Hilversum - Ruim anderhalf jaar zit mijn hoofd vol met snot en werd het tijd voor een onderzoek bij de van Linschoten Kliniek in Hilversum. Daar bleek dat mijn neusholten waren ontstoken. Een operatie was onvermijdelijk. En na de operatie leek ik ook weer snel op te knappen…maar dat liep even anders…
Een dag voor de operatie
Er zijn van die dagen, dan zie ik overal tegenop. Zo zie ik zo op tegen de donderdag. Ik heb al ruim anderhalf jaar last van een verstopte neus en hoest regelmatig groene snot op.Er blijkt een ontsteking te zijn aan beide kanten van mijn kaakholten. Door deze ontsteking is mijn ademhaling nooit optimaal en heb ik extra last bij de inspanningen van mijn sporten. Het enige Tempo wat ik wel vast kan houden is de hoeveelheid zakdoekjes die ik de afgelopen jaren heb vol gesnoten.
Donderdag
Ik geef de chirurg een hand en hou hem even iets langer vast. ‘Heb je er zin in?’ vraag ik aan hem. Ja, je weet het niet hè, je kunt het beter maar even aan hem vragen. Ik lig aan het infuus, de hartbewaking en de bloeddrukmeter. Het kapje gaat op mijn gezicht en werkelijk in een paar tellen is het gebeurd. Weg van iedereen, weg van de wereld. ‘This is it’, denk ik nog. Zo praatten we nog over wat tropische eilanden waar ik naar toe zou willen gaan. Ik zie nog een paar ogen voor me. En dan voelt het ineens zo gek en in een paar tellen is alles weg…
Het beste advies wat ik u kan geven is regelmatig uw oliepeil te controleren of te laten controleren, als u dat zelf niet kan. Waarom zou u wachten totdat het olielampje gaat branden. Het is toch beter om een motorschade te voorkomen door regelmatig uw motoroliepeil te controleren? Het eerste signaal is dat de motor bij de koude start vaak gaat tikken.“
“Ja, dat tikken doet de motor ’s morgens al een tijdje.”
“Hoe lang?”
“Anderhalf jaar al? Waarom hebt u zo lang gewacht? Waarom hebt u de verkoudheidsklachten niet eerder laten controleren? Je moet toch voorkomen dat zoiets uit de hand loopt. Het beste wat ik nu voor u kan doen is de boel verversen. Daarna moet u het zelf weer goed in de gaten houden. Het is uw gezondheid, het is uw lijf: uw motor. Hoort u wel wat ik zeg meneer Vogt? Heeeeé jij daar, wordt eens wakker mannnn!”
…Mijn ogen knipperen in het volle tl licht. Ai, het voelt alsof ik een klap op mijn hoofd heb gekregen. Ik realiseer me wel onmiddellijk dat ik in de kliniek lig. Er zit een dikke wattenstaaf onder mijn neus om het bloed op te vangen. Ik kan geen pap zeggen, alles draait nog om mijn ogen. Ik moet mijn ogen weer sluiten. Er liggen nog meer mensen op de uitslaapkamer. Ik hoor hun stemmen en wat gehuil van een kindje. Een telefoon van een bezoeker gaat af (lekker belangrijk). En weg ben ik weer.
Als de zuster aan mijn bed komt en vraagt hoe het met mij gaat, realiseer ik me ineens dat ik op zoek ben. ‘Waar is mijn vader, wil je alsjeblieft mijn vader gaan halen, please?’ Oh, wat schrok die arme vader van mij toen hij aan mijn bed stond. De tranen rolden over zijn wangen. Ik vond het zo kut voor hem hoe ik erbij lag. Mijn ogen werden nu ook vochtig. Ik voelde dat hij mijn hand vastpakte en met zijn andere hand over mijn hoofd wreef. En een paar uur geleden, op weg hier naartoe, maakten we nog lolletjes in de auto. Maar nu lag zijn zoon daar, met allemaal toeters en bellen in een ziekenhuisbed. Arme vader, het liefst had hij met mij geruild, want je wilt niet dat je kind iets overkomt, laat staan pijn heeft. ‘Wat zeg je jongen…?’ ‘Ik hou van je pap.’ ‘Ik hou van jou Gil.’ En weg was ik weer…
Vrijdag
De grote tampons worden uit mijn neusgaten verwijderd. Het voelt alsof er iets uit mijn lichaam wordt getrokken. Ik moet mijn adem inhouden en als de chirurg aan de touwtjes trekt. Een bloederige massa komt uit mijn neus in een spuugbakje terecht. Oh, wat voelt dat slecht. Eenmaal thuisgekomen voel ik me een hele Piet, maar al gauw ben ik weer helemaal van de kaart en ga naar mijn bed. Deze operatie is wel iets te optimistisch door mij ingeschat vrees ik. Daarna slaap ik weer uren.
