Doorgaan naar hoofdcontent

Help, ik kan mijn tollie niet meer zien. Afvallen in twee maanden

Huizen - Drie jaar geleden was ik het helemaal zat met mijn lichaam. Ik besloot om drastisch af te vallen en alle lekkere dingen te laten staan. Dat was moeilijke periode voor me want ik ben een levensgenieter. Toch lukte het mij om in twee maanden 10 kilo af te vallen. Ik ben inmiddels drie jaar verder. Ben ik nog op gewicht, afgevallen of ben ik juist weer aangekomen?

Help, ik kan mijn piemel niet meer zien - Foto: © Gilbert Vogt

Het is hopeloos met me. Ik ben een paar jaar geleden tien kilo (van 95 naar 85 kilo) afvallen, maar het afgelopen jaar ben ik weer van 85 naar 97 kilo (XXL) gegaan. Hoe kan dat nou? Het is wel zo dat ik sinds vorig jaar met waterpolo ben gestopt en in hardlopen ineens geen zin meer had. Doordeweeks drink ik dan geen alcohol meer maar in het weekend ga ik vaak helemaal los. Ik drink bij voorkeur bier, wijn of likeur. Verder schep ik twee keer warm eten op en in het weekend vreet me te barsten aan de chips en de Spaanse worst. Sinds ik weer van voren ben gegroeid ben ik ook geen grens meer. Ik baal van mezelf.
Ik heb een opgeblazen gevoel, wat mij op zich ook logisch lijkt met dit gewicht, en ik verder ben redelijk vaak moe. Er is wel een voordeel als je weer van voren groeit: ik heb het sneller warm. Een verandering van het lichaam die wel vaker voorkomt bij (te) dikke mensen. Ik ben benieuwd of de vermoeidheid iets met mijn overgewicht te maken heeft. Elke dag brood eten schijnt ook niet echt gezond te zijn. Kortom, tijd voor verandering?

Ja dus. Inmiddels ben ik aan de shake om mijn overgewicht weer naar beneden te krijgen. Eigenlijk zou ik met mijn zittende beroep weer moeten bewegen, lees: sporten. Een shake bestaat uit poeder die je kunt aanlengen met melk. De poeder heb je in verschillende smaken, maar echt aangenaam is het spul niet, misschien moet ik er ook even aan wennen.

Dag 1: Normaal gesproken eet ik ‘s morgens een bakje yoghurt met muesli. Nu doe ik twee schepjes poeder in een drinkbeker en meng het aan met water aan. Het smaakt echt niet goed. Tussen de middag neem ik de tweede shake en om vier uur neem ik een appel om dat holle gevoel in mijn buik weg te nemen. ’s Avonds eet ik gelukkig weer normaal warm. Helaas kon ik het niet laten om twee keer op te scheppen. Een ovenschotel smaakt ook zo lekkerder, en zeker als je overdag niets mag eten. Normaal gesproken ben ik een zout eter. De eerste dag is me op zich meegevallen. De druk op mijn buik is afgenomen.

Dag 2: Opnieuw twee poeder schepjes in een drinkbeker gedaan maar nu met melk aangelengd. Zo, dat smaakt een stuk beter. Tussen de middag de poeder met melk gehusseld. Het lijkt er op dat mijn buik inderdaad een stuk minder onaangenaam voelt. Helaas zit mijn riem nog wel strak ;-). Baal moment van de dag: mijn collega gaat een tosti maken nog geen twee meter van mij vandaag, mijn lievelingsgerecht, grrr. Alleen de geur al is zo lekker. Ik zou hem wel een klap op zijn bek willen geven. De kaas loopt langs de boterham op het rooster. De verbrande kaas ruikt nog lekkerder…Ik zou er bijna een moord voor doen. Ik neem nog maar een vers glaasje uitgeperste sinasappels. Ik vraag me af wat het met me doet als ik niet eet... Tegen een uur of drie in de middag heb ik het weer lastig. Ik heb voornamelijk dorst, maar ook ontzettend trek. Ik kan mezelf niet meer met iets afleiden. Ik een maaltijdreep van het Kruidvat. 1 reep = 1 maaltijd 230 kcal wel of niet doen? Mijn maag knort als een gek. Eerst de helft, maar al vrij snel daarna ook de tweede helft. Tegen een uur of zes uur eet ik (eindelijk) een pasta met kaas, joepie. Mijn smaakpupillen staan wagenwijd open. Het smaakt me goed na twee maaltijden sondevoedingen per dag. Na acht uur drink ik een beker thee, zonder honing. Na negen uur begint mijn maag weer te knorren. Ik mis het knabbeltje, dus neem ik maar twee glazen bronwater met bubbels. Het helpt allemaal niets. Dan maar vroeg naar bed.

