Doorgaan naar hoofdcontent

Help, ik kan mijn tollie niet meer zien. Afvallen in twee maanden

Huizen - Drie jaar geleden was ik het helemaal zat met mijn lichaam. Ik besloot om drastisch af te vallen en alle lekkere dingen te laten staan. Dat was moeilijke periode voor me want ik ben een levensgenieter. Toch lukte het mij om in twee maanden 10 kilo af te vallen. Ik ben inmiddels drie jaar verder. Ben ik nog op gewicht, afgevallen of ben ik juist weer aangekomen?

Help, ik kan mijn piemel niet meer zien - Foto: © Gilbert Vogt

Het is hopeloos met me. Ik ben een paar jaar geleden tien kilo (van 95 naar 85 kilo) afvallen, maar het afgelopen jaar ben ik weer van 85 naar 97 kilo (XXL) gegaan. Hoe kan dat nou? Het is wel zo dat ik sinds vorig jaar met waterpolo ben gestopt en in hardlopen ineens geen zin meer had. Doordeweeks drink ik dan geen alcohol meer maar in het weekend ga ik vaak helemaal los. Ik drink bij voorkeur bier, wijn of likeur. Verder schep ik twee keer warm eten op en in het weekend vreet me te barsten aan de chips en de Spaanse worst. Sinds ik weer van voren ben gegroeid ben ik ook geen grens meer. Ik baal van mezelf.
Ik heb een opgeblazen gevoel, wat mij op zich ook logisch lijkt met dit gewicht, en ik verder ben redelijk vaak moe. Er is wel een voordeel als je weer van voren groeit: ik heb het sneller warm. Een verandering van het lichaam die wel vaker voorkomt bij (te) dikke mensen. Ik ben benieuwd of de vermoeidheid iets met mijn overgewicht te maken heeft. Elke dag brood eten schijnt ook niet echt gezond te zijn. Kortom, tijd voor verandering?

Ja dus. Inmiddels ben ik aan de shake om mijn overgewicht weer naar beneden te krijgen. Eigenlijk zou ik met mijn zittende beroep weer moeten bewegen, lees: sporten. Een shake bestaat uit poeder die je kunt aanlengen met melk. De poeder heb je in verschillende smaken, maar echt aangenaam is het spul niet, misschien moet ik er ook even aan wennen.

Dag 1: Normaal gesproken eet ik ‘s morgens een bakje yoghurt met muesli. Nu doe ik twee schepjes poeder in een drinkbeker en meng het aan met water aan. Het smaakt echt niet goed. Tussen de middag neem ik de tweede shake en om vier uur neem ik een appel om dat holle gevoel in mijn buik weg te nemen. ’s Avonds eet ik gelukkig weer normaal warm. Helaas kon ik het niet laten om twee keer op te scheppen. Een ovenschotel smaakt ook zo lekkerder, en zeker als je overdag niets mag eten. Normaal gesproken ben ik een zout eter. De eerste dag is me op zich meegevallen. De druk op mijn buik is afgenomen.

Dag 2: Opnieuw twee poeder schepjes in een drinkbeker gedaan maar nu met melk aangelengd. Zo, dat smaakt een stuk beter. Tussen de middag de poeder met melk gehusseld. Het lijkt er op dat mijn buik inderdaad een stuk minder onaangenaam voelt. Helaas zit mijn riem nog wel strak ;-). Baal moment van de dag: mijn collega gaat een tosti maken nog geen twee meter van mij vandaag, mijn lievelingsgerecht, grrr. Alleen de geur al is zo lekker. Ik zou hem wel een klap op zijn bek willen geven. De kaas loopt langs de boterham op het rooster. De verbrande kaas ruikt nog lekkerder…Ik zou er bijna een moord voor doen. Ik neem nog maar een vers glaasje uitgeperste sinasappels. Ik vraag me af wat het met me doet als ik niet eet... Tegen een uur of drie in de middag heb ik het weer lastig. Ik heb voornamelijk dorst, maar ook ontzettend trek. Ik kan mezelf niet meer met iets afleiden. Ik een maaltijdreep van het Kruidvat. 1 reep = 1 maaltijd 230 kcal wel of niet doen? Mijn maag knort als een gek. Eerst de helft, maar al vrij snel daarna ook de tweede helft. Tegen een uur of zes uur eet ik (eindelijk) een pasta met kaas, joepie. Mijn smaakpupillen staan wagenwijd open. Het smaakt me goed na twee maaltijden sondevoedingen per dag. Na acht uur drink ik een beker thee, zonder honing. Na negen uur begint mijn maag weer te knorren. Ik mis het knabbeltje, dus neem ik maar twee glazen bronwater met bubbels. Het helpt allemaal niets. Dan maar vroeg naar bed.