’s Avonds heb ik wel zin om te eten. Dat gaat gelukkig wel gewoon door. Het spoelen met een zout goedje is niet echt prettig. Normaal snuit je je neus. Maar in dit geval moet ik juist snuiven zodat het van binnen wordt gereinigd. De klodders (bloed) komen in mijn keel terecht en die moet ik vervolgens weer uitspugen. Gatver. Als ik snuif word ik ook helemaal duizelig, zelfs zonder cocaïne.
Zaterdag
Normaal ben ik op zaterdag altijd vroeg op. Trek mijn hardloopschoenen aan en ga een rondje hardlopen. Na het hardlopen haal ik altijd standaard een krantje en dek de ontbijttafel. Het is nu bijna 10:30uur en ik voel me zo slap als een vaatdoek. Ik stap onder de douche maar voel me nog steeds duizelig en onstabiel in mijn hoofd. ‘Als ik niets doe, kan ik nog alles’, bedenk ik me ineens. Puff. Ik ben het zat dat getob, ik wil eruit, actie. Maar verder dan de krant lezen kom ik niet. Ik ben moe en ga weer naar mijn bed. Of is slapen de beste weg naar een goede genezing?
Zondag
Ik luister niet naar mijn eigen lichaam. Ik ben moe, hang over de gootsteen en snuif de neusspray met zout een voor een mijn neusgaten in. Het snot loopt door in mijn keel en ik tuf het rode snot er weer uit de gootsteen in. Ik herhaal deze behandeling ongeveer zes keer per dag. Bekaf word ik ervan. Het is een heel smerig gezicht en het geeft me bovendien een vervelend gevoel.
Ik heb zo’n hekel aan mezelf. Ik ben ongelooflijk eigenwijs. Waarom neem ik niet even de rust en ga tussen de middag eventjes naar bed? Waarom zit ik achter mijn pc of kijk ik via mijn mobiel naar FB? Lekker belangrijk allemaal. Ik wil niets missen, maar word ik eigenlijk wel gemist?
Ik dacht voor een ingreepje te gaan, maar het is toch echt wel een hele operatie met een nasleep geworden. Een nasleep die langer duurt dan de operatie zelf. Alleen dat al toegeven…dat-vind-ik- moeilijk. Nu moet ik ook het werk verstek laten gaan. Helemaal tegen mijn principe in, maar bij ons moet je ook topfit zijn, anders werkt het gewoon niet.
Maandag
Ik heb vandaag echt pijn in mijn voorhoofd en last van mijn evenwicht. Zo vervelend zelf, dat ik besluit om contact op te nemen met de behandelende arts Drs. Duyndam. Het probleem wat ik heb zijn de naweeën van de operatie zelf en dat kan voorkomen. Als het bij de controle over anderhalve week nog niet weg is, dan moet het verder worden onderzocht. Als het motormanagement lampje uit blijft, dan kunt u gewoon verder rijden. Ik hoor het mezelf tegen de klanten zeggen.
Ik voel me nog steeds niet de oude en ik kan ook maar moeilijk accepteren dat ik in deze situatie verkeer. Terwijl ik juist weet dat accepteren, het toegeven dat de situatie zo is, een veel makkelijker weg is dan me er tegen te verzetten. Het duurt me allemaal te lang. Ik wil eruit, werken, sporten…Het enige wat ik nu doe is: liggen. Het is 13:00uur en ik val weer in slaap.