Dag 3: ’s Morgens weer een shake en om 10.00 uur een appel. Bijna 12.30 uur. Ik loop naar de supermarkt voor een bouillonnetje. Ik heb zin in iets hartigs. Ik weet nou niet of ik me nu beter voel dan normaal gesproken. Wel valt het me nu op dat ik geen opgeblazen gevoel meer heb, wel zo prettig. Mijn stoelgang gaat in ieder geval een stuk beter dan normaal gesproken. Zat ik eerst nog tien minuten op de wc, nu kan het met de helft van de tijd af. Mijn shake is op, maar ik heb nog trek. Ik word zelfs agressief en dreig de eerste de beste klant die iets verkeerd tegen me zegt op zijn bek te slaan. Ik neem gauw een Weight Care – Ga zo door! Je kunt het - Maaltijdreep, de redding voor de eerst volgende klant. En mijn baan, want mijn baas gooit mij er vast uit na een slaande beweging. ’s Avonds opnieuw lekker warm gegeten.

Dag 4: Al voor elf uur al een shake, appel en een Weight Care op. Het wordt steeds lastiger om niet iets tussendoor te gaan eten. Mijn buik voelt verder prima. Tussen de middag neem ik de tweede shake en een glas vers uitgeperste sinasappels. Om 13.30 uur neem ik 1 volle theelepel kippen bouillon in een beker met warm water, slecht 10 kcal. Ik ben een beetje kort af naar mijn omgeving, en ik heb heel weinig geduld. Het iets willen eten gaat maar door mijn hoofd. Waarom ben ik dit met mezelf aangegaan? ’s Avonds neem ik twee koppen soep, en verder neem ik er niets bij. Die smaken verrukkelijk. Ik heb de hele avond geen trek meer, behalve toen ik laat van het concert van Frank Boeijen thuiskwam. Ik heb nog wat noten gekraakt om mijn honger te stillen. De honger in mijn hoofd of vraagt mijn lichaam hier om?

Dag 5: Het ontbijt is zoals eerdere dagen: een shake. Tussen de middag heb ik een bespreking in een Van Der Valk hotel te Zwolle. Daar kon ik het toch niet laten om een tosti met warme brie te nemen. Ik voel me een beetje schuldig, maar het is ook een beetje raar om daar je eigen shake te maken. Verder heb ik niets meer gegeten.

’s Avond eet ik een zelf gemaakte pizza, valt misschien niet goed te praten, maar het is vrijdagavond en het is weekend. In het weekend ga ik weer helemaal los op de kaas, wordt en de witte wijn.

Dag 37: Inmiddels die weken en tientallen shakes verder. Ik weeg ik vandaag 94,2 kg. Een shake helpt dus wel, maar het is heel weinig verschil. Inmiddels heb ik me opgeven voor 30 dagen zonder alcohol. Ik probeer hiermee 5 kg af te vallen.

Gerelateerde berichten
23-02-2014: Kan ik 30 dagen zonder alcohol 2014?
31-05-2011: 10kg afvallen in 2 maanden

Populaire posts van deze blog

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt.  Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

Muziek die verbindt – Jan Vayne, N’Joy en een moment met mijn vader

Eemnes- Er zijn van die middagen die in je geheugen blijven hangen. Zondag 2 november was er zo één. Ik had twee kaartjes gekocht voor een prachtig concert in het Huis van Eemnes : Jan Vayne samen met het geweldige koor N’Joy . Een middag vol muziek, emotie en herinneringen, maar vooral een middag samen met mijn vader. De zaal was tot de nok gevuld en vanaf de eerste noot wist Jan Vayne iedereen te raken. Zijn doorleefde improvisaties gingen naadloos over in de heldere, vrolijke klanken van het koor. Wat het extra bijzonder maakte: het publiek mocht verzoekjes doen. Ik kon het niet laten om aan Jan te vragen of hij iets van Ludovico Einaudi wilde spelen. En jawel, even later vulde de zaal zich met die herkenbare melancholische klanken. Slechts een minuut, maar precies lang genoeg om kippenvel te krijgen en om vast te leggen in de video hieronder. Het mooiste van de middag was niet eens de muziek zelf, maar dat ik hier samen met mijn vader zat . Mijn paps, die leeft met dementie, m...

Een weekend vol smaak van limoncello tot Dordrecht

Het was mijn dochter die met het idee kwam: “Zullen we samen een limoncello-workshop doen?” Niet zomaar een cadeau, maar een beleving, iets wat we samen konden doen. En dat paste precies bij ons. We zijn niet zo van het geld geven, maar vinden iets samen beleven veel waardevoller Dus trokken we er met z’n vieren op uit: mijn dochter Melissa, haar vriendin Mel, Vera en ik. De bestemming? Koreman’s Limoncello in Breda – een familiebedrijf dat niet voor niets werd uitgeroepen tot beste limoncello ter wereld. Tijdens de workshop leerden we alles over het ambacht achter die goudgele drank. De passie spatte eraf. We roken, proefden, lachten… en natuurlijk namen we ook wat flessen mee naar huis. Of beter gezegd: naar ons hotel, want we besloten er meteen een weekendje weg van te maken.  ’s Avonds in Made, waar we bleven slapen, hebben we nog een glaasje (of twee 😉 ) geproefd van onze net aangeschafte flessen. En ik kan je vertellen: het smaakte naar meer. De volgende ochtend waren we ver...

