Doorgaan naar hoofdcontent

Retourtje Autoboulevard Utrecht

Utrecht - Op dit bord langs de Franciscusdreef Utrecht staan nog een aantal merken die al lang niet meer op de Autoboulevard in Utrecht zitten. Het bord had al lang ververst moeten worden.

In 1995 kwam ik bij Autobedrijf Pordon in Utrecht te werken. De bedrijvigheid van dit bedrijf vond ik toen heel bijzonder. Behalve het autobedrijf, hadden we ook een benzinepomp en een wasstraat. De werkplaats receptionisten vroegen altijd aan de klant of de auto na het onderhoud ook nog even door de wasstraat mocht, en of we de auto mochten aftanken. Behalve deze (extra) service, was het tanken ook een extraatje voor onze omzet.

Bij Pordon kwamen er ook heel veel merk dealerbedrijven met auto's om bijvoorbeeld een roetmeting te laten uitvoeren. En ze kwamen ook bij ons om airco's te laten vullen, omdat ze zelf geen STEK bevoegdheid hadden. Door de supermarkt van verderop in de straat, kwamen hier ook klanten om te tanken, hun auto te wassen, of soms gewoon spontaan binnen gelopen om bijvoorbeeld naar de weg te vragen. En ondanks de Steropmotorkap, was Pordon heel laagdrempelig bedrijf voor de mensen.

Behalve ons bedrijf, was het altijd een drukte van belang op de Utrechtse Autoboulevard. Veel merk dealerschappen waren op het industrieterrein gehuisvestigd. Ik zeg was, want vandaag de dag is dat wel anders. Er zijn een hoop merk dealerbedrijven inmiddels vertrokken. Toch zijn er ook een hoop van die - hoe zal ik het zeggen - autobedrijfjes voor teruggekomen, maar of ik daar nou mijn auto aan zou toevertrouwen?

Wat Kanaleneiland voor de Woonboulevard is, was Overvecht voor de Autoboulevard. Ik hoef alleen maar om me heen te kijken om te zien dat de, ooit eens zo beroemde ‘Autoboulevard Utrecht’ met al zijn merken dealerbedrijven, helaas op zijn retour is.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt.  Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

Muziek die verbindt – Jan Vayne, N’Joy en een moment met mijn vader

Eemnes- Er zijn van die middagen die in je geheugen blijven hangen. Zondag 2 november was er zo één. Ik had twee kaartjes gekocht voor een prachtig concert in het Huis van Eemnes : Jan Vayne samen met het geweldige koor N’Joy . Een middag vol muziek, emotie en herinneringen, maar vooral een middag samen met mijn vader. De zaal was tot de nok gevuld en vanaf de eerste noot wist Jan Vayne iedereen te raken. Zijn doorleefde improvisaties gingen naadloos over in de heldere, vrolijke klanken van het koor. Wat het extra bijzonder maakte: het publiek mocht verzoekjes doen. Ik kon het niet laten om aan Jan te vragen of hij iets van Ludovico Einaudi wilde spelen. En jawel, even later vulde de zaal zich met die herkenbare melancholische klanken. Slechts een minuut, maar precies lang genoeg om kippenvel te krijgen en om vast te leggen in de video hieronder. Het mooiste van de middag was niet eens de muziek zelf, maar dat ik hier samen met mijn vader zat . Mijn paps, die leeft met dementie, m...

De jacht op Buurman & Buurman: een absurd familieverhaal

Buurman & Buurman twee figuren die we kennen van tv, maar wat gebeurt er als je de ‘jacht’ op ze opent? In dit verhaal neem ik je mee langs een absurd, grappig familieverhaal waarin niets is wat het lijkt. Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen. Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug. Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt. Als ...

Mores. Wat mag nog wel?

Het woord mores hoor je niet vaak meer. Maar sinds het proces tegen Marco Borsato blijft het in mijn hoofd hangen. Want wat mag er nog wél? En waar ligt de grens tussen menselijkheid en misverstand? Afgelopen week draaide het nieuws om twee dingen: de verkiezingen en het proces tegen Marco Borsato. Twee totaal verschillende werelden, maar allebei vol spanning, oordeel en emotie. Marco moest uitleggen waarom hij aan een 15-jarig meisje had gezeten. Hij zou naar boven zijn gegaan, terwijl hij wist dat zij naakt in bed lag. Het is een verhaal dat schuurt, dat vragen oproept en dat je niet zomaar naast je neerlegt. Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt wat daarop lijkt. Maar zulke verhalen zetten me wel aan het denken. Want waar ligt de grens nog? Wanneer is iets nog gewoon menselijk, en wanneer is het opeens verdacht? In de tijd dat mijn kinderen klein waren, stond ik weleens met een van hen onder de douche. Dat was vanzelfsprekend. Warm water, lachen, sop in het haar. Gewoon vader en kin...

