Autocoureur zoekt Vrouw - Daan Stots en Tom Coronel

Vanmiddag waren tussen 12.00 – 14.00 uur initiatiefnemer Daan Stots, van Autocoureur zoekt Vrouw, en coureur Tom Coronel te gast in het radioprogramma Spijkers Met Koppen te Utrecht.

Daan Stots, Tom Coronel en zoon Rocco Coronel

Het is alweer een tijdje geleden dat we mochten genieten van de tulpenbollen van Boer Tom, de vrouwen van boer Geert en niet te vergeten van de labradoodle van Yvon Jaspers. De boerenkneuterigheid maakt plaats voor ronkende motoren, rubber op het asfalt en olie aan bonkige mannenknuisten, er is een nieuwe groep mannen die aan de vrouw gebracht moet worden, namelijk de autocoureur.

Tom maakt selfie met zoon Rocco

Volgens de initiatiefnemer Daan Stots is het lastig voor een autocoureur om aan de vrouw te komen, en daarom zoeken ze deze week voor: Wiel van der Wielen een vrouw. Wiel is 23, drie jaar actief in autosport en woont in Tiel. Hij is spontaan, fanatiek en gaat altijd voor het beste. Wil je met Wiel op date? Mail jouw brief + foto naar info@autosportinfo.com en misschien kiest hij jou!

Café Florin Utrecht - Spijkers Met Koppen

Tom Coronel met zoon Rocco - NUFoto.nl

Populaire posts van deze blog

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

Verlangen van Porto naar Santiago

De route van Porto naar Santiago is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een persoonlijke ontdekkingstocht. In dit verslag deel ik mijn belevenissen, inzichten en tips voor iedereen die deze pelgrimstocht wil maken. Soms moet je even weg om dichter bij jezelf te komen. Ik ga niet naar een wellness. Niet naar een luxe resort. Ik heb besloten om 258 kilometer te gaan wandelen. Alleen. Van Porto naar Santiago. Van Texel naar ietsje verder Het is alweer even geleden dat ik alleen op pad ging. De laatste keer was op Texel : twee dagen frisse zeewind en zand in mijn schoenen. Leuk hoor… maar dit keer pak ik het wat ambitieuzer aan. Geen weekendje weg, maar tweeënhalve week. Geen eiland, maar twee landen. En niet zomaar een wandeling. Nee, ik ga de Camino lopen in 2026. Van Porto naar Santiago. 258 kilometer. Te voet. In m’n eentje. Gaat het wel goed in je huwelijk? Die vraag krijg ik dus regelmatig. Blijkbaar is alleen op pad gaan verdacht. Maar ik geloof juist dat...

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Dementie in de familie: als woorden langzaam verdwijnen

Het moment dat woorden verdwijnen is ingrijpend. In dit artikel deel ik mijn ervaringen met dementie in de familie en hoe je steun en verbinding kunt blijven bieden, zelfs als herinneringen vervagen. Als je de woorden niet meer kunt vinden. Als zinnen halverwege oplossen, alsof ze nooit hebben bestaan. Als de namen van geliefden als zand tussen je vingers glippen. Als je naar een foto kijkt en het gezicht je niets meer zegt. Je bent er nog. Maar je hoofd lijkt in een andere kamer. En als je vraagt waar precies, dan blijft het stil. Het zijn geen stappen naar beter. Het zijn kleine, wankele stappen om te blijven. Om te ademen binnen de grenzen die steeds dichterbij komen. Helpen met aankleden. Met wassen. Schuifelend begeleiden naar een stoel in een restaurant. Samen iets eten. Weer opstaan. Naar het toilet gaan. Tien minuten later opnieuw. En nog eens. Omdat de herinnering vervloog nog voor hij een plek kon krijgen. Is het mensonterend? Soms wel. Is het pijnlijk? Altijd. Hij had di...

Tussen vergeten en muziek: mijn vader en de kracht van klanken

Muziek kan woorden vervangen, emoties oproepen en verbinding herstellen. Zelfs wanneer herinneringen vervagen. In dit verhaal neem ik je mee naar momenten waarin mijn vader en de muziek weer samensmolten. Mijn vader leeft met dementie. Het contact wordt steeds moeilijker, maar zijn liefde voor muziek is gebleven. In deze blog neem ik je mee in een bezoek aan hem. Over onbegrijpelijke zinnen, onverwachte momenten en een oude piano die nog altijd klinkt als een stukje geluk. Mijn vader is altijd gek geweest op pianospelen. Al jarenlang zit hij achter die vertrouwde toetsen te pingelen. Niet dat hij ooit echt mooi heeft gespeeld, en dat weet hij zelf eigenlijk ook wel, maar dat doet er niet toe. Als ik hem zie zitten, met een tevreden blik en zijn vingers op de toetsen, dan maakt het me blij. Want dáár zit hij nog. Daar is hij even in zijn element. Praatjes over alledaagse dingen gaan niet meer. Hij hakkelt, struikelt over woorden, en zinnen zijn amper nog te vormen. In het begin waren ...