💔 Laat die oudjes niet in hun blote kont staan

Dit is geen politiek statement. Dit is de werkelijkheid van duizenden families in Nederland. En mijn hart breekt dat we dit normaal zijn gaan vinden. Mijn schoonvader is aan het dementeren. Hij weet niet meer wie wij zijn. Hij kan zijn eigen billen niet meer afvegen. Hij woont nog thuis, want er is geen plek. De belofte? Twee tot drie maanden wachten. De realiteit? Zes maanden later nog niets. Hopelijk volgend jaar. Misschien. Mijn schoonmoeder zorgt dag en nacht. Tot ze erbij neervalt, want pas dan is het “urgent genoeg”. Zo werkt ons zorgsysteem tegenwoordig: geen menselijkheid, maar vinkjes, budgetten en wachtlijsten. In Den Haag ruziën politici over wie de poppetjes mag verdelen. Terwijl duizenden ouderen langzaam verdwijnen in de vergetelheid. De zorg kraakt, personeel haakt af, en wie nog werkt, krijgt regels opgelegd die het onmogelijk maken om te blijven. Er wordt beleid gemaakt, maar geen zorg geleverd. Er wordt gesproken over “efficiëntie”, maar d...

Vader en zoon op pad met de Jimny: avonturen en verbinding

Er is iets bijzonders aan autoritten samen: het geluid van de motor, gesprekken die vanzelf ontstaan, stilte die vertrouwd wordt. In deze rit met de Jimny nemen we je mee langs wegen, verhalen en verbonden momenten tussen vader en zoon. Ik ben niet zo van het geld geven voor verjaardagen. Ik ben meer van het beleven. Samen iets doen. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg, dan weet ik al heel snel niet meer wat ik ermee heb gedaan. Maar samen met mijn kind wakker worden in een vouwtent met uitzicht over het water? Dat is onvergetelijk. Dus voor de verjaardag van mijn zoon Robert (28) had ik wat bedacht. Dankzij Autobedrijf Kreijne kon ik een weekend op pad met een Suzuki Jimny 4x4. Alleen ja… off-road rijden in Nederland? Dat lukt hier niet. De Ardennen dan? Dat is 3,5 uur sturen. Nee joh, net even te ver voor een weekend. Dus ik hield het dichterbij: de Beekse Bergen. Geen berg te zien, maar wel gezellig tussen de dieren. En eigenlijk ging het mij erom dat we gewoon even samen weg w...

De jacht op Buurman & Buurman: een absurd familieverhaal

Buurman & Buurman twee figuren die we kennen van tv, maar wat gebeurt er als je de ‘jacht’ op ze opent? In dit verhaal neem ik je mee langs een absurd, grappig familieverhaal waarin niets is wat het lijkt. Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen. Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug. Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt. Als ...

Mores. Wat mag nog wel?

Het woord mores hoor je niet vaak meer. Maar sinds het proces tegen Marco Borsato blijft het in mijn hoofd hangen. Want wat mag er nog wél? En waar ligt de grens tussen menselijkheid en misverstand? Afgelopen week draaide het nieuws om twee dingen: de verkiezingen en het proces tegen Marco Borsato. Twee totaal verschillende werelden, maar allebei vol spanning, oordeel en emotie. Marco moest uitleggen waarom hij aan een 15-jarig meisje had gezeten. Hij zou naar boven zijn gegaan, terwijl hij wist dat zij naakt in bed lag. Het is een verhaal dat schuurt, dat vragen oproept en dat je niet zomaar naast je neerlegt. Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt wat daarop lijkt. Maar zulke verhalen zetten me wel aan het denken. Want waar ligt de grens nog? Wanneer is iets nog gewoon menselijk, en wanneer is het opeens verdacht? In de tijd dat mijn kinderen klein waren, stond ik weleens met een van hen onder de douche. Dat was vanzelfsprekend. Warm water, lachen, sop in het haar. Gewoon vader en kin...

Dementie en familie: Mijn schoonvader verdwaalt en Nederland met hem

Mijn schoonvader heeft dementie, net als 350.000 andere lotgenoten in Nederland . En dat aantal neemt de komende jaren alleen maar toe. Hij woont nu nog thuis, maar voor hoe lang nog? Want er is een wachtlijst. Net als er in ons land zoveel wachtlijsten zijn voor van alles en nog wat. We wonen in “het mooiste land ter wereld”, volgens oud-president Mark Rutte . Het meest welvarend, het gelukkigste land, waar mensen gemiddeld een 8 geven voor hun bestaan. Maar achter die cijfers gaat een andere werkelijkheid schuil. Ik zie die werkelijkheid elke dag bij mijn schoonouders. De tussendeur tussen woonkamer en gang staat dicht. Mijn schoonvader loopt verdwaald richting de keuken. “Ab, wat zoek je?” vraagt mijn schoonmoeder. “De wc,” antwoordt hij. Het lijkt zo klein, maar daarin zit de grote vraag van onze tijd. Hoe houden we mensen met dementie thuis? Hoe geven we hen en hun naasten nog een waardig bestaan? De politiek, ik heb er geen verstand van, maar ik zie wel hoe partijen meer ...