Een weekend vol smaak van limoncello tot Dordrecht

Het was mijn dochter die met het idee kwam: “Zullen we samen een limoncello-workshop doen?” Niet zomaar een cadeau, maar een beleving, iets wat we samen konden doen. En dat paste precies bij ons. We zijn niet zo van het geld geven, maar vinden iets samen beleven veel waardevoller Dus trokken we er met z’n vieren op uit: mijn dochter Melissa, haar vriendin Mel, Vera en ik. De bestemming? Koreman’s Limoncello in Breda – een familiebedrijf dat niet voor niets werd uitgeroepen tot beste limoncello ter wereld. Tijdens de workshop leerden we alles over het ambacht achter die goudgele drank. De passie spatte eraf. We roken, proefden, lachten… en natuurlijk namen we ook wat flessen mee naar huis. Of beter gezegd: naar ons hotel, want we besloten er meteen een weekendje weg van te maken.  ’s Avonds in Made, waar we bleven slapen, hebben we nog een glaasje (of twee 😉 ) geproefd van onze net aangeschafte flessen. En ik kan je vertellen: het smaakte naar meer. De volgende ochtend waren we ver...

💔 Laat die oudjes niet in hun blote kont staan

Dit is geen politiek statement. Dit is de werkelijkheid van duizenden families in Nederland. En mijn hart breekt dat we dit normaal zijn gaan vinden. Mijn schoonvader is aan het dementeren. Hij weet niet meer wie wij zijn. Hij kan zijn eigen billen niet meer afvegen. Hij woont nog thuis, want er is geen plek. De belofte? Twee tot drie maanden wachten. De realiteit? Zes maanden later nog niets. Hopelijk volgend jaar. Misschien. Mijn schoonmoeder zorgt dag en nacht. Tot ze erbij neervalt, want pas dan is het “urgent genoeg”. Zo werkt ons zorgsysteem tegenwoordig: geen menselijkheid, maar vinkjes, budgetten en wachtlijsten. In Den Haag ruziën politici over wie de poppetjes mag verdelen. Terwijl duizenden ouderen langzaam verdwijnen in de vergetelheid. De zorg kraakt, personeel haakt af, en wie nog werkt, krijgt regels opgelegd die het onmogelijk maken om te blijven. Er wordt beleid gemaakt, maar geen zorg geleverd. Er wordt gesproken over “efficiëntie”, maar d...

Camino de Santiago voorbereiden: zo pak je je rugzak slim in

De eerste stap van de Camino de Santiago begint met de juiste voorbereiding. In dit artikel deel ik mijn ervaringen en praktische tips voor een goed ingepakte rugzak en een succesvolle pelgrimstocht. De eerste stap is gezet. Ik heb mijn rugzak gekocht! Daarmee begint mijn avontuur richting Porto naar Santiago officieel. En eerlijk gezegd… ik kan niet wachten. Waarom ik zonder groep en bagagevervoer ga Geen bagagevervoer, geen georganiseerde groep, gewoon ik en mijn rugzak. Vooral dat laatste vind ik belangrijk. Ik wil het gevoel van onafhankelijkheid ervaren en alles zelf dragen, letterlijk en figuurlijk. Wil ik mezelf tegenkomen onderweg? Vanmorgen vroeg Vera me: “Wil je jezelf tegenkomen onderweg?” Een goede vraag. Ik voel me stabiel en in balans, over het algemeen ook wel zelfverzekerd. Toch verlang ik naar meer rust in mijn hoofd. Minder ruis, meer creativiteit. Ik wil bewust genieten van het moment, van wat er om me heen gebeurt.  Wie ben ik zonder werk, vaderschap en partn...

Verlangen van Porto naar Santiago

De route van Porto naar Santiago is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een persoonlijke ontdekkingstocht. In dit verslag deel ik mijn belevenissen, inzichten en tips voor iedereen die deze pelgrimstocht wil maken. Soms moet je even weg om dichter bij jezelf te komen. Ik ga niet naar een wellness. Niet naar een luxe resort. Ik heb besloten om 258 kilometer te gaan wandelen. Alleen. Van Porto naar Santiago. Van Texel naar ietsje verder Het is alweer even geleden dat ik alleen op pad ging. De laatste keer was op Texel : twee dagen frisse zeewind en zand in mijn schoenen. Leuk hoor… maar dit keer pak ik het wat ambitieuzer aan. Geen weekendje weg, maar tweeënhalve week. Geen eiland, maar twee landen. En niet zomaar een wandeling. Nee, ik ga de Camino lopen in 2026. Van Porto naar Santiago. 258 kilometer. Te voet. In m’n eentje. Gaat het wel goed in je huwelijk? Die vraag krijg ik dus regelmatig. Blijkbaar is alleen op pad gaan verdacht. Maar ik geloof juist dat...