Tegen een uur of 15:30uur word ik weer wakker. Ik krijg van Veer een lekkere tosti en ik zit beneden op de bank de Tour de France te kijken. Ik neem wel iets in tegen de hoofdpijn. Daarna ‘gewoon’ weer geslapen. Het is 18:30uur. Ik word warm wakker, maar gelukkig heb ik geen koorts.
De hele dag is het me gelukt om niets te doen, maar hoe lang gaat dat nog duren? “Only God can tell. But I don’t have his telephone number.”
Dinsdag
Zou ik dan vandaag mijn hoogtepuntje gaan beleven? Ik besluit namelijk om ’s morgens even op de fiets te stappen. Gewoon even een rondje om het huis te fietsen. Even weer voelen dat de vrijheid ook nog steeds voor mij geldt. En ik durf best te zeggen dat het heerlijk was: die frisse wind om mijn neus. Een kant ging zelfs spontaan weer open. Bij thuiskomst ben ik wel weer meteen naar bed gegaan...
Geduld geduld geduld. Ik heb er anderhalf jaar last van gehad en ik zal nu moeten accepteren dat het niet in twee dagen opgelost is. Ik moet het wel tien keer tegen mezelf zeggen. Ik kan me een beetje voorstellen hoe het moet zijn als je ongeneselijk ziekte hebt.
Ik bed las ik een boekje over ‘Waarom lopen Kenianen zo hard?’ De rodelbloedcellen en het verse voedsel, rijk aan koolhydraten, worden genoemd. Maar het zweet wordt vaak vergeten. Kenianen zijn experts in niets doen. Ze luieren, eten en slapen. Maar tussendoor trainen ze wel keihard. Wonder lopers zijn het. Goed herstellen van het lichaam (lees: rust nemen) is voor topsporters het beste om tot een goede prestatie te komen. Als je ziek bent is rust komen het beste en hiermee heb je ook veel eerder kans op een succesvol herstel. Bovendien leidt een goed herstel weer tot een betere prestatie. - Dat zijn geruststellende woorden - .
Woensdag
Eigenlijk stond ik net op het punt om medelijden met mezelf te krijgen. Iets wat mannen van nature al hebben als ze iets mankeren of iets vreselijks denken te krijgen. Mannen denken ook al heel gauw dat als ze iets hebben dat ze dood gaan, zelfs bij een griepje. Volgens mij zijn mannen (alleen op dat punt dan) ineens grotere zeikers dan vrouwen. Is er dan toch ineens een omkeerpuntje in mijn herstel te komen? Na mijn slaapje voelde ik me eindelijk weer een stuk beter dan tot nu toe.
Donderdag
Een week na de operatie en ik ben nog niet helemaal terug. Wel lijkt ook vandaag het herstel door te zetten. Ik ben het thuis in bed helemaal zat. Ik slaap wel goed en regelmatig, maar eigenlijk ben ik liever aan het werk. Toch gek hè. Als ik op mijn werk ben, dan zou ik wel willen uitslapen. En nu lig ik de hele dag in bed en nu zou ik wel willen werken? Zie je wel, er is toch iets mis met me.
Vrijdag
Ik dank God om mijn blote knieën dat het vandaag weer beter ging dan alle dagen hiervoor. Ik heb gefietst om nog sneller te herstellen en ik heb ongelooflijk veel zin om te sporten. Echter moet ik wachten tot aanstaande woensdag. Dan moet ik namelijk weer terugkomen voor controle bij de arts.
Zoals ik al eerst zei: De ingreep is gelukt, de ontsteking is weg, maar mijn neus zit nog steeds verstopt. Ik slurp zou spray, daar moet ik nog een week of 5 mee doorgaan. De gewone neusspray is op en die mag niet worden vervangen. Nu maar iets van dokter Vogel aangeschaft. Kijken of ik weer vleugeltjes krijg ;-).