Waarom die frons op mijn voorhoofd maar niet verdwijnt

Het is een kleine rimpel, een frons die maar niet weg wil, en toch merk ik hoezeer het me telkens beïnvloedt. Ouder worden brengt kleine verrassingen met zich mee, en vandaag neem ik je mee in mijn gedachten over die frons. Vooral als ik alleen ben. Misschien beginnen de jaren nu ook mee te praten? Mijn wilde haren zijn inmiddels verdwenen. Al zit wat er nog over is soms aardig door de war. Net als ikzelf. Is dat de leeftijd? Toch merk ik dat ik steeds beter kan relativeren. Sommige dingen kan je nu eenmaal niet veranderen, behalve de manier waarop je ermee omgaat. En eerlijk, ik ben blij dat ik even vrij ben van werk. Ik vind mijn baan nog steeds leuk, maar “even niet” is ook een luxe. En luxe is het hier. Zon, zee, strand… het Middellandse-Zeegevoel in optima forma. Met een briesje en 27 graden voelt dit eind september meer als een cadeautje dan als herfst. Ik zou het hier wel een tijdje volhouden. En weet je wat grappig is? Strand en zee vervelen niet. Jammer eigenlijk, want jui...

Vakantie als helderheid

Kreta - Een paar dagen weg van de dagelijkse drukte kan wonderen doen. In Griekenland vond ik niet alleen zon en zee , maar ook ruimte in mijn hoofd en nieuwe helderheid voor mijn leven. Niet dat de gedachten weggaan, maar ze krijgen afstand, ademruimte. Dan kunnen ze zich ordenen alsof iemand de lade van een rommelig bureau opent en alles in nettere stapeltjes legt. Rust in mijn hoofd is niet stilstand, het is zien wat er is zonder dat het alles overneemt. Soms hoor ik een stemmetje dat me meerdere keren toefluistert: “Je voelt dat je ouder wordt.” Ik voel het in mijn lijf. Misschien loop ik anders, misschien let ik op andere dingen. En als ik dat stemmetje blijf herhalen, pas ik me er dan aan? Als ik mezelf vertel dat ik namen vergeet, vergeet ik ze dan expres? Op het werk ken ik mijn klanten. Hun gezichten zijn er, maar hun namen komen soms niet boven. Voor de televisie hetzelfde: “Hoe heet die bekende Nederlander ook alweer?” Het is geen onwil of desinteresse...

Opa worden: een nieuwe rol vol liefde (en een beetje trots)

Er zijn van die momenten in het leven die alles even stilzetten. Opa worden is er zo één. In dit verhaal neem ik je mee in de emoties, trots en verwondering van mijn nieuwe rol Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overure...

Waarom het ene artikel wel scoort en het andere niet?

Ik blijf me erover verbazen: waarom het ene artikel massaal wordt gelezen en het andere een stuk minder. Ik probeer altijd vanuit mijn hart te schrijven. Het is eerlijk, het is persoonlijk, en toch… kennelijk komt het ene beter binnen dan het ander. Kijk op mijn Linked-In pagina Soms denk ik: dit wordt een knaller. En dan blijft het stil. Niet spannend. En soms tik ik iets neer waarvan ik niet verwacht dat het indruk maakt, en ineens is het boem: tienduizenden lezers. Vorig jaar bijvoorbeeld. Ik schreef een bericht waarin ik de opvolger van Victor van First Dates zou worden. Ik kreeg honderden felicitaties in mijn inbox. Het was een grap, maar wat een bereik: meer dan 50.000 lezers. En dan de berichten over dementie. Dat onderwerp raakt me diep. Mijn vader en schoonvader hebben het. Als ik daarover schrijf, doe ik dat met aandacht en emotie. Het wordt goed gelezen, dat zeker, maar nooit komt het in de buurt van die 50.000. Terwijl dat juist de teksten zijn die ik het meest voe...

Blotevoetenpad Buitenplaats Kameryck: een avontuur voor jong en oud

Het Blotevoetenpad bij Buitenplaats Kameryck is een ervaring voor alle zintuigen. Ontdek hoe het wandelen op blote voeten kinderen én volwassenen in contact brengt met natuur, plezier en ontspanning. Soms heb je niet veel nodig om te genieten. Geen dure schoenen of strak geplande uitjes, maar gewoon... je blote voeten en een avontuurlijke route van drie kilometer. Wat een heerlijke ervaring was dit! Het Blotevoetenpad is echt een aanrader voor jong en oud. Vanaf het eerste moment voel je dat dit pad anders is. Je voeten worden uitgedaagd door gras, schelpen, houten balken en zelfs modderige stukken waar je niet omheen kunt. En dat is precies de bedoeling. Het is een soort natuurlijke voetmassage, maar dan in de buitenlucht. Kinderen rennen en kliederen erop los, en als volwassene kun je hier weer even dat kind in jezelf laten spelen. En af en toe moeten we ook wel eens om onszelf lachen. Kijk ons nou. En het mooie is. Terwijl je voeten voelen, ontspant je hoofd. Je vertraagt. Je ...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog