lopen, waar we later op die dag ook zouden opstappen, voor de terugreis naar het vliegveld. Toen we het busstation hadden gevonden, en kaarten hadden gekocht, gingen we met de tram weer terug richting het hotel. Vervolgens stapten we daar weer op de bus naar de oude fabriek van Fiat. Gelukkig, dus toch nog naar de fabriek.
Maurizio deed bij de ingang van de fabriek een goed woordje Italiaans, en warempel: wij mochten doorlopen. Eerst liepen we door een soort parkeergarage naar boven. En eenmaal boven konden wij over het testcircuit rondlopen. De jongens waren helemaal in extase van deze ontdekking. Ik vond het ook wel grappig, maar ik genoot ook zeker van het uitzicht over Torino-stad, en de witte bergen in de verte.
De buitenkant van de fabriek was dan wel eens waar ongewijzigd, aan de binnenkant heeft de fabriek een metamorfose gemaakt. Van wat ooit eens ‘de productiehallen van Fiat’ geweest moest zijn, maar nu was omgetoverd naar een heel grappig en ruim winkelcentrum. Met heel veel kleine winkeltjes en eetgelegenheden. Jammer was alleen dat iedereen, maar dan ook echt iedereen, zich liet verleiden om aan de gore patat met cola te gaan, en dat terwijl er naast de patatboer een winkeltje zat met echte Italiaanse broodjes. Deze had genoeg keus voor een echte lunch. En daarom ging ik als enige aan een lekker chiabata broodje met heerlijke Parma ham, jammer hoor.
Het openbaar vervoer in Turijn is wel verouderd, maar rijdt wel af en aan, en kost in vergelijking met Nederland eigenlijk helemaal niets. En binnen zeventig minuten kun je gratis weer retour op hetzelfde kaartje. Verder rijden de bussen en trams af en aan met hetzelfde lijnnummer. Dus het maakt niet uit welk vervoer je neemt, je komt met beide op je bestemming aan.
De gebouwen in Turijn zijn behoorlijk vervuild, zeker als je dit vergelijkt met de net helemaal opgeknapte Parijs. In Turijn valt het ook op dat bijna op elke hoek van de straat de weg is opgebroken. Wat ook opvalt, is dat de meeste mensen wel heel behulpzaam zijn als Maurizio Bruno naar de weg vraagt. Maar komt dat omdat hij dat zo vriendelijk in het Italiaans spreekt, of omdat hij zo aandoenlijk is. In de showroom heeft hij ook altijd zo iets onschuldigs.
Al met al is de tweede dag een succes geworden, zeker ten opzichte van de eerste dag. Ook het weer zat nu lekker mee zoals gehoopt: overhemd of T-shirtweer. Het rijden met de bus naar het vliegveld, en het wachten op het vliegveld om te vertrekken, duurt bij elkaar langer dan de vlucht van 1 uur en 45 minuten naar Nederland, maar dat is niet anders.
Alles is gelukkig verder goed verlopen, nadat ik gisteren bijna mijn tong had afgebeten, maar dat heeft gelukkig niemand gemerkt. Bij het schrijven van dit verhaal gebruikte ik een geleende mobiel. Echter na een paar uur was deze al leeg, en kon hem niet meer gebruiken. Met de mannen op zich was wel grappig, maar met de vrouwen erbij was het mogelijk nog gezelliger geworden. Hoewel? Er viel nou ook weer niet bijzonder veel te shoppen. Misschien een tip voor de volgende keer. Oh nee, de tip voor de volgende keer is: Neem je creditcard mee…