Zaterdag en zondag
Het gaat beter en beter. Toch heb ik mijn twijfels: mijn neus zit nog dicht. De terrassentest bij de Zeemeeuw in Muiderberg, heb ik goed doorstaan. Oh, wat is het weer heerlijk om te mogen en te kunnen fietsen. Ik geniet, ik ben (weer) echt blij. Het lijkt zo lang geleden...Wijntje met de buren: goed doorstaan.
Maandag
Weer aan het werk, betekent automatisch dat ik weer hersteld ben. Ik voel me goed, ik heb er zin in. Leuk iedereen weer te zien, maar ook wel weer blij de eerste dag goed door te zijn gekomen. Thuisgekomen de kriebels. Nu moet ik ook weer hardlopen, ik moet alles weer voelen, het kan mij niet schelen als ik morgen spierpijn heb. Ik loop weer...Heerlijk!
Woensdag
Alles ziet er prima uit, volgens de arts. De korsten zitten nog wel in mijn holten en het kan even duren voordat alles eruit is. De zoutspray moet ik blijven gebruiken. Het hele genezingsproces duurt 6 weken. Dan moet ik nog een keer terugkomen (september). Ik mag verder alles, ook zwemmen in chloor en hardlopen.
08-08-2011 Update - Te veel groene snot en opnieuw een verstopte neus. Terug naar de kliniek voor controle. Een antibiotica kuurtje voor drie dagen gekregen. Ik voel mij nog steeds niet 100% en hoop dat het de komende week beter gaat.
07-09-2011 Update - Eindelijk geen groene snot meer. Vandaag de laatste controle bij de arts gehad. En het gaat goed. Ik voel me beter dan voorheen, en kan eindelijk weer ademhalen door mijn neus. Zal het dan toch? Jazeker, ik ben weer genezen verklaard. Heerlijk, het boek kan dicht.
Filmpje
Een dag voor de operatieEr zijn van die dagen, dan zie ik overal tegenop. Zo zie ik zo op tegen de donderdag. Ik heb al ruim anderhalf jaar last van een verstopte neus en hoest regelmatig groene snot op.Er blijkt een ontsteking te zijn aan beide kanten van mijn kaakholten. Door deze ontsteking is mijn ademhaling nooit optimaal en heb ik extra last bij de inspanningen van mijn sporten. Het enige Tempo wat ik wel vast kan houden is de hoeveelheid zakdoekjes die ik de afgelopen jaren heb vol gesnoten.
Donderdag
Ik geef de chirurg een hand en hou hem even iets langer vast. ‘Heb je er zin in?’ vraag ik aan hem. Ja, je weet het niet hè, je kunt het beter maar even aan hem vragen. Ik lig aan het infuus, de hartbewaking en de bloeddrukmeter. Het kapje gaat op mijn gezicht en werkelijk in een paar tellen is het gebeurd. Weg van iedereen, weg van de wereld. ‘This is it’, denk ik nog. Zo praatten we nog over wat tropische eilanden waar ik naar toe zou willen gaan. Ik zie nog een paar ogen voor me. En dan voelt het ineens zo gek en in een paar tellen is alles weg…
Het beste advies wat ik u kan geven is regelmatig uw oliepeil te controleren of te laten controleren, als u dat zelf niet kan. Waarom zou u wachten totdat het olielampje gaat branden. Het is toch beter om een motorschade te voorkomen door regelmatig uw motoroliepeil te controleren? Het eerste signaal is dat de motor bij de koude start vaak gaat tikken.“
“Ja, dat tikken doet de motor ’s morgens al een tijdje.”
“Hoe lang?”
“Anderhalf jaar al? Waarom hebt u zo lang gewacht? Waarom hebt u de verkoudheidsklachten niet eerder laten controleren? Je moet toch voorkomen dat zoiets uit de hand loopt. Het beste wat ik nu voor u kan doen is de boel verversen. Daarna moet u het zelf weer goed in de gaten houden. Het is uw gezondheid, het is uw lijf: uw motor. Hoort u wel wat ik zeg meneer Vogt? Heeeeé jij daar, wordt eens wakker mannnn!”