Dag 3: ’s Morgens weer een shake en om 10.00 uur een appel. Bijna 12.30 uur. Ik loop naar de supermarkt voor een bouillonnetje. Ik heb zin in iets hartigs. Ik weet nou niet of ik me nu beter voel dan normaal gesproken. Wel valt het me nu op dat ik geen opgeblazen gevoel meer heb, wel zo prettig. Mijn stoelgang gaat in ieder geval een stuk beter dan normaal gesproken. Zat ik eerst nog tien minuten op de wc, nu kan het met de helft van de tijd af. Mijn shake is op, maar ik heb nog trek. Ik word zelfs agressief en dreig de eerste de beste klant die iets verkeerd tegen me zegt op zijn bek te slaan. Ik neem gauw een Weight Care – Ga zo door! Je kunt het - Maaltijdreep, de redding voor de eerst volgende klant. En mijn baan, want mijn baas gooit mij er vast uit na een slaande beweging. ’s Avonds opnieuw lekker warm gegeten.

Dag 4: Al voor elf uur al een shake, appel en een Weight Care op. Het wordt steeds lastiger om niet iets tussendoor te gaan eten. Mijn buik voelt verder prima. Tussen de middag neem ik de tweede shake en een glas vers uitgeperste sinasappels. Om 13.30 uur neem ik 1 volle theelepel kippen bouillon in een beker met warm water, slecht 10 kcal. Ik ben een beetje kort af naar mijn omgeving, en ik heb heel weinig geduld. Het iets willen eten gaat maar door mijn hoofd. Waarom ben ik dit met mezelf aangegaan? ’s Avonds neem ik twee koppen soep, en verder neem ik er niets bij. Die smaken verrukkelijk. Ik heb de hele avond geen trek meer, behalve toen ik laat van het concert van Frank Boeijen thuiskwam. Ik heb nog wat noten gekraakt om mijn honger te stillen. De honger in mijn hoofd of vraagt mijn lichaam hier om?

Dag 5: Het ontbijt is zoals eerdere dagen: een shake. Tussen de middag heb ik een bespreking in een Van Der Valk hotel te Zwolle. Daar kon ik het toch niet laten om een tosti met warme brie te nemen. Ik voel me een beetje schuldig, maar het is ook een beetje raar om daar je eigen shake te maken. Verder heb ik niets meer gegeten.

’s Avond eet ik een zelf gemaakte pizza, valt misschien niet goed te praten, maar het is vrijdagavond en het is weekend. In het weekend ga ik weer helemaal los op de kaas, wordt en de witte wijn.

Dag 37: Inmiddels die weken en tientallen shakes verder. Ik weeg ik vandaag 94,2 kg. Een shake helpt dus wel, maar het is heel weinig verschil. Inmiddels heb ik me opgeven voor 30 dagen zonder alcohol. Ik probeer hiermee 5 kg af te vallen.

Gerelateerde berichten
23-02-2014: Kan ik 30 dagen zonder alcohol 2014?
31-05-2011: 10kg afvallen in 2 maanden

Populaire posts van deze blog

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

Verlangen van Porto naar Santiago

De route van Porto naar Santiago is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een persoonlijke ontdekkingstocht. In dit verslag deel ik mijn belevenissen, inzichten en tips voor iedereen die deze pelgrimstocht wil maken. Soms moet je even weg om dichter bij jezelf te komen. Ik ga niet naar een wellness. Niet naar een luxe resort. Ik heb besloten om 258 kilometer te gaan wandelen. Alleen. Van Porto naar Santiago. Van Texel naar ietsje verder Het is alweer even geleden dat ik alleen op pad ging. De laatste keer was op Texel : twee dagen frisse zeewind en zand in mijn schoenen. Leuk hoor… maar dit keer pak ik het wat ambitieuzer aan. Geen weekendje weg, maar tweeënhalve week. Geen eiland, maar twee landen. En niet zomaar een wandeling. Nee, ik ga de Camino lopen in 2026. Van Porto naar Santiago. 258 kilometer. Te voet. In m’n eentje. Gaat het wel goed in je huwelijk? Die vraag krijg ik dus regelmatig. Blijkbaar is alleen op pad gaan verdacht. Maar ik geloof juist dat...

Dementie in de familie: als woorden langzaam verdwijnen

Het moment dat woorden verdwijnen is ingrijpend. In dit artikel deel ik mijn ervaringen met dementie in de familie en hoe je steun en verbinding kunt blijven bieden, zelfs als herinneringen vervagen. Als je de woorden niet meer kunt vinden. Als zinnen halverwege oplossen, alsof ze nooit hebben bestaan. Als de namen van geliefden als zand tussen je vingers glippen. Als je naar een foto kijkt en het gezicht je niets meer zegt. Je bent er nog. Maar je hoofd lijkt in een andere kamer. En als je vraagt waar precies, dan blijft het stil. Het zijn geen stappen naar beter. Het zijn kleine, wankele stappen om te blijven. Om te ademen binnen de grenzen die steeds dichterbij komen. Helpen met aankleden. Met wassen. Schuifelend begeleiden naar een stoel in een restaurant. Samen iets eten. Weer opstaan. Naar het toilet gaan. Tien minuten later opnieuw. En nog eens. Omdat de herinnering vervloog nog voor hij een plek kon krijgen. Is het mensonterend? Soms wel. Is het pijnlijk? Altijd. Hij had di...

