XZK for You Media

Ergens diep in ons zit een oeroude behoefte om verbinding te voelen, om mensen in de ogen te kunnen kijken, een warme glimlach te ontvangen, of simpelweg het gevoel te hebben dat je gezien wordt. Sociale contacten bieden troost, geven energie, en zijn als het ware ankers die ons in het moment houden. Maar er is ook een andere kant: de behoefte aan afzondering. De stilte van een bos, het ruisen van bladeren, en het gevoel dat je even helemaal opgaat in je eigen gedachten. Voor mij is dat evenwicht onmisbaar. Een tijd geleden ontdekte ik de klompenpaden , wandelroutes door de provincies Gelderland en Utrecht, vaak door weilanden en zelfs langs de achtertuinen van boeren. Ik merkte dat deze wandelingen, net als het wandelen zelf, me hielpen om mijn gedachten te ordenen, alsof mijn brein even opgeruimd werd door de natuur. Tijdens het lopen over die paden reflecteer ik op het verleden, op oude patronen die ik onbewust heb aangeleerd. Zo kwam ik bijvoorbeeld tot de ontdekking dat ik jarenla

Ah, de winterdip, die jaarlijkse traditie waarbij we ons allemaal voelen alsof we in een eindeloze aflevering van Game of Thrones zijn beland, maar dan zonder de draken. Veel mensen hebben er last van, inclusief ikzelf. Vroeger was ik een ware winterdip-expert. Ik kon die ellendige periode al in oktober voelen aankomen, en ja hoor, daar was 'ie dan, mijn jaarlijkse portie neerslachtigheid. Maar laten we even in de verleden tijd praten, want gelukkig is die winterdip nu verder weg dan de kans op een fatsoenlijke wifi-verbinding in een afgelegen hutje in de bergen. Wat is er veranderd, vraag je je misschien af? Heb ik mijn winterdip doorgegeven aan een ongelukkige ziel, zonder dat ik het doorhad? Of ben ik er simpelweg overheen gegroeid? Wie zal het zeggen? Misschien heb ik gewoon geleerd wat me echt blij maakt. Dus nu ga ik bewust op zoek naar dingen die me laten glimlachen. Gelukkig ontdek ik dat ik van veel dingen kan genieten. Een van mijn favoriete ontsnappingsroutes uit de wi

Elke herfst lijkt het wel of ik me weer opnieuw in een koude, grijze mist bevind. De blaadjes vallen, de dagen worden korter, en daar is hij weer: de winterblues. Elk jaar dezelfde ellende. Maar wat is een winterdepressie eigenlijk, en waarom laat ik mezelf hier telkens opnieuw door overvallen? Als de zomerse warmte vervliegt en de herfst zijn intrede doet, lijkt het of de wereld om me heen in een kleurloze stilte vervalt. In mijn hoofd tekenen zich donkere wolken af die steeds dreigender worden. Het liefst zou ik me in een hol verstoppen en pas in de lente weer tevoorschijn komen. Maar dit jaar heb ik besloten om niet langer toe te geven aan die negatieve spiraal. Want laten we eerlijk zijn, die winterdip is niet meer dan een vervelende gewoonte die ik wil doorbreken. Een deel van mijn strijd tegen de winterblues was het accepteren van mijn eigen gevoelens. Ja, het is oké om je af en toe rot te voelen. Iedereen heeft wel eens een slechte dag of een sombere bui. Maar wat doe je er ve