…Mijn ogen knipperen in het volle tl licht. Ai, het voelt alsof ik een klap op mijn hoofd heb gekregen. Ik realiseer me wel onmiddellijk dat ik in de kliniek lig. Er zit een dikke wattenstaaf onder mijn neus om het bloed op te vangen. Ik kan geen pap zeggen, alles draait nog om mijn ogen. Ik moet mijn ogen weer sluiten. Er liggen nog meer mensen op de uitslaapkamer. Ik hoor hun stemmen en wat gehuil van een kindje. Een telefoon van een bezoeker gaat af (lekker belangrijk). En weg ben ik weer.
Als de zuster aan mijn bed komt en vraagt hoe het met mij gaat, realiseer ik me ineens dat ik op zoek ben. ‘Waar is mijn vader, wil je alsjeblieft mijn vader gaan halen, please?’ Oh, wat schrok die arme vader van mij toen hij aan mijn bed stond. De tranen rolden over zijn wangen. Ik vond het zo kut voor hem hoe ik erbij lag. Mijn ogen werden nu ook vochtig. Ik voelde dat hij mijn hand vastpakte en met zijn andere hand over mijn hoofd wreef. En een paar uur geleden, op weg hier naartoe, maakten we nog lolletjes in de auto. Maar nu lag zijn zoon daar, met allemaal toeters en bellen in een ziekenhuisbed. Arme vader, het liefst had hij met mij geruild, want je wilt niet dat je kind iets overkomt, laat staan pijn heeft. ‘Wat zeg je jongen…?’ ‘Ik hou van je pap.’ ‘Ik hou van jou Gil.’ En weg was ik weer…
Vrijdag
De grote tampons worden uit mijn neusgaten verwijderd. Het voelt alsof er iets uit mijn lichaam wordt getrokken. Ik moet mijn adem inhouden en als de chirurg aan de touwtjes trekt. Een bloederige massa komt uit mijn neus in een spuugbakje terecht. Oh, wat voelt dat slecht. Eenmaal thuisgekomen voel ik me een hele Piet, maar al gauw ben ik weer helemaal van de kaart en ga naar mijn bed. Deze operatie is wel iets te optimistisch door mij ingeschat vrees ik. Daarna slaap ik weer uren.
’s Avonds heb ik wel zin om te eten. Dat gaat gelukkig wel gewoon door. Het spoelen met een zout goedje is niet echt prettig. Normaal snuit je je neus. Maar in dit geval moet ik juist snuiven zodat het van binnen wordt gereinigd. De klodders (bloed) komen in mijn keel terecht en die moet ik vervolgens weer uitspugen. Gatver. Als ik snuif word ik ook helemaal duizelig, zelfs zonder cocaïne.
Zaterdag
Normaal ben ik op zaterdag altijd vroeg op. Trek mijn hardloopschoenen aan en ga een rondje hardlopen. Na het hardlopen haal ik altijd standaard een krantje en dek de ontbijttafel. Het is nu bijna 10:30uur en ik voel me zo slap als een vaatdoek. Ik stap onder de douche maar voel me nog steeds duizelig en onstabiel in mijn hoofd. ‘Als ik niets doe, kan ik nog alles’, bedenk ik me ineens. Puff. Ik ben het zat dat getob, ik wil eruit, actie. Maar verder dan de krant lezen kom ik niet. Ik ben moe en ga weer naar mijn bed. Of is slapen de beste weg naar een goede genezing?
Zondag
Ik luister niet naar mijn eigen lichaam. Ik ben moe, hang over de gootsteen en snuif de neusspray met zout een voor een mijn neusgaten in. Het snot loopt door in mijn keel en ik tuf het rode snot er weer uit de gootsteen in. Ik herhaal deze behandeling ongeveer zes keer per dag. Bekaf word ik ervan. Het is een heel smerig gezicht en het geeft me bovendien een vervelend gevoel.
Ik heb zo’n hekel aan mezelf. Ik ben ongelooflijk eigenwijs. Waarom neem ik niet even de rust en ga tussen de middag eventjes naar bed? Waarom zit ik achter mijn pc of kijk ik via mijn mobiel naar FB? Lekker belangrijk allemaal. Ik wil niets missen, maar word ik eigenlijk wel gemist?
Ik dacht voor een ingreepje te gaan, maar het is toch echt wel een hele operatie met een nasleep geworden. Een nasleep die langer duurt dan de operatie zelf. Alleen dat al toegeven…dat-vind-ik- moeilijk. Nu moet ik ook het werk verstek laten gaan. Helemaal tegen mijn principe in, maar bij ons moet je ook topfit zijn, anders werkt het gewoon niet.
Maandag
Ik heb vandaag echt pijn in mijn voorhoofd en last van mijn evenwicht. Zo vervelend zelf, dat ik besluit om contact op te nemen met de behandelende arts Drs. Duyndam. Het probleem wat ik heb zijn de naweeën van de operatie zelf en dat kan voorkomen. Als het bij de controle over anderhalve week nog niet weg is, dan moet het verder worden onderzocht. Als het motormanagement lampje uit blijft, dan kunt u gewoon verder rijden. Ik hoor het mezelf tegen de klanten zeggen.
Ik voel me nog steeds niet de oude en ik kan ook maar moeilijk accepteren dat ik in deze situatie verkeer. Terwijl ik juist weet dat accepteren, het toegeven dat de situatie zo is, een veel makkelijker weg is dan me er tegen te verzetten. Het duurt me allemaal te lang. Ik wil eruit, werken, sporten…Het enige wat ik nu doe is: liggen. Het is 13:00uur en ik val weer in slaap.
Tegen een uur of 15:30uur word ik weer wakker. Ik krijg van Veer een lekkere tosti en ik zit beneden op de bank de Tour de France te kijken. Ik neem wel iets in tegen de hoofdpijn. Daarna ‘gewoon’ weer geslapen. Het is 18:30uur. Ik word warm wakker, maar gelukkig heb ik geen koorts.
De hele dag is het me gelukt om niets te doen, maar hoe lang gaat dat nog duren? “Only God can tell. But I don’t have his telephone number.”
Dinsdag
Zou ik dan vandaag mijn hoogtepuntje gaan beleven? Ik besluit namelijk om ’s morgens even op de fiets te stappen. Gewoon even een rondje om het huis te fietsen. Even weer voelen dat de vrijheid ook nog steeds voor mij geldt. En ik durf best te zeggen dat het heerlijk was: die frisse wind om mijn neus. Een kant ging zelfs spontaan weer open. Bij thuiskomst ben ik wel weer meteen naar bed gegaan...
Geduld geduld geduld. Ik heb er anderhalf jaar last van gehad en ik zal nu moeten accepteren dat het niet in twee dagen opgelost is. Ik moet het wel tien keer tegen mezelf zeggen. Ik kan me een beetje voorstellen hoe het moet zijn als je ongeneselijk ziekte hebt.
Ik bed las ik een boekje over ‘Waarom lopen Kenianen zo hard?’ De rodelbloedcellen en het verse voedsel, rijk aan koolhydraten, worden genoemd. Maar het zweet wordt vaak vergeten. Kenianen zijn experts in niets doen. Ze luieren, eten en slapen. Maar tussendoor trainen ze wel keihard. Wonder lopers zijn het. Goed herstellen van het lichaam (lees: rust nemen) is voor topsporters het beste om tot een goede prestatie te komen. Als je ziek bent is rust komen het beste en hiermee heb je ook veel eerder kans op een succesvol herstel. Bovendien leidt een goed herstel weer tot een betere prestatie. - Dat zijn geruststellende woorden - .
Woensdag
Eigenlijk stond ik net op het punt om medelijden met mezelf te krijgen. Iets wat mannen van nature al hebben als ze iets mankeren of iets vreselijks denken te krijgen. Mannen denken ook al heel gauw dat als ze iets hebben dat ze dood gaan, zelfs bij een griepje. Volgens mij zijn mannen (alleen op dat punt dan) ineens grotere zeikers dan vrouwen. Is er dan toch ineens een omkeerpuntje in mijn herstel te komen? Na mijn slaapje voelde ik me eindelijk weer een stuk beter dan tot nu toe.