Waarom het ene artikel wel scoort en het andere niet?

Ik blijf me erover verbazen: waarom het ene artikel massaal wordt gelezen en het andere een stuk minder. Ik probeer altijd vanuit mijn hart te schrijven. Het is eerlijk, het is persoonlijk, en toch… kennelijk komt het ene beter binnen dan het ander. Kijk op mijn  Linked-In pagina Soms denk ik: dit wordt een knaller. En dan blijft het stil. Niet spannend. En soms tik ik iets neer waarvan ik niet verwacht dat het indruk maakt, en ineens is het boem: tienduizenden lezers. Vorig jaar bijvoorbeeld. Ik schreef een bericht waarin ik de opvolger van Victor van First Dates zou worden. Ik kreeg honderden felicitaties in mijn inbox. Het was een grap, maar wat een bereik: meer dan 50.000 lezers. En dan de berichten over dementie. Dat onderwerp raakt me diep. Mijn vader en schoonvader hebben het. Als ik daarover schrijf, doe ik dat met aandacht en emotie. Het wordt goed gelezen, dat zeker, maar nooit komt het in de buurt van die 50.000. Terwijl dat juist de teksten zijn die ik het meest voe...

Blotevoetenpad Buitenplaats Kameryck: een avontuur voor jong en oud

Het Blotevoetenpad bij Buitenplaats Kameryck is een ervaring voor alle zintuigen. Ontdek hoe het wandelen op blote voeten kinderen én volwassenen in contact brengt met natuur, plezier en ontspanning. Soms heb je niet veel nodig om te genieten. Geen dure schoenen of strak geplande uitjes, maar gewoon... je blote voeten en een avontuurlijke route van drie kilometer. Wat een heerlijke ervaring was dit! Het Blotevoetenpad is echt een aanrader voor jong en oud. Vanaf het eerste moment voel je dat dit pad anders is. Je voeten worden uitgedaagd door gras, schelpen, houten balken en zelfs modderige stukken waar je niet omheen kunt. En dat is precies de bedoeling. Het is een soort natuurlijke voetmassage, maar dan in de buitenlucht. Kinderen rennen en kliederen erop los, en als volwassene kun je hier weer even dat kind in jezelf laten spelen. En af en toe moeten we ook wel eens om onszelf lachen. Kijk ons nou. En het mooie is. Terwijl je voeten voelen, ontspant je hoofd. Je vertraagt. Je ...

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt.  Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

De jacht op Buurman & Buurman: een absurd familieverhaal

Buurman & Buurman twee figuren die we kennen van tv, maar wat gebeurt er als je de ‘jacht’ op ze opent? In dit verhaal neem ik je mee langs een absurd, grappig familieverhaal waarin niets is wat het lijkt. Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen. Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug. Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt. Als ...

Vakantie als helderheid

Kreta - Een paar dagen weg van de dagelijkse drukte kan wonderen doen. In Griekenland vond ik niet alleen zon en zee , maar ook ruimte in mijn hoofd en nieuwe helderheid voor mijn leven. Niet dat de gedachten weggaan, maar ze krijgen afstand, ademruimte. Dan kunnen ze zich ordenen alsof iemand de lade van een rommelig bureau opent en alles in nettere stapeltjes legt. Rust in mijn hoofd is niet stilstand, het is zien wat er is zonder dat het alles overneemt. Soms hoor ik een stemmetje dat me meerdere keren toefluistert: “Je voelt dat je ouder wordt.” Ik voel het in mijn lijf.  Misschien loop ik anders, misschien let ik op andere dingen. En als ik dat stemmetje blijf herhalen, pas ik me er dan aan? Als ik mezelf vertel dat ik namen vergeet, vergeet ik ze dan expres? Op het werk ken ik mijn klanten. Hun gezichten zijn er, maar hun namen komen soms niet boven. Voor de televisie hetzelfde: “Hoe heet die bekende Nederlander ook alweer?” Het is geen onwil of desinteresse...

Opa worden: een nieuwe rol vol liefde (en een beetje trots)

Er zijn van die momenten in het leven die alles even stilzetten. Opa worden is er zo één. In dit verhaal neem ik je mee in de emoties, trots en verwondering van mijn nieuwe rol Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overure...