Amsterdam - Ik wilde vroeg opstaan, en mijn trouwste fan (mijn liefste Veer) ging ook mee. Met regen gingen we op weg naar Amsterdam. - Ze moet wel heel veel van mij houden - Lekker fit, voor de start.
Na mijn late waterpolo optreden op zaterdagavond (21:45), was de zondag weer vroeg opstaan (8:00) voor de Unicef-loop (10 km) in het Olympisch Stadion. Het weer was in eerste instantie een beetje regenachtig, en 15 graden. Gelukkig was het bij de start (12:05) droog, en tijdens de loop bleef het gelukkig ook droog. Wel waren er nog veel plassen op de weg, en moest regelmatig van het pad af om geen natte voeten te krijgen. Bij deze uitwijking moest ik wel weer over het gras (lees: modder) lopen.
Hardlopen krijg ik echt niet cadeau, ik moet er altijd moeite voor doen. Sterker nog: ik moet vaak doorbijten om de finish te halen. Maar als ik het dan heb gehaald, dan ben ik ook vaak echt helemaal tevreden, en zeker met de gedachten dat een deel van het inschrijfgeld naar Unicef gaat. Hardlopen voor het goede doel, voelt dan ook veel beter dan bijvoorbeeld geld geven aan een collectant.
Een andere bijkomstigheid was dat de loop langs de Bosbaan liep. Begin jaren tachtig heb ik daar regelmatig gezwommen. Het was toen echt een verenigingsdag (lees: uitje). Met een vrachtwagen van de Melkunie (nu Campina) werden we naar de start (1 km) gebracht. We sprongen altijd op en neer in die lege vrachtwagen. Dat was geweldig!
Als je na 10 km het Olympisch Stadion in komt lopen, dan geeft dat wel een kick. Ik krijg het nooit cadeau: hier gesloopt! Eindtijd 55:39. [foto: Vera Vogt]
Na mijn late waterpolo optreden op zaterdagavond (21:45), was de zondag weer vroeg opstaan (8:00) voor de Unicef-loop (10 km) in het Olympisch Stadion. Het weer was in eerste instantie een beetje regenachtig, en 15 graden. Gelukkig was het bij de start (12:05) droog, en tijdens de loop bleef het gelukkig ook droog. Wel waren er nog veel plassen op de weg, en moest regelmatig van het pad af om geen natte voeten te krijgen. Bij deze uitwijking moest ik wel weer over het gras (lees: modder) lopen.Hardlopen krijg ik echt niet cadeau, ik moet er altijd moeite voor doen. Sterker nog: ik moet vaak doorbijten om de finish te halen. Maar als ik het dan heb gehaald, dan ben ik ook vaak echt helemaal tevreden, en zeker met de gedachten dat een deel van het inschrijfgeld naar Unicef gaat. Hardlopen voor het goede doel, voelt dan ook veel beter dan bijvoorbeeld geld geven aan een collectant.
Een andere bijkomstigheid was dat de loop langs de Bosbaan liep. Begin jaren tachtig heb ik daar regelmatig gezwommen. Het was toen echt een verenigingsdag (lees: uitje). Met een vrachtwagen van de Melkunie (nu Campina) werden we naar de start (1 km) gebracht. We sprongen altijd op en neer in die lege vrachtwagen. Dat was geweldig!Als je na 10 km het Olympisch Stadion in komt lopen, dan geeft dat wel een kick. Ik krijg het nooit cadeau: hier gesloopt! Eindtijd 55:39. [foto: Vera Vogt]
Reacties