Donderdag
Een week na de operatie en ik ben nog niet helemaal terug. Wel lijkt ook vandaag het herstel door te zetten. Ik ben het thuis in bed helemaal zat. Ik slaap wel goed en regelmatig, maar eigenlijk ben ik liever aan het werk. Toch gek hè. Als ik op mijn werk ben, dan zou ik wel willen uitslapen. En nu lig ik de hele dag in bed en nu zou ik wel willen werken? Zie je wel, er is toch iets mis met me.
Vrijdag
Ik dank God om mijn blote knieën dat het vandaag weer beter ging dan alle dagen hiervoor. Ik heb gefietst om nog sneller te herstellen en ik heb ongelooflijk veel zin om te sporten. Echter moet ik wachten tot aanstaande woensdag. Dan moet ik namelijk weer terugkomen voor controle bij de arts.
Zoals ik al eerst zei: De ingreep is gelukt, de ontsteking is weg, maar mijn neus zit nog steeds verstopt. Ik slurp zou spray, daar moet ik nog een week of 5 mee doorgaan. De gewone neusspray is op en die mag niet worden vervangen. Nu maar iets van dokter Vogel aangeschaft. Kijken of ik weer vleugeltjes krijg ;-).
Zaterdag en zondag
Het gaat beter en beter. Toch heb ik mijn twijfels: mijn neus zit nog dicht. De terrassentest bij de Zeemeeuw in Muiderberg, heb ik goed doorstaan. Oh, wat is het weer heerlijk om te mogen en te kunnen fietsen. Ik geniet, ik ben (weer) echt blij. Het lijkt zo lang geleden...Wijntje met de buren: goed doorstaan.
Maandag
Weer aan het werk, betekent automatisch dat ik weer hersteld ben. Ik voel me goed, ik heb er zin in. Leuk iedereen weer te zien, maar ook wel weer blij de eerste dag goed door te zijn gekomen. Thuisgekomen de kriebels. Nu moet ik ook weer hardlopen, ik moet alles weer voelen, het kan mij niet schelen als ik morgen spierpijn heb. Ik loop weer...Heerlijk!
Woensdag
Alles ziet er prima uit, volgens de arts. De korsten zitten nog wel in mijn holten en het kan even duren voordat alles eruit is. De zoutspray moet ik blijven gebruiken. Het hele genezingsproces duurt 6 weken. Dan moet ik nog een keer terugkomen (september). Ik mag verder alles, ook zwemmen in chloor en hardlopen.
08-08-2011 Update - Te veel groene snot en opnieuw een verstopte neus. Terug naar de kliniek voor controle. Een antibiotica kuurtje voor drie dagen gekregen. Ik voel mij nog steeds niet 100% en hoop dat het de komende week beter gaat.
07-09-2011 Update - Eindelijk geen groene snot meer. Vandaag de laatste controle bij de arts gehad. En het gaat goed. Ik voel me beter dan voorheen, en kan eindelijk weer ademhalen door mijn neus. Zal het dan toch? Jazeker, ik ben weer genezen verklaard. Heerlijk, het boek kan dicht.
Filmpje
Reacties
Ik hoop dat je operatie geslaagd is en het probleem in het tweede verhaal is opgelost. Dat eerste verhaal is wel herkenbaar en past voor mij in de categorie 'wie weet waar willem wever woont'. Want waarom een waarschuwingslampje dat pas gaat branden als het te laat is? Let het me uit. Ik weet ook dat ik zelf regelmatig moet controleren, maar eerlijk gezegd heb ik de neiging het niet te doen, puur omdat dat lampje er niet voor niets zit en ik het dus de verantwoordelijkheid van de fabrikant vind dat ie ook op tijd en niet te laat gaat branden.
grz en beterschap,
Marcel K.